شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

رفتن سام به جنگ مهراب

بمهراب و دستان رسيد اين سخن            كه شاه و سپهبد فگندند بن‏

         خروشان ز كابل همى رفت زال            فروهشته لفج و برآورده يال‏

         همى گفت اگر اژدهاى دژم            بيايد كه گيتى بسوزد بدم‏

         چو كابلستان را بخواهد بسود            نخستين سر من ببايد درود

         بپيش پدر شد پر از خون جگر            پر انديشه دل پر ز گفتار سر

         چو آگاهى آمد بسام دلير            كه آمد ز ره بچّه نرّه شير

         همه لشكر از جاى بر خاستند            درفش فريدون بياراستند

         پذيره شدن را تبيره زدند            سپاه و سپهبد پذيره شدند]

  دیوان حافظ - من و انکار شراب این چه حکایت باشد

         همه پشت پيلان برنگين درفش            بياراسته سرخ و زرد و بنفش‏

         چو روى پدر ديد دستان سام            پياده شد از اسپ و بگذارد گام‏

         بزرگان پياده شدند از دو روى            چه سالار خواه و چه سالار جوى‏

         زمين را ببوسيد زال دلير            سخن گفت با او پدر نيز دير

         نشست از بر تازى اسپ سمند            چو زرّين درخشنده كوهى بلند

         بزرگان همه پيش او آمدند            بتيمار و با گفت و گو آمدند

         كه آزرده گشتست بر تو پدر            يكى پوزش آور مكش هيچ سر

  دیوان حافظ - مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

         چنين داد پاسخ كزين باك نيست            سرانجام آخر بجز خاك نيست‏

          پدر گر بمغز اندر آرد خرد            همانا سخن بر سخن نگذرد

         و گر بر گشايد زبان را بخشم            پس از شرمش آب اندر آرم بچشم‏

         چنين تا بدرگاه سام آمدند            گشاده دل و شادكام آمدند

         فرود آمد از باره سام سوار            هم اندر زمان زال را داد بار

         چو زال اندر آمد بپيش پدر            زمين را ببوسيد و گسترد بر

         يكى آفرين كرد بر سام گرد            و زاب دو نرگس همى گل سترد

  شاهنامه فردوسی - بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

         كه بيدار دل پهلوان شاد باد            روانش گراينده داد باد

         ز تيغ تو الماس بريان شود            زمين روز جنگ از تو گريان شود

         كجا ديزه تو چمد روز جنگ            شتاب آيد اندر سپاه درنگ‏

         سپهرى كجا باد گرز تو ديد            همانا ستاره نيارد كشيد

         زمين نسپرد شير با داد تو            روان و خرد كشته بنياد تو

         همه مردم از داد تو شادمان            ز تو داد يابد زمين و زمان‏

         مگر من كه از داد بى‏بهره‏ام            و گر چه به پيوند تو شهره‏ام‏

         يكى مرغ پرورده‏ام خاك خورد            به گيتى مرا نيست با كس نبرد

  شاهنامه فردوسی - پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

          ندانم همى خويشتن را گناه            كه بر من كسى را بران هست راه‏

         مگر آنكه سام يلستم پدر            وگر هست با اين نژادم هنر

         ز مادر بزادم بينداختى            بكوه اندرم جايگه ساختى‏

         فگندى بتيمار زاينده را            بآتش سپردى فزاينده را

         ترا با جهان آفرين نيست جنگ            كه از چه سياه و سپيدست رنگ‏

         كنون كم جهان آفرين پروريد            بچشم خدايى بمن بنگريد

         ابا گنج و با تخت و گرز گران            ابا راى و با تاج و تخت و سران‏

         نشستم بكابل بفرمان تو            نگه داشتم راى و پيمان تو

  دیوان حافظ - مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

         كه گر كينه جويى نيازارمت            درختى كه كشتى ببار آرمت‏

         ز مازندران هديه اين ساختى            هم از گرگساران بدين تاختى‏

         كه ويران كنى خان آباد من            چنين داد خواهى همى داد من‏

         من اينك بپيش تو ايستاده‏ام            تن بنده خشم ترا داده‏ام‏

         بارّه ميانم بدو نيم كن            ز كابل مپيماى با من سخن‏

         سپهبد چو بشنيد گفتار زال            بر افراخت گوش و فرو برد يال‏

         بدو گفت آرى همينست راست            زبان تو بر راستى بر گواست‏

         همه كار من با تو بيداد بود            دل دشمنان بر تو بر شاد بود

  شاهنامه فردوسی - آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

         ز من آرزو خود همين خواستى            بتنگى دل از جاى بر خاستى‏

         مشو تيز تا چاره كار تو            بسازم كنون نيز بازار تو

         يكى نامه فرمايم اكنون بشاه            فرستم بدست تو اى نيك خواه‏

         سخن هر چه بايد بياد آورم            روان و دلش سوى داد آورم‏

         اگر يار باشد جهاندار ما            بكام تو گردد همه كار ما

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چشم پر حسرت من سير نديده‌ست ترا
بنشين يک دم و از چشم ترم زود مرو
«پژمان بختياري»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آدر

(دَ) (اِ.) آذر، آتش.

آدر

(دِ) (اِ.) نیشتر فصاد، نیشتر رگزن.

آدرس

(رِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- نشانی خانه، اداره و مانند آن، نشانی (فره).
۲- عنوان و نام کس یا جایی بر پشت پاکت و مانند آن.

آدرم

(رَ) (اِ.)۱ - نمد زین اسب و مانند آن.
۲- درفشی که با آن نمدزین را دوزند.
۳- سلاح مانند خنجر و شمشیر.

آدرمه

(رَ مِ) (اِ.) نک آدرم.

آدرنگ

(دَ رَ) (اِ.)
۱- رنج، اندوه.
۲- آفت، مصیبت.

آدم

(دَ) [ ع. ] (اِ.)۱ - نخستین انسان.
۲- (عا.) نوکر. ؛ ~ خود را شناختن از توانایی جسمی یا خصوصیات روحی کسی آگاه شدن.

آدم آهنی

(~. هَ) (اِ.)
۱- موجودی تخیلی با ظاهری شبیه انسان و ساخته شده از فلز و مدارهای الکترونیکی که در فیلم‌های سینمایی بسیاری از کارهای انسان را انجام می‌دهد.
۲- مجازاً به کسی که از خود اختیاری ندارد و طبق گفته دیگران ...

آدم برفی

(~. بَ) (اِ.)
۱- مترسک شبیه انسان که از برف ساخته می‌شود.
۲- آدم خیالی که گمان می‌کنند در کوه‌های هیمالیا زندگی می‌کند.

آدم حسابی

(~. حِ) [ ع - فا. ] (ص.)
۱- فهمیده، قابل اعتماد.
۲- دارای اصالت.

آدم دو قازی

(~ِ دُ) (اِمر.) آدم بی سر و پا و بی ارزش.

آدم شناس

(~. ش ِ) ~ص فا.) آن که اخلاق مردم را از قیافه و طرز رفتار و گفتار آنان درک کند.

آدم فروشی

(~. فُ) (حامص.)
۱- عمل آدم فروش اعم از سپردن و فروختن آدم‌ها به دست دیگران جهت منافع یا درآمد.
۲- کنایه از جاسوسی کردن.

آدم قحطی

(~. قَ) (اِ.) کنایه از: کمیابی آدم‌های شایسته و کارآمد.

آدم کش

(دَ. کُ) [ ع - فا. ] (ص فا.)کشنده آدم، قاتل انسان.

آدمک

(دَ مَ) (اِمصغ.)
۱- آدم کوچک.
۲- مترسک.

آدمی سیرت

(~. رَ) [ ع - فا. ] (ص مر.)نیکو - رفتار، نیکوخصال.

آدمیت

(دَ یَّ) (مص جع.)
۱- انسان بودن.
۲- به فضایل انسانی آراسته بودن.

آدمیرال

[ انگ. ] (اِ.) امیرالبحر، دریاسالار.

آدمیزاد

(دَ) (ص مر.) = آدمیزاده: انسان، بشر. ؛ ~ شیر خام خورده کنایه از: انسان موجودی جایزالخطاست.


دیدگاهتان را بنویسید