شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

رزم رستم با تورانيان‏

          چنين گفت پس گيو با پهلوان            كه اى نازش شهريار و گوان‏

         شوم ره بگيرم بافراسياب            نمانم كه آيد بدين روى آب‏

         سر پل بگيرم بدان بدگمان            بدارمش ازان سوى پل يك زمان‏

         بدان تا بپوشند گردان سليح            كه بر ما سر آمد نشاط و مزيح‏

         بشد تازيان تا سر پل دمان            بزه بر نهاده دو زاغ كمان‏

         چنين تا بنزديكى‏ء پل رسيد            چو آمد درفش جفا پيشه ديد

         كه بگذشته بود او ازين روى آب            بپيش سپاه اندر افراسياب‏

  شاهنامه فردوسی - فراهم آوردن شاهنامه

         تهمتن بپوشيد ببر بيان            نشست از بر ژنده پيل ژيان‏

         چو در جوشن افراسيابش بديد            تو گفتى كه هوش از دلش بر پريد

         ز چنگ و بر و بازو و يال او            بگردن برآورده گوپال او

         چو طوس و چو گودرز نيزه گذار            چو گرگين و چون گيو گرد و سوار

         چو بهرام و چون زنگه شاوران            چو فرهاد و برزين جنگ آوران‏

         چنين لشكرى سرفرازان جنگ            همه نيزه و تيغ هندى بچنگ‏

         همه يك سر از جاى برخاستند            بسان پلنگان بياراستند

         بدان گونه شد گيو در كارزار            چو شيرى كه گم كرده باشد شكار

  شاهنامه فردوسی - گرفتن رستم رخش را

         پس و پيش هر سو همى كوفت گرز            دو تا كرد بسيار بالاى برز

         رميدند ازو رزمسازان چين            بشد خيره سالار توران زمين‏

         ز رستم بترسيد افراسياب            نكرد ايچ بر كينه جستن شتاب‏

         پس لشكر اندر همى راند گرم            گوان را ز لشكر همى خواند نرم‏

         ز توران فراوان سران كشته شد            سر بخت گردنكشان گشته شد

         ز پيران بپرسيد افراسياب            كه اين دشت رزمست گر جاى خواب‏

         كه در رزم جستن دليران بديم            سگالش گرفتيم و شيران بديم‏

         كنون دشت روباه بينم همى            ز رزم آز كوتاه بينم همى‏

  شاهنامه فردوسی - فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

         ز مردان توران خنيده تويى            جهان جوى و هم رزمديده تويى‏

         سنان را بتندى يكى برگراى            برو زود زيشان بپرداز جاى‏

         چو پيروزگر باشى ايران تراست            تن پيل و چنگال شيران تراست‏

         چو پيران ز افراسياب اين شنيد            چو از باد آتش دلش بر دميد

         بسيچيد با نامور ده هزار            ز تركان دليران خنجر گذار

         چو آتش بيامد بر پيل تن            كزو بود نيروى جنگ و شكن‏

         تهمتن بلبها برآورده كف            تو گفتى كه بستد ز خورشيد تف‏

         بر انگيخت اسپ و بر آمد خروش            بران سان كه دريا بر آيد بجوش‏

  دیوان حافظ - عشق تو نهال حیرت آمد

         سپر بر سر و تيغ هندى بمشت            ازان نامداران دو بهره بكشت‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

قصر فردوس که رضوانش به دربانی رفت
منظری از چمن نزهت درویشان است
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آبرود

(اِمر.)
۱- سنبل.
۲- نیلوفر.

آبرون

(اِ.) گل همیشه بهار.

آبریز

(اِمر.)۱ - فاضلاب.
۲- مستراح.
۳- آفتابه.
۴- دلو.

آبریزگان

(زَ) [ په. ] (اِمر.)
۱- عید آب پاشان، جشنی که ایرانیان در روزِ تیر - سیزدهمین روز از ماه تیر - برپامی داشتند و آب بر یکدیگر می‌پاشیدند.
۲- نوعی غذا.

آبزن

(زَ)
۱- (اِ.) تشتی از سفال یا فلز که در آن آب گرم و دارو می‌ریختند و بیمار را در آن می‌گذاشتند.
۲- وان.
۳- (اِفا.) آرام دهنده، تسکین دهنده، شخصی که مردم را به زبان خوش تسلی دهد.

آبزه

(زِ) (اِمر.) آبی که از کنار چشمه، رود، تالاب و امثال آن به بیرون تراود.

آبزی

(اِفا.) جانوری که در آب زندگی می‌کند.

آبسال

(اِمر.) بهار، آبسالان.

آبسالان

(اِمر.) بهاران، فصل کار.

آبست

(بَ) (اِ.) نک آبسته.

آبست

(~.) (اِ.) بخش درونی پوست مُرکبات.

آبست

(بِ)
۱- (ص.) آبستن.
۲- (اِ.) زهدان، رحم.

آبستره

(بِ تِ رِ) [ فر. ] (ص.)
۱- ویژگی شیوه‌ای که در آن سعی می‌شود اشیا به صورت غیرواقعی اما به نوعی بیان کننده عواطف هنرمند باشد.
۲- ویژگی هر اثر هنری که متکی به حالات ذاتی و درونی است نه نمودهای ...

آبستن

(بِ تَ) (ص.) = آبستان:
۱- حامله، باردار.
۲- پنهان، پوشیده. ؛~شب ~ است (کن.) وقوع حوادث تازه محتمل است.

آبستن کردن

(~. کَ دَ) (مص م.) حامله کردن، باردار کردن.

آبسته

(بِ تِ)
۱- (ص.) آبستن.
۲- (اِ.) زهدان، رحم.

آبسته

(بَ تِ) (اِ.) زمین آماده برای کاشت.

آبسه

(س ِ) [ فر. ] (اِ.) ورم عفونی در لثه یا هر نقطه‌ای از بدن، دمل.

آبسوار

(سَ) (اِمر.) حباب.

آبسکون

(بِ)(اِ.) نام دریای خزر و جزیره‌ای در آن.


دیدگاهتان را بنویسید