شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

رسيدن سام و دستان به كابل

بگويد كه آمد سپهبد ز راه            ابا زال با پيل و چندى سپاه‏

         فرستاده تازان بكابل رسيد            خروشى بر آمد چنانچون سزيد

         چنان شاد شد شاه كابلستان            ز پيوند خورشيد زابلستان‏

         كه گفتى همى جان بر افشاندند            ز هر جاى رامشگران خواندند

         بزد ناى مهراب و بر بست كوس            بياراست لشكر چو چشم خروس‏

         ابا ژنده پيلان و رامشگران            زمين شد بهشت از كران تا كران‏

         ز بس گونه‏گون پرنيانى درفش            چه سرخ و سپيد و چه زرد و بنفش‏

         چه آواى ناى و چه آواى چنگ            خروشيدن بوق و آواى زنگ‏

         تو گفتى مگر روز انجامش است            يكى رستخيز است گر رامش است‏

         همى رفت ازين گونه تا پيش سام            فرود آمد از اسپ و بگذارد گام‏

         گرفتش جهان پهلوان در كنار            بپرسيدش از گردش روزگار

         شه كابلستان گرفت آفرين            چه بر سام و بر زال زر همچنين‏

         نشست از بر باره تيز رو            چو از كوه سر بر كشد ماه نو

         يكى تاج زرّين نگارش گهر            نهاد از بر تارك زال زر

         بكابل رسيدند خندان و شاد            سخنهاى ديرينه كردند ياد

         همه شهر ز آواى هندى دراى            ز ناليدن بربط و چنگ و ناى‏

         تو گفتى دد و دام رامشگرست            زمانه بآرايشى ديگرست‏

         بش و يال اسپان كران تا كران            براندوده پر مشك و پر زعفران‏

         برون رفت سيندخت با بندگان            ميان بسته سيصد پرستندگان‏

         مر آن هر يكى را يكى جام زر            بدست اندرون پر ز مشك و گهر

         همه سام را آفرين خواندند            پس از جام گوهر بر افشاندند

         بدان جشن هر كس كه آمد فراز            شد از خواسته يك بيك بى‏نياز

         بخنديد و سيندخت را سام گفت            كه رودابه را چند خواهى نهفت‏

         بدو گفت سيندخت هديه كجاست            اگر ديدن آفتاب هواست‏

         چنين داد پاسخ بسيندخت سام            كه از من بخواه آنچه آيدت كام‏

         برفتند تا خانه زرنگار            كجا اندرو بود خرّم بهار

         نگه كرد سام اندران ماه روى            يكايك شگفتى بماند اندروى‏

         ندانست كش چون ستايد همى            برو چشم را چون گشايد همى‏

         بفرمود تا رفت مهراب پيش            ببستند عقدى بر آيين و كيش‏

         بيك تختشان شاد بنشاندند            عقيق و زبرجد برافشاندند

         سر ماه با افسر نام دار            سر شاه با تاج گوهر نگار

         بياورد پس دفتر خواسته            يكى نسخت گنج آراسته‏

         برو خواند از گنجها هر چه بود            كه گوش آن نيارست گفتى شنود

         برفتند از آنجا بجاى نشست            ببودند يك هفته با مى بدست‏

         و ز ايوان سوى باغ رفتند باز            سه هفته بشادى گرفتند ساز

         بزرگان كشورش با دست‏بند            كشيدند بر پيش كاخ بلند

         سر ماه سام نريمان برفت            سوى سيستان روى بنهاد تفت‏

         ابا زال و با لشكر و پيل و كوس            زمانه ركاب ورا داد بوس‏

         عمارى و بالاى و هودج بساخت            يكى مهد تا ماه را در نشاخت‏

         چو سيندخت و مهراب و پيوند خويش            سوى سيستان روى كردند پيش‏

         برفتند شادان دل و خوش منش            پر از آفرين لب ز نيكى كنش‏

         رسيدند پيروز تا نيمروز            چنان شاد و خندان و گيتى فروز

         يكى بزم سام آنگهى ساز كرد            سه روز اندران بزم بگماز كرد

         پس آنگاه سيندخت آنجا بماند            خود و لشكرش سوى كابل براند

         سپرد آن زمان پادشاهى بزال            برون برد لشكر بفرخنده فال‏

         سوى گرگساران شد و باختر            درفش خجسته بر افراخت سر

         شوم گفت كان پادشاهى مراست            دل و ديده با ما ندارند راست‏

         منوچهر منشور آن شهر بر            مرا داد و گفتا همى دار و خور

         بترسم ز آشوب بدگوهران            بويژه ز گردان مازندران‏

         بشد سام يك زخم و بنشست زال            مى و مجلس آراست و بفراخت يال‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کده

(کُ دِ) (اِ.)
۱- زبان کوچک که در ته حلق قرار دارد.
۲- زبانه قفل، دندانه کلید.

کدو

(کَ) (اِ.)
۱- گیاهی است یکساله با ساقه‌های بلند خزنده و برگ‌های پهن و گل -‌های زرد، پخته آن خورده می‌شود.
۲- کوزه شراب و پیاله.

کدواده

(کَ دَ) (اِمر.) دیوار، پی دیوار و عمارت.

کدوخ

(کَ) (اِ.)
۱- حمام، گرمابه.
۲- جام و پیاله.

کدورت

(کُ رَ) [ ع. کدوره ] (اِمص.)۱ - تیرگی، سیاهی.
۲- دلتنگی.

کدونیمه

(کَ مِ) (اِمر.) کوزه، کدویِ میان تهی خشک کرده که در آن شراب ریزند.

کدیر

(کَ دِ) [ ع. ] (ص.) هر چیزی که تیرگی داشته باشد.

کدیمین

(کَ دُِ یَ) [ ع. ] (اِمر.) دسترنج، زور بازو.

کدین

(کَ دِ) (اِ.) چوبی که رخت شویان با آن جامه را هنگام شستن می‌کوبیدند. کدنگ و کدینه نیز گفته می‌شود.

کدیه

(کُ یِ) [ ع. کدیه ] (اِمص.)
۱- سختی روزگار.
۲- گدایی.

کدیور

(کَ وَ) (ص مر.)
۱- کدخدای خانه.
۲- کشاورز، بزرگر.
۳- ریش سفید قوم.

کذا

(کَ) [ ع. ] (ق.) این چنین، چنین.

کذاب

(کَ ذّ) [ ع. ] (ص.) دروغگو، مکار، حیله گر.

کذب

(کِ ذْ) [ ع. ] (اِ.) دروغ، دروغ گفتن.

کذر

(کَ ذَ) (ص.) احمق، ابله، نادان.

کذلک

(کَ ذا لِ) [ ع. ] (ق.) همچنین، چنین هم.

کذوب

(کَ) [ ع. ] (ص.) دروغگو.

کر

(کَ) [ په. ] (ص.) ناشنوا.

کر

(~.) (اِ.) زور، توان، قوت.

کر

(کَ رّ) [ ع. ] (مص ل.) حمله کردن به دشمن در جنگ.


دیدگاهتان را بنویسید