خوان چهارم كشتن زنى جادو را
چو از آفرين گشت پرداخته بياورد گلرنگ را ساخته
نشست از بر زين و ره بر گرفت خم منزل جادو اندر گرفت
همى رفت پويان براه دراز چو خورشيد تابان بگشت از فراز
درخت و گيا ديد و آب روان چنانچون بود جاى مرد جوان
چو چشم تذروان يكى چشمه ديد يكى جام زرين برو پرنبيد
يكى غرم بريان و نان از برش نمكدان و ريچال گرد اندرش
خور جاودان بد چو رستم رسيد از آواز او ديو شد ناپديد
فرود آمد از باره زين بر گرفت بغرم و بنان اندر آمد شگفت
نشست از بر چشمه فرخنده پى يكى جام زر ديد پر كرده مى
ابا مى يكى نيز طنبور يافت بيابان چنان خانه سور يافت
تهمتن مر آن را ببر در گرفت بزد رود و گفتارها بر گرفت
كه آواره و بدنشان رستم است كه از روز شاديش بهره غم است
همه جاى جنگست ميدان اوى بيابان و كوهست بستان اوى
همه جنگ با شير و نر اژدهاست كجا اژدها از كفش نارهاست
مى و جام و بويا گل و ميگسار نكردست بخشش و را كردگار
هميشه بجنگ نهنگ اندر است و گر با پلنگان بجنگ اندر است
بگوش زن جادو آمد سرود همان ناله رستم و زخم رود
بياراست رخ را بسان بهار و گر چند زيبا نبودش نگار
بر رستم آمد پر از رنگ و بوى بپرسيد و بنشست نزديك اوى
تهمتن بيزدان نيايش گرفت ابر آفرينها فزايش گرفت
كه در دشت مازندران يافت خوان مى و جام با ميگسار جوان
ندانست كو جادوى ريمنست نهفته برنگ اندر اهريمنست
يكى طاس مى بر كفش بر نهاد ز دادار نيكى دهش كرد ياد
چو آواز داد از خداوند مهر دگرگونهتر گشت جادو بچهر
روانش گمان نيايش نداشت زبانش توان ستايش نداشت
سيه گشت چون نام يزدان شنيد تهمتن سبك چون در و بنگريد
بينداخت از باد خمّ كمند سر جادو آورد ناگه ببند
بپرسيد و گفتش چه چيزى بگوى بدان گونه كت هست بنماى روى
يكى گنده پيرى شد اندر كمند پر آژنگ و نيرنگ و بند و گزند
ميانش بخنجر بدو نيم كرد دل جادوان زو پر از بيم كرد
