رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(اِمر.) عصا.
(پَ بِ) (اِمر.) نوعی چوب سبک که از پوست درختان مخصوص به اندازه‌های مختلف سازند، و برای بستن سر بطری و مانند آن به کار برند.
(ص فا.)
۱- کسی که کارش خرید و فروش گوسفند است ؛ گله دار.
۲- اصطلاحاً قپاندار.
(دَ) (اِمر.) عصا.
(دَ) (ص نسب.) چوبدست.
(بِ) (اِمر.)
۱- چوبی که بدان خمیر نان را تنک سازند؛ صوبج (معر.)
۲- خدنگ.
۳- تازیانه.
۴- زخمه.
۵- چوبدستی.
۶- چوبک.
(بَ) (اِ.)
۱- گیاهی دارای گل‌های مجتمع با برگ‌های خاردار و ریشه ضخیم. ریشه این گیاه را پس از خشک کردن می‌کوبند و نرم می‌کنند و در شستن لباس به کار می‌برند.
۲- چوب کوتاه و باریکی که بعضی از سازهای کوبه‌ای ...
(بَ. زَ)(ص مر.)۱ - دُهُل زن، طبل زن.
۲- مهتر پاسبانان.
(کَ دَ) (مص م.) (عا.) شرمنده ساختن، خجالت دادن.
(~.) (ص نسب.)
۱- مهتر پاسبانان، چوبک زن.
۲- نوکر عسس و داروغه.
(~.) (اِمر.) افزاری چوبین یا آهنین که بدان پنبه دانه را از پنبه جدا کنند.
(ص نسب.) ساخته شده از چوب.
(اِ.) نوعی جامه پشمی خشن که چوپانان و کشاورزان پوشند.
(دَ) (مص ل.) لغزیدن، به سر درآمدن و افتادن.
[ په. ] (اِ.) تذرو.
(زِ) (اِ.) جوجه.
(شَ) (اِ.) کوزه لوله دار.
(دَ) (مص م.) مکیدن.
(اَ لِ) (اِمر.) (عا.) نک چوب الف.
(ص نسب.) (عا.) مجازاً لاغر و باریک، مانند چوق الف.
