شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

خوان چهارم كشتن زنى جادو را

چو از آفرين گشت پرداخته بياورد گلرنگ را ساخته‏

نشست از بر زين و ره بر گرفت خم منزل جادو اندر گرفت‏

همى رفت پويان براه دراز چو خورشيد تابان بگشت از فراز

درخت و گيا ديد و آب روان چنانچون بود جاى مرد جوان‏

چو چشم تذروان يكى چشمه ديد يكى جام زرين برو پرنبيد

يكى غرم بريان و نان از برش نمكدان و ريچال گرد اندرش‏

خور جاودان بد چو رستم رسيد از آواز او ديو شد ناپديد

فرود آمد از باره زين بر گرفت بغرم و بنان اندر آمد شگفت‏

نشست از بر چشمه فرخنده پى يكى جام زر ديد پر كرده مى‏

ابا مى يكى نيز طنبور يافت بيابان چنان خانه سور يافت‏

تهمتن مر آن را ببر در گرفت بزد رود و گفتارها بر گرفت‏

كه آواره و بدنشان رستم است كه از روز شاديش بهره غم است‏

همه جاى جنگست ميدان اوى بيابان و كوهست بستان اوى‏

همه جنگ با شير و نر اژدهاست كجا اژدها از كفش نارهاست‏

مى و جام و بويا گل و ميگسار نكردست بخشش و را كردگار

هميشه بجنگ نهنگ اندر است و گر با پلنگان بجنگ اندر است‏

بگوش زن جادو آمد سرود همان ناله رستم و زخم رود

بياراست رخ را بسان بهار و گر چند زيبا نبودش نگار

بر رستم آمد پر از رنگ و بوى بپرسيد و بنشست نزديك اوى‏

تهمتن بيزدان نيايش گرفت ابر آفرينها فزايش گرفت‏

كه در دشت مازندران يافت خوان مى و جام با ميگسار جوان‏

ندانست كو جادوى ريمنست نهفته برنگ اندر اهريمنست‏

يكى طاس مى بر كفش بر نهاد ز دادار نيكى دهش كرد ياد

چو آواز داد از خداوند مهر دگرگونه‏تر گشت جادو بچهر

روانش گمان نيايش نداشت زبانش توان ستايش نداشت‏

سيه گشت چون نام يزدان شنيد تهمتن سبك چون در و بنگريد

بينداخت از باد خمّ كمند سر جادو آورد ناگه ببند

بپرسيد و گفتش چه چيزى بگوى بدان گونه كت هست بنماى روى‏

يكى گنده پيرى شد اندر كمند پر آژنگ و نيرنگ و بند و گزند

ميانش بخنجر بدو نيم كرد دل جادوان زو پر از بيم كرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, خوان چهارم, خوان چهارم شاهنامه, خوان چهارم كشتن زنى جادو را, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, هفت خوان رستم

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

آب

[ په. ] (اِ.) مایعی است شفاف، بی طعم و بی بو، مرکب از دو عنصر اکسیژن و ئیدروژن ؛ o 2 H، در باور قدما یکی از چهار عنصر «آب، آتش، باد، خاک» محسوب می‌شده. معانی کنایی آب:
۱- آبرو.
۲- جلا، درخشندگی.
۳- رونق.
۴- اشک.
۵- عرق.
۶- نازکی.
۷- شادابی.
۸- زیبایی و شکوه.
۹- مَنی، نطفه.
۱۰ - ارج، قیمت.
۱۱ - پیشاب، ادرار.
۱۲ - عصاره، شیره.
۱۳ - رود، نهر.
۱۴ - بزاق، آب دهان. ؛ ~در هاون کوبیدن کار بیهوده کردن. ؛ ~از ~ تکان نخوردن ک نایه از: آرام بودن اوضاع و احوال. ؛ ~ از دست نچکیدن کنایه از: نهایت خست و پول دوستی. ؛ ~ از سر گذشتن بی فایده شدن چاره و تدبیر. ؛ ~ از دریا بخشیدن از دیگران مایع گذاشتن، از حساب دیگران بخشیدن. ؛ ~بر در کسی ریختن خدمت آن کس را کردن. ؛ ~ پاکی روی دست کسی ریختن اتمام حجت کردن، حرف آخر را زدن. ؛ ~زیر پوست کسی رفتن کنایه از: چاق شدن. ؛ از ~ گل آلود ماهی گرفتن از وضع آشفته سوء استفاده کردن. ؛~ از چیزی خوردن از آن چیز بهره مند شدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

شاهنامه فردوسی – آمدن تهمينه دختر شاه سمنگان به نزد رستم‏‏‏

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

فرهنگ معین

آب

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ