شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

رفتن كى ‏كاوس به مازندران

چو كاوس بشنيد از او اين سخن            يكى تازه انديشه افگند بن‏

         دل رزمجويش ببست اندران            كه لشكر كشد سوى مازندران‏

         چنين گفت با سر فرازان رزم            كه ما سر نهاديم يك سر ببزم‏

         اگر كاهلى پيشه گيرد دلير            نگردد ز آسايش و كام سير

         من از جمّ و ضحّاك و از كى ‏قباد            فزونم ببخت و بفرّ و بداد

         فزون بايدم زان ايشان هنر            جهانجوى بايد سر تاجور

         سخن چون بگوش بزرگان رسيد            از ايشان كس اين راى فرّخ نديد

         همه زرد گشتند و پرچين بروى            كسى جنگ ديوان نكرد آرزوى‏

         كسى راست پاسخ نيارست كرد            نهانى روان‏شان پر از باد سرد

         چو طوس و چو گودرز كشواد و گيو            چو خرّاد و گرگين و رهّام نيو

         به آواز گفتند ما كهتريم            زمين جز بفرمان تو نسپريم‏

         ازان پس يكى انجمن ساختند            ز گفتار او دل بپرداختند

         نشستند و گفتند با يكدگر            كه از بخت ما را چه آمد بسر

         اگر شهريار اين سخنها كه گفت            بمى خوردن اندر نخواهد نهفت‏

         ز ما و ز ايران بر آمد هلاك            نماند برين بوم و بر آب و خاك‏

         كه جمشيد با فرّ و انگشترى            بفرمان او ديو و مرغ و پرى‏

         ز مازندران ياد هرگز نكرد            نجست از دليران ديوان نبرد

         فريدون پر دانش و پر فسون            همين را روانش نبد رهنمون‏

         اگر شايدى بردن اين بد بسر            بمردى و گنج و بنام و هنر

         منوچهر كردى بدين پيش دست            نكردى برين بر دل خويش پست‏

         يكى چاره بايد كنون اندرين            كه اين بد بگردد ز ايران زمين‏

         چنين گفت پس طوس با مهتران            كه اى رزم ديده دلاور سران‏

         مر اين بند را چاره اكنون يكيست            بسازيم و اين كار دشوار نيست‏

         هيونى تكاور بر زال سام            ببايد فرستاد و دادن پيام‏

         كه گر سر بگل دارى اكنون مشوى            يكى تيز كن مغز و بنماى روى‏

         مگر كو گشايد لب پندمند            سخن بر دل شهريار بلند

         بگويد كه اين اهرمن داد ياد            در ديو هرگز نبايد گشاد

         مگر زالش آرد ازين گفته باز            و گرنه سر آمد نشان فراز

         سخنها ز هر گونه بر ساختند            هيونى تكاور برون تاختند

         رونده همى تاخت تا نيمروز            چو آمد بر زال گيتى فروز

         چنين داد از نامداران پيام            كه اى نامور با گهر پور سام‏

         يكى كار پيش آمد اكنون شگفت            كه آسانش اندازه نتوان گرفت‏

         برين كار گر تو نبندى كمر            نه تن ماند ايدر نه بوم و نه بر

         يكى شاه را بر دل انديشه خاست            بپيچيدش آهرمن از راه راست‏

         برنج نياگانش از باستان            نخواهد همى بود همداستان‏

         همى گنج بى‏رنج بگزايدش            چراگاه مازندران بايدش‏

         اگر هيچ سر خارى از آمدن            سپهبد همى زود خواهد شدن‏

         همى رنج تو داد خواهد بباد            كه بردى ز آغاز با كى‏قباد

         تو با رستم شير ناخورده سير            ميان را ببستى چو شير دلير

         كنون آن همه باد شد پيش اوى            بپيچيد جان بدانديش اوى‏

         چو بشنيد دستان بپيچيد سخت            تنش گشت لرزان بسان درخت‏

         همى گفت كاوس خود كامه مرد            نه گرم آزموده ز گيتى نه سرد

         كسى كو بود در جهان پيش گاه            برو بگذرد سال و خورشيد و ماه‏

         كه ماند كه از تيغ او در جهان            بلرزند يك سر كهان و مهان‏

         نباشد شگفت ار بمن نگرود            شوم خسته گر پند من نشنود

         و رين رنج آسان كنم بر دلم            از انديشه شاه دل بگسلم‏

         نه از من پسندد جهان آفرين            نه شاه و نه گردان ايران زمين‏

         شوم گويمش هرچ آيد ز پند            ز من گر پذيرد بود سودمند

         وگر تيز گردد گشادست راه            تهمتن هم ايدر بود با سپاه‏

         پر انديشه بود آن شب ديرباز            چو خورشيد بنمود تاج از فراز

         كمر بست و بنهاد سر سوى شاه            بزرگان برفتند با او براه‏

         خبر شد بطوس و بگودرز و گيو            برهّام و گرگين و گردان نيو

         كه دستان بنزديك ايران رسيد            درفش همايونش آمد پديد

         پذيره شدندش سران سپاه            سرى كو كشد پهلوانى كلاه‏

         چو دستان سام اندر آمد بتنگ            پذيره شدندش همه بى‏درنگ‏

         برو سركشان آفرين خواندند            سوى شاه با او همى راندند

         بدو گفت طوس اى گو سرفراز            كشيدى چنين رنج راه دراز

         ز بهر بزرگان ايران زمين            بر آرامش اين رنج كردى گزين‏

         همه سربسر نيك خواه توايم            ستوده بفرّ كلاه توايم‏

         ابا نامداران چنين گفت زال            كه هر كس كه او را نفرسود سال‏

         همه پند پيرانش آيد بياد            از آن پس دهد چرخ گردانش داد

         نشايد كه گيريم از و پند باز            كزين پند ما نيست خود بى‏نياز

         ز پند و خرد گر بگردد سرش            پشيمانى آيد ز گيتى برش‏

         به آواز گفتند ما با توايم            ز تو بگذرد پند كس نشنويم‏

         همه يك سره نزد شاه آمدند            بر نامور تخت‏گاه آمدند

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آکنیدن

(کَ دَ) (مص م.) آکندن.

آکو

(اِ.) = اگو: بوم، جغد.

آکواریوم

[ فر. ] (اِ.) مخزن شیشه‌ای که در آن آب می‌ریزند و انواع ماهی زینتی را در آن نگه داری می‌کنند، آبزی دان. (فره).

آکوستیک

(کُ سْ) [ فر. ] (اِ.)
۱- دانش مربوط ب ه تولید و تراگسیل و دریافت اثرهای صوتی نظیر جذب و بازتاب و شکست، صوت - شناسی (فره).
۲- به کارگیری عایق‌های صوتی در ساختمان.

آکولاد

(کُ) [ فر. ] (اِ.) نمادی به شکل } {که هر گاه در طرفین یک عبارت ریاضی که معمولاً شامل کروشه‌است قرار گیرد، مقصود حاصل آن عبارت است ؛ ابرو (فره).

آکومولاتور

(کُ مُ تُ) [ فر. ] (اِ.) دستگاه الکتریکی که می‌توان مقداری برق در آن ذخیره کرد و به هنگام لزوم از آن پس گرفت. و آن انواع بسیار دارد مانند آکومولاتور سربی و غیره، انباره، خازن برق.

آکپ

(کُ) (اِ.) گرداگرد درون دهان ؛ لپ.

آککرا

(کِ) (اِ.) اکرکراهه، گیاهی است مانند بابونه با برگ‌های ریز و شاخه‌های نازک، طعم تند و تیزی دارد و ریشه کلفت آن در طب به کار می‌رود.

آگاه

[ په. ] (ص.)
۱- مطلع، باخبر.
۲- واقف، عارف، هوشیار، بیدار.

آگاهاندن

(دَ) (مص م.) آگاهانیدن.

آگاهی

۱ - (حامص.) خبر، اطلاع.
۲- دانش، معرفت.
۳- (اِ.) شعبه‌ای از نیروهای انتظامی که به کشف دزدی‌ها و جنایات می‌پردازد. در گذشته تأمینات می‌گفتند.

آگج

(گَ) (اِ.) نک آکج.

آگر

(گُ) (اِ.) نک آگور.

آگراندیسمان

[ فر. ] (اِمص.)
۱- فرآیند بزرگ کردن عکس به وسیله دستگاه مخصوصی در عکاسی.
۲- (عا.) بزرگ نمایی، شاخ و برگ دادن به مطالب.

آگرمان

(گْ رِ) [ فر. ] (اِ.) موافقت دولتی با سفارت شخصی از طرف دولت دیگر، پذیرش.

آگشتن

(گَ تَ) (مص م.) آغشتن.

آگفت

(گُ یا گِ) (اِ.) آسیب، صدمه، آفت.

آگنج

(گَ)
۱- (ص مف.) در ترکیب با کلمات معنی انباشته و پر کرده می‌دهد: جگر آگنج.
۲- (اِ.) روده گوسفند آکنده از گوشت پخته یا خوراکی‌های دیگر.

آگنده گوش

(گَ دِ) (ص. مر) اندرزناپذیر.

آگهی

(گَ) (حامص.)
۱- آگاهی، اطلاع.
۲- علم، معرفت.
۳- خبری که از جانب فردی یا مؤسسه‌ای در روزنامه‌ها و مجلات و رادیو و تلویزیون انتشار یابد و آن غالباً جنبه تبلیغاتی دارد.


دیدگاهتان را بنویسید