شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

چو كاوس در شهر ايران رسيد            ز گرد سپه شد هوا ناپديد

         بر آمد همى تا بخورشيد جوش            زن و مرد شد پيش او با خروش‏

         همه شهر ايران بياراستند            مى و رود و رامشگران خواستند

         جهان سربسر نو شد از شاه نو            ز ايران بر آمد يكى ماه نو

         چو بر تخت بنشست پيروز و شاد            در گنجهاى كهن برگشاد

         ز هر جاى روزى دهان را بخواند            بديوان دينار دادن نشاند

         بر آمد خروش از در پيل تن            بزرگان لشكر شدند انجمن‏

         همه شادمان نزد شاه آمدند            بران نامور پيشگاه آمدند

         تهمتن بيامد بسر بر كلاه            نشست از بر تخت نزديك شاه‏

         سزاوار او شهريار زمين            يكى خلعت آراست با آفرين‏

         يكى تخت پيروزه و ميش‏سار            يكى خسروى تاج گوهرنگار

         يكى دست زربفت شاهنشهى            ابا ياره و طوق و با فرّهى

         صد از ماهرويان زرّين كمر            صد از مشك مويان با زيب و فر

         صد از اسپ با زين و زرّين ستام            صد استر سيه موى و زرّين لگام‏

         همه بارشان ديبه خسروى            ز چينى و رومى و از پهلوى‏

         ببردند صد بدره دينار نيز            ز رنگ و ز بوى و ز هر گونه چيز

         ز ياقوت جامى پر از مشك ناب            ز پيروزه ديگر يكى پر گلاب‏

         نوشته يكى نامه بر حرير            ز مشك و ز عنبر ز عود و عبير

         سپرد اين بسالار گيتى فروز            بنوّى همه كشور نيمروز

         چنان كز پس عهد كاوس شاه            نباشد بران تخت كس را كلاه‏

         مگر نامور رستم زال را            خداوند شمشير و گوپال را

         از آن پس برو آفرين كرد شاه            كه بى‏تو مبيناد كس پيشگاه‏

         دل تاج داران بتو گرم باد            روانت پر از شرم و آزرم باد

         فرو برد رستم ببوسيد تخت            بسيچ گذر كرد و بربست رخت‏

         خروش تبيره بر آمد ز شهر            ز شادى بهر كس رسانيد بهر

         بشد رستم زال و بنشست شاه            جهان كرد روشن بآيين و راه‏

         بشادى بر تخت زرّين نشست            همى جور و بيداد را در ببست‏

         زمين را ببخشيد بر مهتران            چو باز آمد از شهر مازندران‏

         بطوس آن زمان داد اسپهبدى            بدو گفت از ايران بگردان بدى‏

         پس آنگه سپاهان بگودرز داد            و را كام و فرمان آن مرز داد

         و زان پس بشادى و مى دست برد            جهان را نموده بسى دستبرد

         بزد گردن غم بشمشير داد            نيامد همى بر دل از مرگ ياد

         زمين گشت پر سبزه و آب و نم            بياراست گيتى چو باغ ارم‏

         توانگر شد از داد و از ايمنى            ز بد بسته شد دست اهريمنى‏

         بگيتى خبر شد كه كاوس شاه            ز مازندران بستد آن تاج و گاه‏

         بماندند يك سر همه زين شگفت            كه كاوس شاه اين بزرگى گرفت‏

         همه پاك با هديه و با نثار            كشيدند صف بر در شهريار

         جهان چون بهشتى شد آراسته            پر از داد و آگنده از خواسته‏

         سر آمد كنون رزم مازندران            به پيش آورم جنگ هاماوران‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

پیله

(~.) (اِ.) دارو، دوا.

پیله ور

(~. وَ)(اِمر.)۱ - دست فروش، دوره گر د.
۲- عطار، پزشک.

پیله کردن

(~. کَ دَ) (مص ل.) پافشاری کردن، اذیت کردن.

پیلوت

(لُ) [ انگ. ] (اِ.)
۱- شمعک.
۲- طبقه همکف ساختمان که ارتفاع آن از بقیه طبقه‌ها کمتر است و معمولاً به عنوان پارکینگ و موتورخانه و یا انباری استفاده می‌شود.

پیلور

(وَ) (اِمر.) داروفروش.

پیلپا

(اِمر.)
۱- پای پیل.
۲- مرضی است که پای آدمی باد می‌کند و بزرگ می‌شود.

پیلک

(لَ) (اِ.) نک بیلک.

پیلگوشک

(شَ) (اِمر) ترشک، ریواس.

پیلگون

(ص مر.)
۱- به رنگ پیل، خاکستری.
۲- مانند فیل از بزرگی و سنگینی.

پیمان

(پَ یا پِ) (اِ.)
۱- عهد، قرارداد.
۲- شرط.

پیمان نامه

(~. مِ) (اِمر.) تعهدنامه، عهدنامه. (فره).

پیمان کار

(~.) (ص.) کسی که انجام دادن کاری را در برابر گرفتن پول معینی به عهده می‌گیرد، مقاطعه کار، کنتراتچی.

پیمانه

(پَ یا پِ نِ) (اِمر.)
۱- ظرفی برای اندازه گیری غلات، مایعات و...
۲- جام شراب.
۳- مجازاً، شراب، نوشیدنی.

پیمانه کش

(~. کِ) (ص فا.) شرابخوار، باده گسار.

پیمانه گسار

(~. گُ) (ص فا.) شراب خوار، باده نوش.

پیمانی

(پِ) (ص نسب.) کارمندی که استخدام رسمی نباشد؛ قراردادی.

پیمایش

(پِ یِ) (اِمص.)
۱- پیمودن، طی کردن.
۲- اندازه گیری، مساحت کردن.

پیماینده

(پِ یَ دِ) (ص فا.)
۱- وزن کننده.
۲- نوشنده، آشامنده.

پیمودن

(پِ دَ) (مص م.)
۱- اندازه گرفتن.
۲- مساحت کردن.
۳- طی کرده راه.

پیمودنی

(~.) (ص.)
۱- وزن کردنی.
۲- نوشیدنی، قابل نوشیدن.


دیدگاهتان را بنویسید