شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

رزم رستم با سهراب

                 به آوردگه رفت نيزه بكفت            همى ماند از گفت مادر شگفت‏

         يكى تنگ ميدان فرو ساختند            بكوتاه نيزه همى باختند

         نماند ايچ بر نيزه بند و سنان            بچپ باز بردند هر دو عنان‏

         بشمشير هندى بر آويختند            همى ز آهن آتش فرو ريختند

         بزخم اندرون تيغ شد ريز ريز            چه زخمى كه پيدا كند رستخيز

         گرفتند زان پس عمود گران            غمى گشت بازوى كند آوران‏

         ز نيرو عمود اندر آورد خم            دمان بادپايان و گردان دژم‏

         ز اسپان فرو ريخت بر گستوان            زره پاره شد بر ميان گوان‏

  شاهنامه فردوسی - رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

         فرو ماند اسپ و دلاور ز كار            يكى را نبد چنگ و بازو بكار

         تن از خوى پر آب و همه كام خاك            زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

         يك از يكدگر ايستادند دور            پر از درد باب و پر از رنج پور

         جهانا شكفتى ز كردار تست            هم از تو شكسته هم از تو درست‏

         ازين دو يكى را نجنبيد مهر            خرد دور بد مهر ننمود چهر

         همى بچّه را باز داند ستور            چه ماهى بدرياچه در دشت گور

         نداند همى مردم از رنج و آز            يكى دشمنى را ز فرزند باز

  شاهنامه فردوسی - پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

         همى گفت رستم كه هرگز نهنگ            نديدم كه آيد بدين سان بجنگ‏

         مرا خوار شد جنگ ديو سپيد            ز مردى شد امروز دل نااميد

         جوانى چنين ناسپرده جهان            نه گردى نه نام آورى از مهان‏

         بسيرى رسانيدم از روزگار            دو لشكر نظاره بدين كارزار

         چو آسوده شد باره هر دو مرد            ز آورد و ز بند و ننگ و نبرد

         بزه بر نهادند هر دو كمان            جوانه همان سالخورده همان‏

         زره بود و خفتان و ببر بيان            ز كلك و ز پيكانش نامد زيان‏

  دیوان حافظ - گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

         غمى شد دل هر دو از يكدگر            گرفتند هر دو دوال كمر

         تهمتن كه گر دست بردى بسنگ            بكندى ز كوه سيه روز جنگ‏

         كمربند سهراب را چاره كرد            كه بر زين بجنباند اندر نبرد

         ميان جوان را نبود آگهى            بماند از هنر دست رستم تهى‏

         دو شيراوژن از جنگ سير آمدند            همه خسته و گشته دير آمدند

         دگر باره سهراب گرز گران            ز زين بر كشيد و بيفشارد ران‏

         بزد گرز و آورد كتفش بدرد            بپيچيد و درد از دليرى بخورد

         بخنديد سهراب و گفت اى سوار            بزخم دليران نه پايدار

  دیوان حافظ - سحر بلبل حکایت با صبا کرد

         برزم اندرون رخش گويى خرست            دو دست سوار از همه بتّرست

         اگر چه گوى سروبالا بود            جوانى كند پير كانا بود

         بسستى رسيد اين ازان آن ازين            چنان تنگ شد بر دليران زمين‏

         كه از يكدگر روى برگاشتند            دل و جان باندوه بگذاشتند

         تهمتن بتوران سپه شد بجنگ            بدانسان كه نخچير بيند پلنگ‏

         ميان سپاه اندر آمد چو گرگ            پراگنده گشت آن سپاه بزرگ‏

         عنان را بپيچيد سهراب گرد            بايرانيان بر يكى حمله برد

         بزد خويشتن را بايران سپاه            ز گرزش بسى نامور شد تباه‏

  شاهنامه فردوسی - كشتن رستم ژنده‏ رزم را

         دل رستم انديشه كرد بد            كه كاؤس را بى‏گمان بد رسد

         ازين پر هنر ترك نو خاسته            بخفتان بر و بازو آراسته‏

         بلشكرگه خويش تازيد زود            كه انديشه دل بدان گونه بود

         ميان سپه ديد سهراب را            چو مى لعل كرده بخون آب را

         سر نيزه پر خون و خفتان و دست            تو گفتى ز نخچير گشتست مست‏

         غمى گشت رستم چو او را بديد            خروشى چو شير ژيان بركشيد

         بدو گفت كاى ترك خونخواره مرد            از ايران سپه جنگ با تو كه كرد

  شاهنامه فردوسی - تاخته كردن افراسياب بر ايران زمين

         چرا دست يازى بسوى همه            چو گرگ آمدى در ميان رمه‏

         بدو گفت سهراب توران سپاه            ازين رزم بودند بر بى‏گناه‏

         تو آهنگ كردى بديشان نخست            كسى با تو پيگار و كينه نجست‏

         بدو گفت رستم كه شد تيره روز            چه پيدا كند تيغ گيتى فروز

         برين دشت هم دار و هم منبرست            كه روشن جهان زير تيغ اندرست‏

         گرايدون كه شمشير با بوى شير            چنين آشنا شد تو هرگز ممير

         بگرديم شبگير با تيغ كين            برو تا چه خواهد جهان آفرين‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

بغچه

(بُ چِ) [ تر. ] (اِ.) = بقچه: پارچه بزرگی که در آن جامه و انواع قماش پیچند. سارغ هم گویند.

بغی

(بَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) ستم کردن.
۲- (اِمص.) نافرمانی کردن، سرکشی.

بغیاز

(بَ) (اِ.) انعامی که به شاگرد دهند، شاگردانه.

بغیت

(بَ یَّ) [ ع. بغیه ] (اِ.) آرزو، خواهش.

بغیض

(بَ) [ ع. ] (ص.)دشمن داشته، دشمن - روی.

بغیه

(بُ غّ یَ) [ ع. بغیه ] (اِ.) آرزو، خواهش.

بفتری

(بَ تَ) (اِمر.)
۱- ابزار چوبی بافندگان.
۲- کارگاه بافندگی.

بفج

(بَ) (اِ.)
۱- کف دهان.
۲- آب دهان. بفج، بفچ هم گفته شده.

بفخم

(بَ یا بِ خَ) (ق.) فراوان، زیاد، بسیار. بفجم و فخم، پخم نیز گفته‌اند.

بقاء

(بَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- زیستن، زندگانی کردن.
۲- پایدار ماندن، دوام.

بقاع

(بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ بقعه ؛ خانه‌ها، سرای‌ها.

بقال

(بَ قّ) [ ع. ] (ص. اِ.) خواربارفروش.

بقایا

(بَ) [ ع. ] (اِ.) جِ بقیه.
۱- باقی مانده‌ها.
۲- آثار، رسوم.
۳- مالیات پس افتاده.

بقر

(بَ قَ) [ ع. ] (اِ.) گاو نر.

بقعه

(بُ عِ) [ ع. بقعه ] (اِ.)
۱- قطعه‌ای از زمین.
۲- بنا، زیارتگاه.
۳- مزار ائمه و بزرگان دین.
۴- جای، مقام. ج. بقاع، بُقَع.
۵- اتاقکی که بر روی گور اولیا و قدیسان می‌سازند.

بقل

(بَ) [ ع. ] (اِ.) هر گیاهی که زمین بدان سبز گردد، اسم عام سبزی‌ها و علوفه‌های خوراکی ؛ سبزی، تره ؛ ج. بقول.

بقم

(بَ قَ) [ معر. ] (اِ.) درختی بلند و تناور با گل‌های ریز و برگ‌هایی مانند برگ بادام، دارای میوه‌ای گرد و سرخ رنگ. از این درخت ماده رنگینی به نام هماتین یا هماتوکسیلین می‌گیرند که برای ساختن رنگ‌های بنفش، ...

بقول

(بَ) (اِ.) بُنشن، ج. بقولات.

بقیع

(بَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جایی که در آن درختان گوناگون باشد.
۲- نام گورستانی در مدینه که آرامگاه بسیاری از نزدیکان پیامبر در آنجاست.

بقیه

(بَ یِّ) [ ع. بقیه ] (اِ.)
۱- به جا مانده، آن چه باقی مانده.
۲- دنباله، ادامه.


دیدگاهتان را بنویسید