شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

          دگر روز لشكر بياراستند            درفش از دو رويه بپيراستند

         بهاماوران بود صد ژنده پيل            يكى لشكرى ساخته بر دو ميل‏

         از آواى گردان بتوفيد كوه            زمين آمد از نعل اسپان ستوه‏

         تو گفتى جهان سربسر آهنست            وگر كوه البرز در جوشنست‏

         پس پشت پيلان درفشان درفش            بگرد اندرون سرخ و زرد و بنفش‏

         بدرّيد چنگ و دل شير نر            عقاب دلاور بيفگند پر

         همى ابر بگداخت اندر هوا            برابر كه ديد ايستادن روا

         سپهبد چو لشكر بهامون كشيد            سپاه سه شاه و سه كشور بديد

         چنين گفت با لشكر سرفراز            كه از نيزه مژگان مداريد باز

         بش و يال بينيد و اسپ و عنان            دو ديده نهاده بنوك سنان‏

         اگر صد هزارند و ما صد سوار            فزونى‏ء لشكر نيايد بكار

         بر آمد درخشيدن تير و خشت            تو گفتى هوا بر زمين لاله كشت‏

         ز خون دشت گفتى ميستان شدست            ز نيزه هوا چون نيستان شدست‏

         بريده ز هر سو سر ترك دار            پراگنده خفتان همه دشت و غار

         تهمتن مران رخش را تيز كرد            ز خون فرومايه پرهيز كرد

         همى تاخت اندر پى شاه شام            بينداخت از باد خمّيده خام‏

         ميانش بحلقه در آورد گرد            تو گفتى خم اندر ميانش فسرد

         ز زين بر گرفتش بكردار گوى            چو چوگان بزخم اندر آمد بدوى‏

         بيفگند و فرهاد دستش ببست            گرفتار شد نامبردار شست‏

         ز خون خاك دريا شد و دشت كوه            ز بس كشته افگنده از هر گروه‏

         شه بربرستان بچنگ گراز            گرفتار شد با چهل رزم ساز

         ز كشته زمين گشت مانند كوه            همان شاه هاماوران شد ستوه‏

         به پيمان كه كاوس را با سران            بر رستم آرد ز هاماوران‏

         سراپرده و گنج و تاج و گهر            پرستنده و تخت و زرّين كمر

         برين بر نهادند و برخاستند            سه كشور سراسر بياراستند

         چو از دژ رها كرد كاوس را            همان گيو و گودرز و هم طوس را

         سليح سه كشور سه گنج سه شاه            سراپرده و لشكر و تاج و گاه‏

         سپهبد جزين خواسته هرچ ديد            بگنج سپهدار ايران كشيد

         بياراست كاوس خورشيدفر            بديباى رومى يكى مهد زر

         ز پيروزه پيكر ز ياقوت گاه            گهر بافته بر جليل سياه‏

         يكى اسپ رهوار زير اندرش            لگامى بزر آژده بر سرش‏

         همه چوب بالاش از عود تر            برو بافته چند گونه گهر

         بسودابه فرمود كاندر نشين            نشست و بخورشيد كرد آفرين‏

         بلشكرگه آورد لشكر ز شهر            ز گيتى برين گونه جويند بهر

         سپاهش فزون شد ز سيصد هزار            زره دار و برگستوانور سوار

         برو انجمن شد ز بربر سوار            ز مصر و ز هاماوران صد هزار    

      بيامد گران لشكرى بربرى            سواران جنگ آور لشكرى‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کسر

(کَ) [ ع. ]
۱- (مص م.)شکستن، شکستگی، رخنه، شکاف.
۲- (اِ.) حرکت زیر و کسره.
۳- عددی که کمتر از واحد صحیح باشد.

کسر گرفتن

(~. گِ رِ تَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) شکست خوردن.

کسره

(کَ رِ) [ ع. کسره ] (اِ.) حرکت زیر حرف.

کسره

(کِ رَ) [ ع. کسره ] (اِ.) تکه‌ای از چیز شکسته. ج. کسرات.

کسروی

(کَ رَ) (ص نسب.)۱ - منسوب به کسری انوشیروان.
۲- خسروی، شاهی، سلطنتی.

کسری

(کَ) [ ع - فا. ] (ص نسب.)
۱- منسوب به کسر.
۲- مبلغی که از چیزی کسر آمده و نقصان دارد.

کسری

(کَ یا کِ را) [ معر. ] (اِ.)
۱- خسرو و پادشاه.
۲- نام انوشیروان. ج. اکاسره.

کسف

(کَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بریدن، پاره کردن.
۲- افکندن حرف متحرکی راکه در آخر جزو باشد، یعنی مفعولات را بدل به مفعولن کردن.

کسل

(کَ سْ) [ ع. ] (اِمص.) سستی و کاهلی در کار، فتور در چیزی.

کسل

(کَ س) [ ع. ] (ص.) سست، تنبل و کاهل.

کسلان

(کَ) [ ع. ] (ص.) سست، کاهل.

کسمه

(کَ مِ) (اِ.) زلف، زلف پرپیچ و خم بالای پیشانی.

کسندر

(کَ سَ دَ) (اِمر.) نااهل، فرومایه، ناکس.

کسوب

(کَ) [ ع. ] (ص.)
۱- بسیار کسب کننده.
۲- بسیار فراگیرنده.
۳- بسیار ورزنده.

کسوت

(کِ وَ) [ ع. کسوه ] (اِ.) رخت، لباس، جامه پوشیدنی. ج. کسا.

کسور

(کُ) [ ع. ] (اِ.) جِ کسر.

کسوف

(کُ) [ ع. ] (مص ل.) خورشید گرفتگی، هنگامی که کره ماه بین زمین و خورشید طوری قرار بگیرد که مانع از تابش نور خورشید به قسمتی از سطح زمین شود.

کسپرج

(کَ پَّ رَ) (اِ.) = کسبرج: مروارید.

کسک

(کَ سَ) (اِ.) پرنده‌ای است سیاه و سفید که آن را به عربی عقعق گویند.

کسکانت

(کُ) [ فر. ] (اِ.) عکس مقدار سینوس یک زاویه.


دیدگاهتان را بنویسید

معنی