شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

باز آوردن رستم كاوس را

          همى كرد پوزش ز بهر گناه            مر او را همى جست هر سو سپاه‏

         خبر يافت زو رستم و گيو و طوس            برفتند با لشكرى گشن و كوس‏

         برستم چنين گفت گودرز پير            كه تا كرد مادر مرا سير شير

         همى بينم اندر جهان تاج و تخت            كيان و بزرگان بيدار بخت‏

         چو كاوس نشنيدم اندر جهان            نديدم كس از كهتران و مهان‏

         خرد نيست او را نه دانش نه راى            نه هوشش بجايست و نه دل بجاى‏

         رسيدند پس پهلوانان بدوى            نكوهش‏گر و تيز و پرخاش جوى‏

  شاهنامه فردوسی - پادشاهى گرشاسپ

         بدو گفت گودرز بيمارستان            ترا جاى زيباتر از شارستان‏

         بدشمن دهى هر زمان جاى خويش            نگويى بكس بيهده راى خويش‏

         سه بارت چنين رنج و سختى فتاد            سرت ز آزمايش نگشت اوستاد

         كشيدى سپه را بمازندران            نگر تا چه سختى رسيد اندران‏

         دگر باره مهمان دشمن شدى            صنم بودى اكنون برهمن شدى‏

         بگيتى جز از پاك يزدان نماند            كه منشور تيغ ترا بر نخواند

         بجنگ زمين سربسر تاختى            كنون باسمان نيز پرداختى‏

         پس از تو بدين داستانى كنند            كه شاهى بر آمد بچرخ بلند

  دیوان حافظ - هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

         كه تا ماه و خورشيد را بنگرد            ستاره يكايك همى بشمرد

         همان كن كه بيدار شاهان كنند            ستاينده و نيك خواهان كنند

         جز از بندگى پيش يزدان مجوى            مزن دست در نيك و بد جز بدوى‏

         چنين داد پاسخ كه از راستى            نيايد بكار اندرون كاستى‏

         همى داد گفتى و بيداد نيست            ز نام تو جان من آزاد نيست‏

         فرو ماند كاوس و تشوير خورد            ازان نامداران روز نبرد

         بسيچيد و اندر عمارى نشست            پشيمانى و درد بودش بدست‏

         چو آمد بر تخت و گاه بلند            دلش بود زان كار مانده نژند

  دیوان حافظ - سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

         چهل روز بر پيش يزدان بپاى            بپيمود خاك و بپرداخت جاى‏

         همى ريخت از ديدگان آب زرد            همى از جهان آفرين ياد كرد

         ز شرم از در كاخ بيرون نرفت            همى پوست گفتى بروبر بكفت‏

         همى ريخت از ديده پالوده خون            همى خواست آمرزش رهنمون‏

         ز شرم دليران منش كرد پست            خرام و در بار دادن ببست‏

         پشيمان شد و درد بگزيد و رنج            نهاده ببخشيد بسيار گنج‏

         همى رخ بماليد بر تيره خاك            نيايش كنان پيش يزدان پاك‏

         چو بگذشت يك چند گريان چنين            ببخشود بر وى جهان آفرين‏

  دیوان حافظ - دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

         يكى داد نو ساخت اندر جهان            كه تابنده شد بر كهان و مهان‏

         جهان گفتى از داد ديبا شدست            همان شاه بر گاه زيبا شدست‏

         ز هر كشورى نامور مهترى            كه بر سر نهادى بلند افسرى‏

         بدرگاه كاوس شاه آمدند            و زان سر كشيدن براه آمدند

         زمانه چنان شد كه بود از نخست            بآب وفا روى خسرو بشست‏

         همه مهتران كهتر او شدند            پرستنده و چاكر او شدند

         كجا پادشا دادگر بود و بس            نيازش نيايد بفريادرس‏

         بدين داستان گفتم آنكم شنود            كنون رزم رستم ببايد سرود

  دیوان حافظ - روز وصل دوستداران یاد باد
در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چو گیسوی تو ندارد بنفشه حلقه و تاب
چو طره تو ندارد بنفشه چین و شکن
«رهی معیری»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

یارب

(رَ) (اِ.) [ ع. ] (ندا.) پروردگارا، ای خدا.

یارج

(رَ) (اِ.) معرب یاره ؛ دستبند.

یارد

[ انگ. ] (اِ.) واحد طول در انگلستان تقریباً ۹۲ سانتی متر.

یاردانقلی

(قُ) [ تر. ] (اِ.) (عا.) آدم ناشناس، کسی که هویت او مجهول باشد.

یارستن

(ر تَ) (مص ل.) توانستن، توانایی داشتن، از عهده برآمدن.

یارغو

[ تر. ] (اِ.) دعوا، منازعه.

یارمند

(مَ) (ص مر.) یاری دهنده، یار، دوست.

یاره

(ر) (اِ.)
۱- دستبند.
۲- طوق.
۳- توان، نیرو، جرأت.

یاره گیر

(~.) (اِفا.)
۱- باج و خراج گیر.
۲- جمع کننده محصول.

یارو

(اِ.) (عا.)
۱- فلان، شخصی که نزد گوینده و شنونده هر دو شناخته‌است و به جهتی خواه اختصار کلام و خواه تمایل به آن که دیگران شخص مورد نظر را نشناسند گفته می‌شود.
۲- تعبیر استخفاف آمیز از کسی.

یارک

(رَ) (اِ.)
۱- یار کوچک.
۲- بچه دان، رحم.

یارگی

(رَ) (اِ.)
۱- یارایی، توانایی.
۲- مجال، فرصت.

یاری

(حامص.) کمک، مدد.

یاری خواستن

(خا تَ) (مص ل.)
۱- کمک طلبیدن، استعانت.
۲- توانایی خواستن.

یاری دادن

(دَ) (مص ل.)
۱- کمک کردن.
۲- توانایی دادن.

یاری کردن

(کَ دَ) (مص م.)
۱- کمک کردن.
۲- نیرو بخشیدن.

یاری گر

(گَ) (ص فا.)
۱- کمک کار.
۲- نیرو دهنده.

یاریدن

(دَ) (مص م.) یاری کردن، حمایت نمودن.

یاز

(اِ.)
۱- ارش ؛ واحدی در طول و آن از نوک انگشت میانی تا آرنج می‌باشد.
۲- گام، قدم.

یازان

(ص فا.)۱ - قصدکنان.
۲- در حال اندازه - گیری.


دیدگاهتان را بنویسید