رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

      

خجسته سيامك يكى پور داشت            كه نزد نيا جاه دستور داشت‏

         گرانمايه را نام هوشنگ بود            تو گفتى همه هوش و فرهنگ بود

         بنزد نيا يادگار پدر            نيا پروريده مر او را ببر

         نيايش بجاى پسر داشتى            جز او بر كسى چشم نگماشتى‏

         چو بنهاد دل كينه و جنگ را            بخواند آن گرانمايه هوشنگ را

         همه گفتنيها بدو باز گفت            همه رازها برگشاد از نهفت‏

         كه من لشكرى كرد خواهم همى            خروشى برآورد خواهم همى‏

         ترا بود بايد همى پيش رو            كه من رفتنى‏ام تو سالار نو

         پرى و پلنگ انجمن كرد و شير            ز درندگان گرگ و ببر دلير

         سپاهى دد و دام و مرغ و پرى            سپهدار پر كين و كند آورى‏

         پس پشت لشكر كيومرث شاه            نبيره بپيش اندرون با سپاه‏

         بيامد سيه ديو با ترس و باك            همى باسمان بر پراگند خاك‏

         ز هراى درندگان چنگ ديو            شده سست از خشم كيهان خديو

         بهم بر شكستند هر دو گروه            شدند از دد و دام ديوان ستوه‏

         بيازيد هوشنگ چون شير چنگ            جهان كرد بر ديو نستوه تنگ‏

         كشيدش سراپاى يك سر دوال            سپهبد بريد آن سر بى‏همال‏

         بپاى اندر افگند و بسپرد خوار            دريده برو چرم و برگشته كار

         چو آمد مر آن كينه را خواستار            سر آمد كيومرث را روزگار

         برفت و جهان مر درى ماند ازوى            نگر تا كرا نزد او آبروى‏

         جهان فريبنده را گرد كرد            ره سود بنمود و خود مايه خورد

جهان سربسر چو فسانست و بس            نماند بد و نيك بر هيچ كس‏