شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

يكى راه پيش آمدش ناگزير
همى رفت بايست بر خيره خير

پى اسپ و گويا زبان سوار
ز گرما و از تشنگى شد ز كار

         پياده شد از اسپ و ژوپين بدست           
همى رفت پويان بكردار مست‏

         همى جست بر چاره جستن رهى           
سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

         چنين گفت كاى داور دادگر           
همه رنج و سختى تو آرى بسر

         گرايدونك خشنودى از رنج من           
بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

         بپويم همى تا مگر كردگار           
دهد شاه كاوس را زينهار

         هم ايرانيان را ز چنگال ديو           
گشايد بى‏آزار گيهان خديو

         گنهكار و افگندگان تواند            
پرستنده و بندگان تواند

         تن پيلوارش چنان تفته شد           
كه از تشنگى سست و آشفته شد

         بيفتاد رستم بران گرم خاك           
زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

         همانگه يكى ميش نيكوسرين           
بپيمود پيش تهمتن زمين‏

         ازان رفتن ميش انديشه خاست           
بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

         همانا كه بخشايش كردگار           
فراز آمدست اندرين روزگار

         بيفشارد شمشير بر دست راست           
بزور جهاندار بر پاى خاست‏

         بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ           
گرفته بدست دگر پالهنگ‏

         بره بر يكى چشمه آمد پديد           
چو ميش سراور بدانجا رسيد

         تهمتن سوى آسمان كرد روى           
چنين گفت كاى داور راستگوى‏

         هرانكس كه از دادگر يك خداى           
بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

         برين چشمه آبشخور ميش نيست           
همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

         بجايى كه تنگ اندر آيد سخن           
پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

         بران غرم بر آفرين كرد چند           
كه از چرخ گردان مبادت گزند

         گيا بر در و دشت تو سبز باد           
مباد از تو هرگز دل يوز شاد

         ترا هرك يازد بتير و كمان           
شكسته كمان باد و تيره گمان‏

         كه زنده شد از تو گو پيل تن           
و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

         كه در سينه اژدهاى بزرگ           
نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

         شده پاره پاره كنان و كشان            
ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

         روانش چو پردخته شد ز آفرين           
ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

         همه تن بشستش بران آب پاك           
بكردار خورشيد شد تابناك‏

         چو سيراب شد ساز نخچير كرد           
كمر بست و تركش پر از تير كرد

         بيفگند گورى چو پيل ژيان           
جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

         چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت           
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

         بپردخت ز آتش بخوردن گرفت           
بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

         سوى چشمه روشن آمد بر آب            
چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

         تهمتن برخش سراينده گفت           
كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

         اگر دشمن آيد سوى من بپوى           
تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

         بخفت و بر آسود و نگشاد لب            
چمان و چران رخش تا نيم شب‏


خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

  شاهنامه فردوسی -  لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را


در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

اگر لذت ترك لذت بدانی
دگر لذت نفس، لذت نخوانی
«سعدی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آجیدن

(دَ) (مص م.) سوزن زدن، بخیه زدن ؛ فرو بردن سوزن، درفش، نیشتر و مانند آن در چیزی.

آجیده

(دِ)۱ - (ص مف.) خلانیده، سوزن فرو برده.
۲- (اِ.) بخیه، ناهمواری‌های سطح چیزی.

آجیل

(اِ.) میوه خشک مرکب از پسته، بادام، فندق، تخمه و مانند آن. ؛ ~ مشکل گشا آجیلی مرکب از هفت جزء (پسته، فندق، مغز بادام، نخودچی، کشمش، خرماخارک، توت خشکه) که برای رفع مشکل نذر کنند و بخرند و ...

آجین

(ص.) آجیده، آژده.

آحاد

[ ع. ] (اِ.) جِ احد؛ یکان، یک‌ها.
۱- افراد، اشخاص.
۲- دسته اعداد نخستین از
۱- تا ۹.

آخ

(ص.) کلمه افسوس که هنگام احساس درد و رنج یا اظهار تأسف تلفظ می‌کنند.

آخ و اوخ

(خُ) (اِمر.) کلمه‌ای است حاکی از ناله بیمار و مانند آن.

آخال

(اِ.)
۱- خاکروبه، آشغال.
۲- هر چیز دورانداختنی.

آختن

(تَ) (مص م.)
۱- بر آوردن، بیرون کشیدن (تیغ وشمشیر از غلاف).
۲- بالا بردن، برافراشتن.
۳- آماده و کوک کردن ساز.

آخته

(تِ)(ص مف.)
۱- برآورده، کشیده، بیرون کشیده.۲ - برافراشته، بالا برده.
۳- کشیده، مقابلِ منحنی.
۴- گشوده، باز کرده.

آخته چی

(~.) [ تر. ] (ص مر.)داروغه اصطبل، ناظر طویله، میرآخور.

آخر

(خَ) [ ع. ] (ص.) دیگر، دیگری. ج. آخرین.

آخر

(خِ) [ ع. ] (ص.) پسین، پایان، انجام. ؛~ ِ خط بودن کنایه از: پایان عمر را طی کردن.

آخرالامر

(خِ رَ یا رُ اَ) [ ع. ] (ق مر.) سرانجام، آخرکار، عاقبت.

آخرالدواء

(خِ رُ دُّ) [ ع. ] (اِمر.) آخرین دارو، آخرین علاج.

آخرت

(خِ رَ) [ ع. ] (اِ.) جهان دیگر، عقبی.

آخردست

(خَ. دَ) [ ع - فا. ] (اِمر.)
۱- آخربار.
۲- پایین اتاق.

آخرزمان

(خَ. زَ) [ ع. ] (اِمر.)
۱- دوره آخر.
۲- قسمت واپسین از دوران روزگار که به قیامت متصل گردد، آخرالزمان.
۳- مجازاً روزگاری که در آن حوادث نامعمول یا کارهای ناپسند زیاد روی می‌دهد. ؛ پیغمبر ~محمّد مصطفی (ص).

آخرسالار

(خُ)(ص مر.)رییس کارکنان اصطبل.

آخریان

(رِ) (اِ.)
۱- کالا، متاع.
۲- اثاثه خانه.


دیدگاهتان را بنویسید