شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

بدان گه كه روشن جهان تيره گشت طلايه پراگنده بر گرد دشت‏

بپيش سپه قارن رزم زن ابا راى زن سرو شاه يمن‏

خروشى بر آمد ز پيش سپاه كه اى نامداران و مردان شاه‏

بكوشيد كين جنگ آهرمنست همان در دو كين است و خون خستنست‏

ميان بسته داريد و بيدار بيد همه در پناه جهاندار بيد

كسى كو شود كشته زين رزمگاه بهشتى بود شسته پاك از گناه‏

هر آن كس كه از لشكر چين و روم بريزند خون و بگيرند بوم‏

دیوان حافظ - تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

همه نيكنامند تا جاودان بمانند با فره موبدان‏

هم از شاه يابند ديهيم و تخت ز سالار زرّ و ز دادار بخت‏

چو پيدا شود پاك روز سپيد دو بهره بپيمايد از چرخ شيد

ببنديد يك سر ميان يلى ابا گرز و با خنجر كابلى‏

بداريد يك سر همه جاى خويش يكى از دگر پاى منهيد پيش‏

سران سپه مهتران دلير كشيدند صف پيش سالار شير

بسالار گفتند ما بنده‏ايم خود اندر جهان شاه را زنده‏ايم‏

چو فرمان دهد ما هميدون كنيم زمين را ز خون رود جيحون كنيم‏

دیوان حافظ - خیال روی تو در هر طریق همره ماست

سوى خيمه خويش باز آمدند همه با سرى كينه ساز آمدند

‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

اگر چه موی میانت به چون منی نرسد
خوش است خاطرم از فکر این خیال دقیق
«حافظ»

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب

[ په. ] (اِ.) مایعی است شفاف، بی طعم و بی بو، مرکب از دو عنصر اکسیژن و ئیدروژن ؛ o 2 H، در باور قدما یکی از چهار عنصر «آب، آتش، باد، خاک» محسوب می‌شده. معانی کنایی آب:
۱- آبرو.
۲- جلا، درخشندگی.
۳- رونق.
۴- اشک.
۵- عرق.
۶- نازکی.
۷- شادابی.
۸- زیبایی و شکوه.
۹- مَنی، نطفه.
۱۰ - ارج، قیمت.
۱۱ - پیشاب، ادرار.
۱۲ - عصاره، شیره.
۱۳ - رود، نهر.
۱۴ - بزاق، آب دهان. ؛ ~در هاون کوبیدن کار بیهوده کردن. ؛ ~از ~ تکان نخوردن ک نایه از: آرام بودن اوضاع و احوال. ؛ ~ از دست نچکیدن کنایه از: نهایت خست و پول دوستی. ؛ ~ از سر گذشتن بی فایده شدن چاره و تدبیر. ؛ ~ از دریا بخشیدن از دیگران مایع گذاشتن، از حساب دیگران بخشیدن. ؛ ~بر در کسی ریختن خدمت آن کس را کردن. ؛ ~ پاکی روی دست کسی ریختن اتمام حجت کردن، حرف آخر را زدن. ؛ ~زیر پوست کسی رفتن کنایه از: چاق شدن. ؛ از ~ گل آلود ماهی گرفتن از وضع آشفته سوء استفاده کردن. ؛~ از چیزی خوردن از آن چیز بهره مند شدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.