رفتن فريدون به جنگ ضحاك
فريدون بخورشيد بر برد سر كمر تنگ بستش بكين پدر
برون رفت خرّم بخرداد روز بنيك اختر و فال گيتى فروز
سپاه انجمن شد بدرگاه او بابر اندر آمد سر گاه او
بپيلان گردون كش و گاوميش سپه را همى توشه بردند پيش
كيانوش و پر مايه بر دست شاه چو كهتر برادر ورا نيك خواه
همى رفت منزل بمنزل چو باد سرى پر ز كينه دلى پر ز داد
باروند رود اندر آورد روى چنانچون بود مرد ديهيم جوى
اگر پهلوانى ندانى زبان بتازى تو اروند را دجله خوان
دگر منزل آن شاه آزاد مرد لب دجله و شهر بغداد كرد
(کَ کَ یا کِ) (اِ.) فضله، سرگین.
(~.) (ادات استفهام، ق. استفهام زمان)
۱- چه وقت ¿ چه زمان ¿: کی آمد، کی رفت.
۲- چگونه، چطور.
(ق. ادات استفهام، ضمیر استفهامی) که ¿ چه کس ¿
(پس)
۱- گاه به کلمه‌ای ملحق شود و قید سازد: پس پسکی.
۲- گاه به اسم ملحق گردد و صفت سازد. (به معنی دارنده و صاحب): آبکی.
(کَ) (اِ.) پادشاه بزرگ و قهار.
(کَ یا کِ) (ص.) پاک، خالص.
[ ع. ]
۱- (مص م.) داغ کردن.
۲- (اِ.) نشان سوختگی در پوست، داغ.
(بُ) [ انگ. ] (اِ.) مجموعه‌ای از کلیدهای نمایشگر حروف الفبا و نشانه‌های دیگر که بر روی یک صفحه قرار گرفته‌اند و به رایانه متصل می‌شوند؛ از این وسیله برای ورود اطلاعات به رایانه استفاده می‌شود، صفحه کلید. (فره).
(اِ.)
۱- بزرگ، سرور.
۲- پادشاه، حاکم.
۳- مرزبان، پهلوان.
(اِمر.) (عا.) شکوه و جلال.
(کَ خَ) (اِ.) نرمی، ملایمت.
(دِ) (ص.) رسوا، بدنام.
(اِ.) کاهلی، تنبلی.
(کَ) (اِ.)
۱- اندوه، ملالت.
۲- خفه کردن، خفگی.
(رَ) (ص مر.) پاک، پاکیزه، لطیف.
(زَ)(ص مر.)پادشاه بزرگ و عظیم الشأن.
(سَ) [ ع. کیاسه ] (اِمص.)
۱- زیرکی، تیزهوشی.
۲- دانایی، فراست.
(اِ.) گیاه، علف.
(ک یّ) [ ع. ] (ص.) پیمانه کننده، کیلی پیماینده.
(کَ) (اِ.) جِ کی ؛ پادشاهان.
