رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(~.) (ص مر.) هر جسم پشت برآمده مانند ماهی.
(~ِ نِ) (ص.) کنایه از: کسی که دارای شغل دفتری است.
(~. نَ دَ) (مص ل.) پشت دادن، استناد.
(~. نِ) (حامص.) نوشتن در پشت سند برای انتقال آن به دیگری.
(پُ تِ. زَ دَ) (مص م.)
۱- به پشت پای کسی زدن تا بر زمین افتد.
۲- ترک کردن، رها کردن.
(پُ) (ص نسب.) هیز، مخنّث.
(پُ) (اِمر.) پایداری، همت.
(~. تَ) (مص ل.) همت داشتن.
(~. گَ) (حامص.)
۱- به کسی متکی بودن، اعتماد.
۲- مددکاری.
(~. گُ) (اِمر.) صورتی پررنگ، قرمز کم رنگ.
(پُ تِ. اَ تَ) (مص م.) (عا.) در انجام دادن کاری سستی و اهمال کردن.
(پُ رَ) (اِ.) نک پشتواره.
(پُ. پُ) (ق مر.)
۱- پشت سر هم، پیاپی.
۲- دوشادوش.
(~.) (ص فا.) پشتیبان، مددکار.
(پُ تِ) (اِمر.)
۱- کوله بار، پشتواره.
۲- تل، تپه.
۳- مقدار باری که بتوان با پشت حمل کرد.
۴- فاصله میان دو چاه قنات.
(پَ تُ) (اِ.) از زبان‌های ایرانی شرقی که بیشتر در باختر و جنوب افغانستان و شمال باختری پاکستان رواج دارد.
(پُ) (ص مر.) پشتیبان، یاری کننده.
(پُ رِ) (اِمر.) آن اندازه بار که با پشت توان حمل کرد.
(پُ) (ص مر.) نک پشتیبان.
(پُ نِ) (اِمر.)
۱- سپرده بانکی.
۲- مقدار طلا و نقره و جواهر و مانند آن که از طرف دولت یا بانک ناشر اسکناس برای اعتبار چاپ اسکناس تعیین و نگه داری می‌شود.
