خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

          بخفت آن زمان رستم جنگجوى            چو خورشيد تابنده بنمود روى‏

         بپيچيد اولاد را بر درخت            بخم كمندش در آويخت سخت‏

         بزين اندر افگند گرز نيا            همى رفت يكدل پر از كيميا

         يكى مغفرى خسروى بر سرش            خوى آلوده ببر بيان در برش‏

         به ارژنگ سالار بنهاد روى            چو آمد بر لشكر نامجوى‏

         يكى نعره زد در ميان گروه            تو گفتى بدرّيد دريا و كوه‏

         برون آمد از خيمه ارژنگ ديو            چو آمد بگوش اندرش آن غريو

         چو رستم بديدش بر انگيخت اسپ            بيامد بر وى چو آذر گشسپ‏

         سر و گوش بگرفت و يالش دلير            سر از تن بكندش بكردار شير

         پر از خون سر ديو كنده ز تن            بينداخت ز آن سو كه بود انجمن‏

         چو ديوان بديدند گوپال اوى            بدرّيدشان دل ز چنگال اوى‏

         نكردند ياد بر و بوم و رست            پدر بر پسر بر همى راه جست‏

         بر آهيخت شمشير كين پيل تن            بپردخت يكباره زان انجمن‏

         چو بر گشت پيروز گيتى فروز            بيامد دمان تا بكوه اسپروز

         ز اولاد بگشاد خم كمند            نشستند زير درختى بلند

         تهمتن ز اولاد پرسيد راه            بشهرى كجا بود كاوس شاه‏

         چو بشنيد از و تيز بنهاد روى            پياده دوان پيش او راهجوى‏

         چو آمد بشهر اندرون تاج بخش            خروشى بر آورد چون رعد رخش‏

         بايرانيان گفت پس شهريار            كه بر ما سر آمد بد روزگار

         خروشيدن رخشم آمد بگوش            روان و دلم تازه شد زان خروش‏

         بگاه قباد اين خروشش نكرد            كجا كرد با شاه تركان نبرد

         بيامد هم اندر زمان پيش اوى            يل دانش افروز پر خاشجوى‏

         بنزديك كاوس شد پيل تن            همه سر فرازان شدند انجمن‏

         غريويد بسيار و بردش نماز            بپرسيدش از رنجهاى دراز

         گرفتش به آغوش كاوس شاه            ز زالش بپرسيد و از رنج راه‏

         بدو گفت پنهان ازين جادوان            همى رخش را كرد بايد روان‏

         چو آيد بديو سپيد آگهى            كز ارژنگ شد روى گيتى تهى‏

         كه نزديك كاوس شد پيل تن            همه نرّه ديوان شوند انجمن‏

         همه رنجهاى تو بى‏بر شود            ز ديوان جهان پر ز لشكر شود

         تو اكنون ره خانه ديو گير            برنج اندر آور تن و تيغ و تير

         مگر يار باشدت يزدان پاك            سر جاودان اندر آرى بخاك‏

         گذر كرد بايد بر هفت كوه            ز ديوان بهر جاى كرده گروه‏

         يكى غار پيش آيدت هولناك            چنانچون شنيدم پر از بيم و باك‏

         گذارت بران نرّه ديوان جنگ            همه رزم را ساخته چون پلنگ‏

         بغار اندرون گاه ديو سپيد            كزويند لشكر به بيم و اميد

         توانى مگر كردن او را تباه            كه اويست سالار و پشت سپاه‏

         سپه را ز غم چشمها تيره شد            مرا چشم در تيرگى خيره شد

         پزشكان به درمانش كردند اميد            بخون دل و مغز ديو سپيد

         چنين گفت فرزانه مردى پزشك            كه چون خون او را بسان سرشك‏

         چكانى سه قطره بچشم اندرون            شود تيرگى پاك با خون برون‏

         گو پيل تن جنگ را ساز كرد            ازان جايگه رفتن آغاز كرد

         بايرانيان گفت بيدار بيد            كه من كردم آهنگ ديو سپيد

         يكى پيل جنگى و چاره گرست            فراوان بگرداندرش لشكرست‏

         گرايدونك پشت من آرد بخم            شما دير مانيد خوار و دژم‏

         و گر يار باشد خداوند هور            دهد مر مرا اختر نيك روز

         همان بوم و بر باز يابيد و تخت            ببار آيد آن خسروانى درخت‏