شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

چو كاوس در شهر ايران رسيد            ز گرد سپه شد هوا ناپديد

         بر آمد همى تا بخورشيد جوش            زن و مرد شد پيش او با خروش‏

         همه شهر ايران بياراستند            مى و رود و رامشگران خواستند

         جهان سربسر نو شد از شاه نو            ز ايران بر آمد يكى ماه نو

         چو بر تخت بنشست پيروز و شاد            در گنجهاى كهن برگشاد

         ز هر جاى روزى دهان را بخواند            بديوان دينار دادن نشاند

         بر آمد خروش از در پيل تن            بزرگان لشكر شدند انجمن‏

         همه شادمان نزد شاه آمدند            بران نامور پيشگاه آمدند

         تهمتن بيامد بسر بر كلاه            نشست از بر تخت نزديك شاه‏

         سزاوار او شهريار زمين            يكى خلعت آراست با آفرين‏

         يكى تخت پيروزه و ميش‏سار            يكى خسروى تاج گوهرنگار

         يكى دست زربفت شاهنشهى            ابا ياره و طوق و با فرّهى

         صد از ماهرويان زرّين كمر            صد از مشك مويان با زيب و فر

         صد از اسپ با زين و زرّين ستام            صد استر سيه موى و زرّين لگام‏

         همه بارشان ديبه خسروى            ز چينى و رومى و از پهلوى‏

         ببردند صد بدره دينار نيز            ز رنگ و ز بوى و ز هر گونه چيز

         ز ياقوت جامى پر از مشك ناب            ز پيروزه ديگر يكى پر گلاب‏

         نوشته يكى نامه بر حرير            ز مشك و ز عنبر ز عود و عبير

         سپرد اين بسالار گيتى فروز            بنوّى همه كشور نيمروز

         چنان كز پس عهد كاوس شاه            نباشد بران تخت كس را كلاه‏

         مگر نامور رستم زال را            خداوند شمشير و گوپال را

         از آن پس برو آفرين كرد شاه            كه بى‏تو مبيناد كس پيشگاه‏

         دل تاج داران بتو گرم باد            روانت پر از شرم و آزرم باد

         فرو برد رستم ببوسيد تخت            بسيچ گذر كرد و بربست رخت‏

         خروش تبيره بر آمد ز شهر            ز شادى بهر كس رسانيد بهر

         بشد رستم زال و بنشست شاه            جهان كرد روشن بآيين و راه‏

         بشادى بر تخت زرّين نشست            همى جور و بيداد را در ببست‏

         زمين را ببخشيد بر مهتران            چو باز آمد از شهر مازندران‏

         بطوس آن زمان داد اسپهبدى            بدو گفت از ايران بگردان بدى‏

         پس آنگه سپاهان بگودرز داد            و را كام و فرمان آن مرز داد

         و زان پس بشادى و مى دست برد            جهان را نموده بسى دستبرد

         بزد گردن غم بشمشير داد            نيامد همى بر دل از مرگ ياد

         زمين گشت پر سبزه و آب و نم            بياراست گيتى چو باغ ارم‏

         توانگر شد از داد و از ايمنى            ز بد بسته شد دست اهريمنى‏

         بگيتى خبر شد كه كاوس شاه            ز مازندران بستد آن تاج و گاه‏

         بماندند يك سر همه زين شگفت            كه كاوس شاه اين بزرگى گرفت‏

         همه پاك با هديه و با نثار            كشيدند صف بر در شهريار

         جهان چون بهشتى شد آراسته            پر از داد و آگنده از خواسته‏

         سر آمد كنون رزم مازندران            به پيش آورم جنگ هاماوران‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آغل

(غَ یا غُ) (اِ.)
۱- جایی برای گوسفندان و گاوان.
۲- لانه مرغ خانگی.
۳- لانه زنبور.

آغندن

(غَ دَ) (مص م.) آکندن.

آغنده

(غَ دِ) (اِ.)
۱- گلوله پنبه، پنبه گلوله کرده برای ریسیدن.
۲- نوعی از عنکبوت زهردار، رتیلا، رتیل.

آغوز

(اِ.)اولین شیری که یک ماده به نوزادش دهد؛ ماک، شیر ماک.

آغوش

(اِ.) میان دو دست فراهم آورده، بغل. ؛ به ~کشیدن به خود چسباندن کسی یا چیزی را.

آغوشیدن

(دَ) (مص م.) در بغل گرفتن، در بر کشیدن.

آغول

(اِ.) زاغه.

آغُش

(غُ) (اِ.) آغوش، بغل.

آغچه

(چِ) (اِ.) پول کوچک.

آغیل

(اِ.) = آغول: نگریستن از گوشه چشم از روی خشم.

آف

(اِ.) مهر، خورشید.

آفات

[ ع. ] (اِ.) جِ آفت ؛ آفت‌ها، آسیب‌ها.

آفاق

[ ع. ] (اِ.) جِ افق.
۱- کرانه‌های آسمان، دشت.
۲- عالم، جهان.

آفاقی

[ ع - فا. ] (ص نسب.)منسوب به آفاق ؛ بیرونی، خارجی.

آفت

(فَ) (اِ.) آسیب، بلا.

آفتاب

[ په. ] (اِ.)
۱- خورشید، شمس، مهر.
۲- نور خورشید، شعاع شمس. ؛ ~از سر دیوار گذشتن
۱- نزدیک شدن غروب.
۲- (کن.) پایان عمر. ؛ ~به گل اندودن (کن.) سعی بیهوده برای پنهان کردن امری آشکار. ؛ ...

آفتاب تنک

(تُ نُ) (اِمر.) هنگام طلوع آفتاب.

آفتاب زدن

(زَ دَ)(مص ل.) طلوع کردن آفتاب.

آفتاب زده

(زَ دِ) (ص مر.) آن که از گرمای آفتاب بیمار شده باشد.

آفتاب زرد

(زَ) (اِمر.)
۱- نزدیک غروب.
۲- پایان عمر، نزدیک مرگ.


دیدگاهتان را بنویسید