درمان كردن ضحاك

      

          چنان بد كه هر شب دو مرد جوان            چه كهتر چه از تخمه پهلوان‏

         خورشگر ببردى بايوان شاه            همى ساختى راه درمان شاه‏

         بكشتى و مغزش بپرداختى            مران اژدها را خورش ساختى‏

         دو پاكيزه از گوهر پادشا            دو مرد گرانمايه و پارسا

         يكى نام ارمايل پاك دين            دگر نام گرمايل پيش بين‏

         چنان بد كه بودند روزى بهم            سخن رفت هر گونه از بيش و كم‏

         ز بيدادگر شاه و ز لشكرش            و زان رسمهاى بد اندر خورش‏

         يكى گفت ما را بخواليگرى            ببايد بر شاه رفت آورى‏

         و زان پس يكى چاره ساختن            ز هر گونه انديشه انداختن‏

         مگر زين دو تن را كه ريزند خون            يكى را توان آوريدن برون‏

         برفتند و خواليگرى ساختند            خورشها و اندازه بشناختند

         خورش خانه پادشاه جهان            گرفت آن دو بيدار دل در نهان‏

         چو آمد بهنگام خون ريختن            بشيرين روان اندر آويختن‏

         ازان روز بانان مردم كشان            گرفته دو مرد جوان را كشان‏

         زنان پيش خواليگران تاختند            ز بالا بروى اندر انداختند

         پر از درد خواليگران را جگر            پر از خون دو ديده پر از كينه سر

         همى بنگريد اين بدان آن بدين            ز كردار بيداد شاه زمين‏

         از آن دو يكى را بپرداختند            جزين چاره نيز نشناختند

         برون كرد مغز سر گوسفند            بياميخت با مغز آن ارجمند

         يكى را بجان داد زنهار و گفت            نگر تا بيارى سر اندر نهفت‏

         نگر تا نباشى بآباد شهر            ترا از جهان دشت و كوهست بهر

         بجاى سرش زان سرى بى‏بها            خورش ساختند از پى‏ء اژدها

         ازين گونه هر ماهيان سى جوان            از يشان همى يافتندى روان‏

         چو گرد آمدى مرد از يشان دويست            بران سان كه نشناختندى كه كيست‏

         خورشگر بديشان بزى چند و ميش            سپردى و صحرا نهادند پيش‏

         كنون كرد از آن تخمه دارد نژاد            كه ز آباد نايد بدل برش ياد

         پس آيين ضحاك وارونه خوى            چنان بد كه چون مى بدش آرزوى‏

         ز مردان جنگى يكى خواستى            بكشتى چو با ديو برخاستى‏

         كجا نامور دخترى خوبروى            بپرده درون بود بى‏گفت‏گوى‏

         پرستنده كرديش بر پيش خويش            نه بر رسم دين و نه بر رسم كيش‏