شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

بنياد نهادن جشن سده

يكى روز شاه جهان سوى كوه گذر كرد با چند كس همگروه‏

پديد آمد از دور چيزى دراز سيه رنگ و تيره تن و تيز تاز

دو چشم از بر سر چو دو چشمه خون ز دود دهانش جهان تيره‏گون‏

نگه كرد هوشنگ با هوش و سنگ گرفتش يكى سنگ و شد تيز چنگ‏

بزور كيانى رهانيد دست جهان سوز مار از جهانجوى جست‏

بر آمد بسنگ گران سنگ خرد همان و همين سنگ بشكست گرد

فروغى پديد آمد از هر دو سنگ دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ‏

دیوان حافظ - بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

نشد مار كشته و ليكن ز راز ازين طبع سنگ آتش آمد فراز

جهاندار پيش جهان آفرين نيايش همى كرد و خواند آفرين‏

كه او را فروغى چنين هديه داد همين آتش آنگاه قبله نهاد

بگفتا فروغيست اين ايزدى پرستيد بايد اگر بخردى‏

شب آمد بر افروخت آتش چو كوه همان شاه در گرد او با گروه‏

يكى جشن كرد آن شب و باده خورد سده نام آن جشن فرخنده كرد

ز هوشنگ ماند اين سده يادگار بسى باد چون او دگر شهريار

دیوان حافظ - به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

كز آباد كردن جهان شاد كرد جهانى بنيكى ازو ياد كرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, بنياد نهادن جشن سده, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حال خونین دلان که گوید باز
و از فلک خون خم که جوید باز
«حافظ»

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – نامه گژدهم به نزديك كاوس‏

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب

[ په. ] (اِ.) مایعی است شفاف، بی طعم و بی بو، مرکب از دو عنصر اکسیژن و ئیدروژن ؛ o 2 H، در باور قدما یکی از چهار عنصر «آب، آتش، باد، خاک» محسوب می‌شده. معانی کنایی آب:
۱- آبرو.
۲- جلا، درخشندگی.
۳- رونق.
۴- اشک.
۵- عرق.
۶- نازکی.
۷- شادابی.
۸- زیبایی و شکوه.
۹- مَنی، نطفه.
۱۰ - ارج، قیمت.
۱۱ - پیشاب، ادرار.
۱۲ - عصاره، شیره.
۱۳ - رود، نهر.
۱۴ - بزاق، آب دهان. ؛ ~در هاون کوبیدن کار بیهوده کردن. ؛ ~از ~ تکان نخوردن ک نایه از: آرام بودن اوضاع و احوال. ؛ ~ از دست نچکیدن کنایه از: نهایت خست و پول دوستی. ؛ ~ از سر گذشتن بی فایده شدن چاره و تدبیر. ؛ ~ از دریا بخشیدن از دیگران مایع گذاشتن، از حساب دیگران بخشیدن. ؛ ~بر در کسی ریختن خدمت آن کس را کردن. ؛ ~ پاکی روی دست کسی ریختن اتمام حجت کردن، حرف آخر را زدن. ؛ ~زیر پوست کسی رفتن کنایه از: چاق شدن. ؛ از ~ گل آلود ماهی گرفتن از وضع آشفته سوء استفاده کردن. ؛~ از چیزی خوردن از آن چیز بهره مند شدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.