شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

بنياد نهادن جشن سده

يكى روز شاه جهان سوى كوه گذر كرد با چند كس همگروه‏

پديد آمد از دور چيزى دراز سيه رنگ و تيره تن و تيز تاز

دو چشم از بر سر چو دو چشمه خون ز دود دهانش جهان تيره‏گون‏

نگه كرد هوشنگ با هوش و سنگ گرفتش يكى سنگ و شد تيز چنگ‏

بزور كيانى رهانيد دست جهان سوز مار از جهانجوى جست‏

بر آمد بسنگ گران سنگ خرد همان و همين سنگ بشكست گرد

فروغى پديد آمد از هر دو سنگ دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ‏

دیوان حافظ - بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

نشد مار كشته و ليكن ز راز ازين طبع سنگ آتش آمد فراز

جهاندار پيش جهان آفرين نيايش همى كرد و خواند آفرين‏

كه او را فروغى چنين هديه داد همين آتش آنگاه قبله نهاد

بگفتا فروغيست اين ايزدى پرستيد بايد اگر بخردى‏

شب آمد بر افروخت آتش چو كوه همان شاه در گرد او با گروه‏

يكى جشن كرد آن شب و باده خورد سده نام آن جشن فرخنده كرد

ز هوشنگ ماند اين سده يادگار بسى باد چون او دگر شهريار

شاهنامه فردوسی - خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

كز آباد كردن جهان شاد كرد جهانى بنيكى ازو ياد كرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, بنياد نهادن جشن سده, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

تار و پود هستی را سوختیم و خرسندیم
رند عافیت سوزی همچو ما کجا بینی
«رهی معیری»

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – نامه گژدهم به نزديك كاوس‏

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

یغمایی

(یَ) [ تر - فا. ]
۱- (ص نسب.) منسوب به یغما.
۲- خوبرو، زیبا.

یغور

(یُ) [ تر. ] (عا.) بزرگ، درشت، بدشکل.

یفاع

(یَ) [ ع. ] (اِ.) زمین بلند، پشته.

یقطین

(یَ) [ ع. ] (اِ.) هر بوته که بر زمین پهن شود چون خربزه، کدو، خیار و جز آن.

یقظان

(یَ) [ ع. ] (ص.) بیدار، هوشیار.

یقظه

(یَ ظِ) [ ع. یقظه ] (اِمص.) بیداری، هوشیاری.

یقنعلی بقال

(یَ نَ. بَ قُ) (اِ.) کنایه از آدم فقیر و بی اهمیت و کسی است که سرش به کلاهش نیرزد و ارزش اجتماعی نداشته باشد.

یقه

(یَ قِ) [ تر. ] (اِ.) نک یخه.

یقه سفید

(~. س) [ تر - فا ] (ص مر.)
۱- (عا.) کارمند دفتری یا دارای شغلی که مستلزم آلودگی دست و لباس نیست.
۲- (عا.) کسی که دستش به دهانش می‌رسد.

یقه چرکین

(~. چِ) [ تر - فا. ] (ص مر.) (عا.) تنگدست، بیچاره.

یقین

(یَ) [ ع. ] (ص.) بدون شک، بی گمان.

یقین کردن

(یَ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) باور کردن.

یقیناً

(~. نَ نْ) [ ع. ] (ق.)قطعاً، مسلماً، مطمئناً، از روی یقین.

یل

(یَ) (ص.) پهلوان، دلاور. ج. یلان.

یلامق

(یَ مِ) [ معر. ] (اِ.) جِ یلمق.

یلب

(یَ لَ) [ ع. ] (اِ.) جوشن چرمین.

یلدا

(یَ) (اِ.) این واژه سُریانی و به معنای تولد و زایش است. یعنی تولد مهر (متیرا) در شب اول زمستان که بلندترین شب سال است و ایرانیان به یُمن تولد مهر در این شب جشنی برپا می‌کنند.

یللی

(یَ لَ) (اِ.) (عا.)
۱- وقت تلف کردن، عمر را به بطالت گذراندن.
۲- بیکارگی و تنبلی و تن آسانی کردن.

یللی تللی کردن

(~. تَ لَُ. کَ دَ) (مص ل.) ولگردی و هرزه گردی کردن، عمر را به بطالت گذرانیدن.

یلمان

(یَ) (اِ.)
۱- لبه تیغ.
۲- ضرب شمشیر.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.