خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

          يكى راه پيش آمدش ناگزير            همى رفت بايست بر خيره خير

         پى اسپ و گويا زبان سوار            ز گرما و از تشنگى شد ز كار

         پياده شد از اسپ و ژوپين بدست            همى رفت پويان بكردار مست‏

         همى جست بر چاره جستن رهى            سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

         چنين گفت كاى داور دادگر            همه رنج و سختى تو آرى بسر

         گرايدونك خشنودى از رنج من            بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

         بپويم همى تا مگر كردگار            دهد شاه كاوس را زينهار

         هم ايرانيان را ز چنگال ديو            گشايد بى‏آزار گيهان خديو

         گنهكار و افگندگان تواند            پرستنده و بندگان تواند

         تن پيلوارش چنان تفته شد            كه از تشنگى سست و آشفته شد

         بيفتاد رستم بران گرم خاك            زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

         همانگه يكى ميش نيكوسرين            بپيمود پيش تهمتن زمين‏

         ازان رفتن ميش انديشه خاست            بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

         همانا كه بخشايش كردگار            فراز آمدست اندرين روزگار

         بيفشارد شمشير بر دست راست            بزور جهاندار بر پاى خاست‏

         بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ            گرفته بدست دگر پالهنگ‏

         بره بر يكى چشمه آمد پديد            چو ميش سراور بدانجا رسيد

         تهمتن سوى آسمان كرد روى            چنين گفت كاى داور راستگوى‏

         هرانكس كه از دادگر يك خداى            بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

         برين چشمه آبشخور ميش نيست            همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

         بجايى كه تنگ اندر آيد سخن            پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

         بران غرم بر آفرين كرد چند            كه از چرخ گردان مبادت گزند

         گيا بر در و دشت تو سبز باد            مباد از تو هرگز دل يوز شاد

         ترا هرك يازد بتير و كمان            شكسته كمان باد و تيره گمان‏

         كه زنده شد از تو گو پيل تن            و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

         كه در سينه اژدهاى بزرگ            نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

         شده پاره پاره كنان و كشان            ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

         روانش چو پردخته شد ز آفرين            ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

         همه تن بشستش بران آب پاك            بكردار خورشيد شد تابناك‏

         چو سيراب شد ساز نخچير كرد            كمر بست و تركش پر از تير كرد

         بيفگند گورى چو پيل ژيان            جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

         چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت            برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

         بپردخت ز آتش بخوردن گرفت            بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

         سوى چشمه روشن آمد بر آب            چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

         تهمتن برخش سراينده گفت            كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

         اگر دشمن آيد سوى من بپوى            تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

         بخفت و بر آسود و نگشاد لب            چمان و چران رخش تا نيم شب‏