شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

رزم رستم با تورانيان‏

          چنين گفت پس گيو با پهلوان            كه اى نازش شهريار و گوان‏

         شوم ره بگيرم بافراسياب            نمانم كه آيد بدين روى آب‏

         سر پل بگيرم بدان بدگمان            بدارمش ازان سوى پل يك زمان‏

         بدان تا بپوشند گردان سليح            كه بر ما سر آمد نشاط و مزيح‏

         بشد تازيان تا سر پل دمان            بزه بر نهاده دو زاغ كمان‏

         چنين تا بنزديكى‏ء پل رسيد            چو آمد درفش جفا پيشه ديد

         كه بگذشته بود او ازين روى آب            بپيش سپاه اندر افراسياب‏

  دیوان حافظ - اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

         تهمتن بپوشيد ببر بيان            نشست از بر ژنده پيل ژيان‏

         چو در جوشن افراسيابش بديد            تو گفتى كه هوش از دلش بر پريد

         ز چنگ و بر و بازو و يال او            بگردن برآورده گوپال او

         چو طوس و چو گودرز نيزه گذار            چو گرگين و چون گيو گرد و سوار

         چو بهرام و چون زنگه شاوران            چو فرهاد و برزين جنگ آوران‏

         چنين لشكرى سرفرازان جنگ            همه نيزه و تيغ هندى بچنگ‏

         همه يك سر از جاى برخاستند            بسان پلنگان بياراستند

         بدان گونه شد گيو در كارزار            چو شيرى كه گم كرده باشد شكار

  شاهنامه فردوسی - رزم رستم با سهراب

         پس و پيش هر سو همى كوفت گرز            دو تا كرد بسيار بالاى برز

         رميدند ازو رزمسازان چين            بشد خيره سالار توران زمين‏

         ز رستم بترسيد افراسياب            نكرد ايچ بر كينه جستن شتاب‏

         پس لشكر اندر همى راند گرم            گوان را ز لشكر همى خواند نرم‏

         ز توران فراوان سران كشته شد            سر بخت گردنكشان گشته شد

         ز پيران بپرسيد افراسياب            كه اين دشت رزمست گر جاى خواب‏

         كه در رزم جستن دليران بديم            سگالش گرفتيم و شيران بديم‏

         كنون دشت روباه بينم همى            ز رزم آز كوتاه بينم همى‏

  شاهنامه فردوسی - گفتار اندر مردن فريدون

         ز مردان توران خنيده تويى            جهان جوى و هم رزمديده تويى‏

         سنان را بتندى يكى برگراى            برو زود زيشان بپرداز جاى‏

         چو پيروزگر باشى ايران تراست            تن پيل و چنگال شيران تراست‏

         چو پيران ز افراسياب اين شنيد            چو از باد آتش دلش بر دميد

         بسيچيد با نامور ده هزار            ز تركان دليران خنجر گذار

         چو آتش بيامد بر پيل تن            كزو بود نيروى جنگ و شكن‏

         تهمتن بلبها برآورده كف            تو گفتى كه بستد ز خورشيد تف‏

         بر انگيخت اسپ و بر آمد خروش            بران سان كه دريا بر آيد بجوش‏

  دیوان حافظ - رونق عهد شباب است دگر بستان را

         سپر بر سر و تيغ هندى بمشت            ازان نامداران دو بهره بكشت‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ای عاقلان به لذت دیوانگی قسم
ماهم شکسته خاطرو دیوانه بوده ایم
«پژمان بختیاری»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یلک

(یَ لَ) (اِ.) کلاه گوشه، گوشه‌ای از کلاه یا تاج.

دیدگاهتان را بنویسید