شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

نهفته چو بيرون كشيد از نهان بسه بخش كرد آفريدون جهان‏

يكى روم و خاور دگر ترك و چين سيم دشت گردان و ايران زمين‏

نخستين بسلم اندرون بنگريد همه روم و خاور مر او را سزيد

بفرمود تا لشكرى برگزيد گرازان سوى خاور اندر كشيد

بتخت كيان اندر آورد پاى همى خواندنديش خاور خداى‏

دگر تور را داد توران زمين ورا كرد سالار تركان و چين‏

يكى لشكرى نامزد كرد شاه كشيد آنگهى تور لشكر براه‏

شاهنامه فردوسی - رفتن ايرج به نزد برادران

بيامد بتخت كئى بر نشست كمر بر ميان بست و بگشاد دست‏

بزرگان برو گوهر افشاندند همى پاك توران شهش خواندند

از ايشان چو نوبت بايرج رسيد مر او را پدر شاه ايران گزيد

هم ايران و هم دشت نيزه‏وران هم آن تخت شاهى و تاج سران‏

بدو داد كورا سزا بود تاج همان كرسى و مهر و آن تخت عاج‏

نشستند هر سه بآرام و شاد چنان مرزبانان فرّخ نژاد

‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, بخش كردن فريدون جهان را بر پسران, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

اگر این شراب خام است اگر آن حریف پخته
به هزار بار بهتر ز هزار پخته خامی
«حافظ»

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب

[ په. ] (اِ.) مایعی است شفاف، بی طعم و بی بو، مرکب از دو عنصر اکسیژن و ئیدروژن ؛ o 2 H، در باور قدما یکی از چهار عنصر «آب، آتش، باد، خاک» محسوب می‌شده. معانی کنایی آب:
۱- آبرو.
۲- جلا، درخشندگی.
۳- رونق.
۴- اشک.
۵- عرق.
۶- نازکی.
۷- شادابی.
۸- زیبایی و شکوه.
۹- مَنی، نطفه.
۱۰ - ارج، قیمت.
۱۱ - پیشاب، ادرار.
۱۲ - عصاره، شیره.
۱۳ - رود، نهر.
۱۴ - بزاق، آب دهان. ؛ ~در هاون کوبیدن کار بیهوده کردن. ؛ ~از ~ تکان نخوردن ک نایه از: آرام بودن اوضاع و احوال. ؛ ~ از دست نچکیدن کنایه از: نهایت خست و پول دوستی. ؛ ~ از سر گذشتن بی فایده شدن چاره و تدبیر. ؛ ~ از دریا بخشیدن از دیگران مایع گذاشتن، از حساب دیگران بخشیدن. ؛ ~بر در کسی ریختن خدمت آن کس را کردن. ؛ ~ پاکی روی دست کسی ریختن اتمام حجت کردن، حرف آخر را زدن. ؛ ~زیر پوست کسی رفتن کنایه از: چاق شدن. ؛ از ~ گل آلود ماهی گرفتن از وضع آشفته سوء استفاده کردن. ؛~ از چیزی خوردن از آن چیز بهره مند شدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.