شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

يكى راه پيش آمدش ناگزير
همى رفت بايست بر خيره خير

پى اسپ و گويا زبان سوار
ز گرما و از تشنگى شد ز كار

         پياده شد از اسپ و ژوپين بدست           
همى رفت پويان بكردار مست‏

         همى جست بر چاره جستن رهى           
سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

         چنين گفت كاى داور دادگر           
همه رنج و سختى تو آرى بسر

         گرايدونك خشنودى از رنج من           
بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

         بپويم همى تا مگر كردگار           
دهد شاه كاوس را زينهار

         هم ايرانيان را ز چنگال ديو           
گشايد بى‏آزار گيهان خديو

         گنهكار و افگندگان تواند            
پرستنده و بندگان تواند

         تن پيلوارش چنان تفته شد           
كه از تشنگى سست و آشفته شد

         بيفتاد رستم بران گرم خاك           
زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

         همانگه يكى ميش نيكوسرين           
بپيمود پيش تهمتن زمين‏

         ازان رفتن ميش انديشه خاست           
بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

         همانا كه بخشايش كردگار           
فراز آمدست اندرين روزگار

         بيفشارد شمشير بر دست راست           
بزور جهاندار بر پاى خاست‏

         بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ           
گرفته بدست دگر پالهنگ‏

         بره بر يكى چشمه آمد پديد           
چو ميش سراور بدانجا رسيد

         تهمتن سوى آسمان كرد روى           
چنين گفت كاى داور راستگوى‏

         هرانكس كه از دادگر يك خداى           
بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

         برين چشمه آبشخور ميش نيست           
همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

         بجايى كه تنگ اندر آيد سخن           
پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

         بران غرم بر آفرين كرد چند           
كه از چرخ گردان مبادت گزند

         گيا بر در و دشت تو سبز باد           
مباد از تو هرگز دل يوز شاد

         ترا هرك يازد بتير و كمان           
شكسته كمان باد و تيره گمان‏

         كه زنده شد از تو گو پيل تن           
و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

         كه در سينه اژدهاى بزرگ           
نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

         شده پاره پاره كنان و كشان            
ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

         روانش چو پردخته شد ز آفرين           
ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

         همه تن بشستش بران آب پاك           
بكردار خورشيد شد تابناك‏

         چو سيراب شد ساز نخچير كرد           
كمر بست و تركش پر از تير كرد

         بيفگند گورى چو پيل ژيان           
جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

         چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت           
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

         بپردخت ز آتش بخوردن گرفت           
بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

         سوى چشمه روشن آمد بر آب            
چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

         تهمتن برخش سراينده گفت           
كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

         اگر دشمن آيد سوى من بپوى           
تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

         بخفت و بر آسود و نگشاد لب            
چمان و چران رخش تا نيم شب‏


خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

  دیوان حافظ - روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را


در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حدیث مدعیان و خیال همکاران
همان حکایت زردوز و بوریاباف است
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب

[ په. ] (اِ.) مایعی است شفاف، بی طعم و بی بو، مرکب از دو عنصر اکسیژن و ئیدروژن ؛ o 2 H، در باور قدما یکی از چهار عنصر «آب، آتش، باد، خاک» محسوب می‌شده. معانی کنایی آب:
۱- آبرو.
۲- جلا، درخشندگی.
۳- رونق.
۴- اشک.
۵- عرق.
۶- نازکی.
۷- شادابی.
۸- زیبایی و شکوه.
۹- مَنی، نطفه.
۱۰ - ارج، قیمت.
۱۱ - پیشاب، ادرار.
۱۲ - عصاره، شیره.
۱۳ - رود، نهر.
۱۴ - بزاق، آب دهان. ؛ ~در هاون کوبیدن کار بیهوده کردن. ؛ ~از ~ تکان نخوردن ک نایه از: آرام بودن اوضاع و احوال. ؛ ~ از دست نچکیدن کنایه از: نهایت خست و پول دوستی. ؛ ~ از سر گذشتن بی فایده شدن چاره و تدبیر. ؛ ~ از دریا بخشیدن از دیگران مایع گذاشتن، از حساب دیگران بخشیدن. ؛ ~بر در کسی ریختن خدمت آن کس را کردن. ؛ ~ پاکی روی دست کسی ریختن اتمام حجت کردن، حرف آخر را زدن. ؛ ~زیر پوست کسی رفتن کنایه از: چاق شدن. ؛ از ~ گل آلود ماهی گرفتن از وضع آشفته سوء استفاده کردن. ؛~ از چیزی خوردن از آن چیز بهره مند شدن.

دیدگاهتان را بنویسید