شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

چو كاوس در شهر ايران رسيد            ز گرد سپه شد هوا ناپديد

         بر آمد همى تا بخورشيد جوش            زن و مرد شد پيش او با خروش‏

         همه شهر ايران بياراستند            مى و رود و رامشگران خواستند

         جهان سربسر نو شد از شاه نو            ز ايران بر آمد يكى ماه نو

         چو بر تخت بنشست پيروز و شاد            در گنجهاى كهن برگشاد

         ز هر جاى روزى دهان را بخواند            بديوان دينار دادن نشاند

         بر آمد خروش از در پيل تن            بزرگان لشكر شدند انجمن‏

         همه شادمان نزد شاه آمدند            بران نامور پيشگاه آمدند

         تهمتن بيامد بسر بر كلاه            نشست از بر تخت نزديك شاه‏

         سزاوار او شهريار زمين            يكى خلعت آراست با آفرين‏

         يكى تخت پيروزه و ميش‏سار            يكى خسروى تاج گوهرنگار

         يكى دست زربفت شاهنشهى            ابا ياره و طوق و با فرّهى

         صد از ماهرويان زرّين كمر            صد از مشك مويان با زيب و فر

         صد از اسپ با زين و زرّين ستام            صد استر سيه موى و زرّين لگام‏

         همه بارشان ديبه خسروى            ز چينى و رومى و از پهلوى‏

         ببردند صد بدره دينار نيز            ز رنگ و ز بوى و ز هر گونه چيز

         ز ياقوت جامى پر از مشك ناب            ز پيروزه ديگر يكى پر گلاب‏

         نوشته يكى نامه بر حرير            ز مشك و ز عنبر ز عود و عبير

         سپرد اين بسالار گيتى فروز            بنوّى همه كشور نيمروز

         چنان كز پس عهد كاوس شاه            نباشد بران تخت كس را كلاه‏

         مگر نامور رستم زال را            خداوند شمشير و گوپال را

         از آن پس برو آفرين كرد شاه            كه بى‏تو مبيناد كس پيشگاه‏

         دل تاج داران بتو گرم باد            روانت پر از شرم و آزرم باد

         فرو برد رستم ببوسيد تخت            بسيچ گذر كرد و بربست رخت‏

         خروش تبيره بر آمد ز شهر            ز شادى بهر كس رسانيد بهر

         بشد رستم زال و بنشست شاه            جهان كرد روشن بآيين و راه‏

         بشادى بر تخت زرّين نشست            همى جور و بيداد را در ببست‏

         زمين را ببخشيد بر مهتران            چو باز آمد از شهر مازندران‏

         بطوس آن زمان داد اسپهبدى            بدو گفت از ايران بگردان بدى‏

         پس آنگه سپاهان بگودرز داد            و را كام و فرمان آن مرز داد

         و زان پس بشادى و مى دست برد            جهان را نموده بسى دستبرد

         بزد گردن غم بشمشير داد            نيامد همى بر دل از مرگ ياد

         زمين گشت پر سبزه و آب و نم            بياراست گيتى چو باغ ارم‏

         توانگر شد از داد و از ايمنى            ز بد بسته شد دست اهريمنى‏

         بگيتى خبر شد كه كاوس شاه            ز مازندران بستد آن تاج و گاه‏

         بماندند يك سر همه زين شگفت            كه كاوس شاه اين بزرگى گرفت‏

         همه پاك با هديه و با نثار            كشيدند صف بر در شهريار

         جهان چون بهشتى شد آراسته            پر از داد و آگنده از خواسته‏

         سر آمد كنون رزم مازندران            به پيش آورم جنگ هاماوران‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

احتماء

(اِ تِ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- پرهیز غذایی بیمار.
۲- خودداری کردن.

احتمال

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) حمل کردن.
۲- (اِمص.) بردباری.
۳- گمان بردن، حدس زدن.

احتمالات

(~.) [ ع. ] (اِ.) شاخه‌ای از علم ریاضی که در آن احتمال وقوع پیشامدهای تصادفی بررسی می‌شود.

احتمالاً

(اِ تِ لَ) [ ع. ] (ق.) شاید.

احتواء

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- گرد کردن، فراگرفتن از هر سوی.
۲- حاوی بودن، دربرداشتن.

احتکار

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) انبار کردن و نگاهداشتن کالا به قصد گران فروختن.
۲- (اِمص.) انبارداری.

احتکاک

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) به هم ساییدن، به هم سودن.

احتیاج

( اِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) نیازمند شدن، حاجتمند شدن.
۲- (اِمص.) حاجتمندی، نیازمندی.
۳- (اِ.) نیاز، حاجت.

احتیاط

( اِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- محکم کاری کردن.
۲- کاری را با حزم و هوشیاری انجام دادن.

احتیال

( اِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) حیله کردن.
۲- ذمُه دیگری را پذیرفتن.
۳- (اِمص.) حیله - گری، چاره ساختن.

احجار

( اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ حجر؛ سنگ‌ها.

احد

(اَ حَ) [ ع. ]
۱- (اِ.) یکی، یک.
۲- (ص.) یگانه، یکتا.
۳- یکم.
۴- یکی از نام‌های خدا.

احداب

( اِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- گوژپشت گردانیدن.
۲- مهربانی کردن.

احداث

(اَ) [ ع. ] (اِ. ص.) جِ حدث.
۱- نوها، تازه‌ها، هر چیز تازه و نو پدید آمده.
۲- جوانان.
۳- نوعی حقوق دیوانی (در عهد صفویه). ؛ ~ اربعه: حدث‌های چهارگانه: قتل، ازاله بکارت، شکستن دندان و کور کردن. ~ ...

احداث

(اِ) [ ع. ] (مص م.)چیزی نو به وجود آوردن، ساختن و برقرار کردن.

احداق

(اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ حدقه ؛ سیاهی‌های چشم، مردمک‌های چشم.

احدالناس

(اَ حَ دُ نّ) [ ع. ] (ق.) هیچکس، حتی یک نفر.

احدب

(اَ دَ) [ ع. ] (ص.)
۱- گوژپشت. کسی که پشتش قوز و برآمدگی داشته باشد.
۲- شمشیر کج.

احدوثه

(اُ دُ ثِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- سخن شگفت.
۲- خبر و حدیث.
۳- کار نو، چیز تازه.

احدی

(اَ حَ) [ ع - فا. ] (مبهم)یک تن، هیچکس، کسی.


دیدگاهتان را بنویسید