رسيدن سهراب به دژ سپيد
جهانجوى چون نامه شاه خواند ازان جايگه تيز لشكر براند
كسى را نبد پاى با او بجنگ اگر شير پيش آمدى گر پلنگ
دژى بود كش خواندندى سپيد بران دژ بد ايرانيان را اميد
نگهبان دژ رزم ديده هجير كه با زور و دل بود و با دار و گير
هنوز آن زمان گستهم خرد بود بخردى گراينده و گرد بود
يكى خواهرش بود گرد و سوار بدانديش و گردنكش و نامدار
چو سهراب نزديكى دژ رسيد هجير دلاور سپه را بديد
نشست از بر باد پاى چو گرد ز دژ رفت پويان بدشت نبرد
چو سهراب جنگ آور او را بديد بر آشفت و شمشير كين بر كشيد
ز لشكر برون تاخت بر سان شير بپيش هجير اندر آمد دلير
چنين گفت با رزم ديده هجير كه تنها بجنگ آمدى خيره خير
چه مردى و نام و نژاد تو چيست كه زاينده را بر تو بايد گريست
هجيرش چنين داد پاسخ كه بس بتركى نبايد مرا يار كس
هجير دلير و سپهبد منم سرت را هم اكنون ز تن بر كنم
فرستم بنزديك شاه جهان تنت را كنم زير گل در نهان
بخنديد سهراب كين گفت و گوى بگوش آمدش تيز بنهاد روى
چنان نيزه بر نيزه بر ساختند كه از يكدگر باز نشناختند
يكى نيزه زد بر ميانش هجير نيامد سنان اندر و جايگير
سنان باز پس كرد سهراب شير بن نيزه زد بر ميان دلير
ز زين برگرفتش بكردار باد نيامد همى زو بدلش ايچ ياد
ز اسپ اندر آمد نشست از برش همى خواست از تن بريدن سرش
بپيچيد و برگشت بر دست راست غمى شد ز سهراب و زنهار خواست
رها كرد ازو چنگ و زنهار داد چو خشنود شد پند بسيار داد
ببستش ببند آنگهى رزمجوى بنزديك هومان فرستاد اوى
بدژ در چو آگه شدند از هجير كه او را گرفتند و بردند اسير
خروش آمد و ناله مرد و زن كه كم شد هجير اندر آن انجمن
