شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

و ديگر كه از شهر ارمان شدند            بكينه سوى زابلستان شدند

         شماساس كز پيش جيحون برفت            سوى سيستان روى بنهاد و تفت‏

         خزروان ابا تيغ زن سى هزار            ز تركان بزرگان خنجرگزار

         برفتند بيدار تا هيرمند            ابا تيغ و با گرز و بخت بلند

         ز بهر پدر زال با سوگ و درد            بگوراب اندر همى دخمه كرد

         بشهر اندرون گرد مهراب بود            كه روشن روان بود و بى‏خواب بود

         فرستاده‏اى آمد از نزد اوى            بسوى شماساس بنهاد روى‏

  دیوان حافظ - قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

         بپيش سراپرده آمد فرود            ز مهراب دادش فراوان درود

         كه بيدار دل شاه توران سپاه            بماناد تا جاودان با كلاه‏

         ز ضحاك تازيست ما را نژاد            بدين پادشاهى نيم سخت شاد

         بپيوستگى جان خريدم همى            جز اين نيز چاره نديدم همى‏

         كنون اين سراى و نشست منست            همان زاولستان بدست منست‏

         از ايدر چو دستان بشد سوگوار            ز بهر ستودان سام سوار

         دلم شادمان شد بتيمار اوى            بر آنم كه هرگز نبينمش روى‏

         زمان خواهم از نامور پهلوان            بدان تا فرستم هيونى دوان‏

  شاهنامه فردوسی - پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

         يكى مرد بينا دل و پر شتاب            فرستم بنزديك افراسياب‏

         مگر كز نهان من آگه شود            سخنهاى گوينده كوته شود

         نثارى فرستم چنانچون سزاست            جز اين نيز هرچ از در پادشاست‏

         گر ايدونك گويد بنزد من آى            جز از پيش تختش نباشم بپاى‏

         همه پادشاهى سپارم بدوى            هميشه دلى شاد دارم بدوى‏

         تن پهلوان را نيارم برنج            فرستمش هر گونه آگنده گنج‏

         ازين سو دل پهلوان را ببست            و زان در سوى چاره يازيد دست‏

         نوندى بر افگند نزديك زال            كه پرنده شو باز كن پرّ و بال‏

  دیوان حافظ -  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

         بدستان بگو آنچ ديدى ز كار            بگويش كه از آمدن سر مخار

         كه دو پهلوان آمد ايدر بجنگ            ز تركان سپاهى چو دشتى پلنگ‏

         دو لشكر كشيدند بر هيرمند            بدينارشان پاى كردم ببند

         گر از آمدن دم زنى يك زمان            بر آيد همى كامه بدگمان‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به دور لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش
به بوی گل نفسی همدم صبا می‌باش
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گوجه فرنگی

(~. فَ رَ) (اِ.) گیاه علفی از تیره بادنجانیان، میوه آن کروی، سرخ و گوشت دار و خوراکی است.

گود

(گَ یا گُ)
۱- (ص.) عمیق، ژرف.
۲- (اِ.) جایی در زورخانه که به شکل‌های چهارگوش و شش گوش ساخته می‌شود برای انجام حرکات ورزشی یا کشتی.

گوداب

(اِمر.) = گوذاب:
۱- دوشاب. آشی است که از گوشت و برنج و نخود و مغز گردکان پزند و قاتق آن را سرکه و دوشاب کنند؛ آشی حبشی.
۲- (عا.) لکه زردی که به هنگام خشک کردن لباس بر اثر عدم مواظبت ...

گودال

(گُ) (اِمر.) چاله، جای گود.

گودبای پارتی

[ انگ. ] (اِ.) جشنی که به مناسبت مسافرت کسی و برای خداحافظی کردن با او برپا می‌شود.

گودر

(گَ یا گُ دَ) (اِ.)
۱- بچه گاو، گوساله.
۲- بچه گاو کوهی، بچه گوزن.
۳- پوست گوساله.
۴- نوعی غله خودرو که در میان زراعت گندم و جو روید و آن راجدور یا جودره خوانند.
۵- نام مرغی است کوچک از نوع مرغابی که ...

گودنشین

(گُ. نِ) (ص.)دارای محل سکونت در یک گود. کنایه از: آدم‌های مفلس و بی خانه.

گودی

(~.)(اِ.)۱ - وضع یا کیفیت گود بودن.
۲- داشتن کف یا بستری در پایین تر از سطح محیط.

گور

(اِ.) قبر، جای دفن مرده. ؛ ~ خود را کندن کنایه از: اسباب نابود خود را فراهم کردن ؛ ~ خود را گم کردن کنایه از: رفتن و ناپدید شدن شخص بد یا دشمن.

گور

(اِ.)
۱- گورخر.
۲- جای بی آب و علف.

گور به گور

(بِ) (ص مر.) نفرین و آرزوی جزای شخصی است برای مرده.

گوراب

(اِمر.)
۱- میدان اسب دوانی.
۲- محلی که در آن هر هفته یک بار بازار تشکیل شود (در گیلان و مازندران)؛ هفته بازار.
۳- سراب، زمین شوره زار.

گوراب

(اِمر.) = گورابه: گنبدی که بر سر قبر سازند.

گوراسب

(اَ) (اِمر.) گونه وحشی اسب که مخصوص آفریقاست. نام علمی این حیوان هیپوتیگریس است که ترجمه آن به فارسی اسب ببری می‌باشد. وجه تسمیه بدان جهت است که سطح بدن حیوان دارای خطوط تیره و روشنی است که از دور ...

گوراندن

(دَ) (مص م.)
۱- درهم و برهم کردن (نخ و ابریشم و مانند آن را).
۲- آشفتن.

گوراگور

(گُ رّ گُ) (ق مر.) با شعله سوزان.

گورخانه

(نِ) (اِمر.) محل قبر، محل دفن، مقبره.

گورخر

(رِ خَ) (اِمر.) حیوانی است شبیه خر که بدنش خط‌های سیاه دارد.

گورخوان

(خا) (ص فا.) = گورخواننده:
۱- آن که بر سر قبر قرآن خواند؛ قاری قرآن بر گور مرده.
۲- آن که بر سر قبر تلقین میت کند؛ ملقن.

گوردین

(اِ.) = کوردین:
۱- گلیم و پلاس.
۲- جامه‌ای پشمین مانند کپنک که فقیران و درویشان پوشند.


دیدگاهتان را بنویسید