شاهنامه فردوسی – رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

      

خجسته سيامك يكى پور داشت            كه نزد نيا جاه دستور داشت‏

         گرانمايه را نام هوشنگ بود            تو گفتى همه هوش و فرهنگ بود

         بنزد نيا يادگار پدر            نيا پروريده مر او را ببر

         نيايش بجاى پسر داشتى            جز او بر كسى چشم نگماشتى‏

         چو بنهاد دل كينه و جنگ را            بخواند آن گرانمايه هوشنگ را

         همه گفتنيها بدو باز گفت            همه رازها برگشاد از نهفت‏

         كه من لشكرى كرد خواهم همى            خروشى برآورد خواهم همى‏

         ترا بود بايد همى پيش رو            كه من رفتنى‏ام تو سالار نو

         پرى و پلنگ انجمن كرد و شير            ز درندگان گرگ و ببر دلير

         سپاهى دد و دام و مرغ و پرى            سپهدار پر كين و كند آورى‏

         پس پشت لشكر كيومرث شاه            نبيره بپيش اندرون با سپاه‏

         بيامد سيه ديو با ترس و باك            همى باسمان بر پراگند خاك‏

         ز هراى درندگان چنگ ديو            شده سست از خشم كيهان خديو

         بهم بر شكستند هر دو گروه            شدند از دد و دام ديوان ستوه‏

         بيازيد هوشنگ چون شير چنگ            جهان كرد بر ديو نستوه تنگ‏

         كشيدش سراپاى يك سر دوال            سپهبد بريد آن سر بى‏همال‏

         بپاى اندر افگند و بسپرد خوار            دريده برو چرم و برگشته كار

         چو آمد مر آن كينه را خواستار            سر آمد كيومرث را روزگار

         برفت و جهان مر درى ماند ازوى            نگر تا كرا نزد او آبروى‏

         جهان فريبنده را گرد كرد            ره سود بنمود و خود مايه خورد

جهان سربسر چو فسانست و بس            نماند بد و نيك بر هيچ كس‏

 

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کسر

(کَ) [ ع. ]
۱- (مص م.)شکستن، شکستگی، رخنه، شکاف.
۲- (اِ.) حرکت زیر و کسره.
۳- عددی که کمتر از واحد صحیح باشد.

کسر گرفتن

(~. گِ رِ تَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) شکست خوردن.

کسره

(کَ رِ) [ ع. کسره ] (اِ.) حرکت زیر حرف.

کسره

(کِ رَ) [ ع. کسره ] (اِ.) تکه‌ای از چیز شکسته. ج. کسرات.

کسروی

(کَ رَ) (ص نسب.)۱ - منسوب به کسری انوشیروان.
۲- خسروی، شاهی، سلطنتی.

کسری

(کَ) [ ع - فا. ] (ص نسب.)
۱- منسوب به کسر.
۲- مبلغی که از چیزی کسر آمده و نقصان دارد.

کسری

(کَ یا کِ را) [ معر. ] (اِ.)
۱- خسرو و پادشاه.
۲- نام انوشیروان. ج. اکاسره.

کسف

(کَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بریدن، پاره کردن.
۲- افکندن حرف متحرکی راکه در آخر جزو باشد، یعنی مفعولات را بدل به مفعولن کردن.

کسل

(کَ سْ) [ ع. ] (اِمص.) سستی و کاهلی در کار، فتور در چیزی.

کسل

(کَ س) [ ع. ] (ص.) سست، تنبل و کاهل.

کسلان

(کَ) [ ع. ] (ص.) سست، کاهل.

کسمه

(کَ مِ) (اِ.) زلف، زلف پرپیچ و خم بالای پیشانی.

کسندر

(کَ سَ دَ) (اِمر.) نااهل، فرومایه، ناکس.

کسوب

(کَ) [ ع. ] (ص.)
۱- بسیار کسب کننده.
۲- بسیار فراگیرنده.
۳- بسیار ورزنده.

کسوت

(کِ وَ) [ ع. کسوه ] (اِ.) رخت، لباس، جامه پوشیدنی. ج. کسا.

کسور

(کُ) [ ع. ] (اِ.) جِ کسر.

کسوف

(کُ) [ ع. ] (مص ل.) خورشید گرفتگی، هنگامی که کره ماه بین زمین و خورشید طوری قرار بگیرد که مانع از تابش نور خورشید به قسمتی از سطح زمین شود.

کسپرج

(کَ پَّ رَ) (اِ.) = کسبرج: مروارید.

کسک

(کَ سَ) (اِ.) پرنده‌ای است سیاه و سفید که آن را به عربی عقعق گویند.

کسکانت

(کُ) [ فر. ] (اِ.) عکس مقدار سینوس یک زاویه.


دیدگاهتان را بنویسید