شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

      

رسيدند خوبان بدرگاه كاخ            بدست اندرون هر يك از گل دو شاخ‏

         نگه كرد دربان برآراست جنگ            زبان كرد گستاخ و دل كرد تنگ‏

         كه بى‏گه ز درگاه بيرون شويد            شگفت آيدم تا شما چون شويد

         بتان پاسخش را بياراستند            بتنگى دل از جاى برخاستند

         كه امروز روزى دگر گونه نيست            براه گلان ديو واژونه نيست‏

         بهار آمد از گلستان گل چنيم            ز روى زمين شاخ سنبل چنيم‏

         نگهبان در گفت كامروز كار            نبايد گرفتن بدان هم شمار

  شاهنامه فردوسی - رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

         كه زال سپهبد بكابل نبود            سراپرده شاه زابل نبود

         نبينيد كز كاخ كابل خداى            بزين اندر آرد بشبگير پاى‏

         اگرتان ببيند چنين گل بدست            كند بر زمين‏تان هم آنگاه پست‏

         شدند اندر ايوان بتان طراز            نشستند و با ماه گفتند راز

         نهادند دينار و گوهر بپيش            بپرسيد رودابه از كم و بيش‏

         كه چون بودتان كار با پور سام            بديدن بهست ار بآواز و نام‏

         پرى چهره هر پنج بشتافتند            چو با ماه جاى سخن يافتند

         كه مرديست برسان سرو سهى            همش زيب و هم فرّ شاهنشهى‏

  شاهنامه فردوسی - آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

         همش رنگ و بوى و همش قد و شاخ            سوارى ميان لاغر و بر فراخ‏

         دو چشمش چو دو نرگس قيرگون            لبانش چو بسّد رخانش چو خون‏

         كف و ساعدش چون كف شير نر            هيون ران و موبد دل و شاه‏فر

         سراسر سپيدست مويش برنگ            از آهو همين است و اين نيست ننگ‏

         سر جعد آن پهلوان جهان            چو سيمين زره بر گل ارغوان‏

         كه گوئى همى خود چنان بايدى            و گر نيستى مهر نفزايدى‏

         بديدار تو داده‏ايمش نويد            ز ما بازگشتست دل پر اميد

  دیوان حافظ - مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

         كنون چاره كار مهمان بساز            بفرماى تا بر چه گرديم باز

         چنين گفت با بندگان سرو بن            كه ديگر شدستى براى و سخن‏

         همان زال كو مرغ پرورده بود            چنان پير سر بود و پژمرده بود

         بديدار شد چون گل ارغوان            سهى قد و زيبا رخ و پهلوان‏

         رخ من بپيشش بياراستى            بگفتار و زان پس بها خواستى‏

         همى گفت و لب را پر از خنده داشت            رخان هم چو گلنار آگنده داشت‏

         پرستنده با بانوى ماه روى            چنين گفت كاكنون ره چاره جوى‏

  شاهنامه فردوسی - كى‏ قباد

         كه يزدان هر آنچت هوا بود داد            سرانجام اين كار فرخنده باد

         يكى خانه بودش چو خرّم بهار            ز چهر بزرگان برو بر نگار

         بديباى چينى بياراستند            طبقهاى زرّين بپيراستند

         عقيق و زبرجد برو ريختند            مى و مشك و عنبر بر آميختند

         همه زر و پيروزه بد جامشان            بروشن گلاب اندر آشامشان‏

         بنفشه گل و نرگس و ارغوان            سمن شاخ و سنبل بديگر كران‏

         از آن خانه دخت خورشيد روى            بر آمد همى تا بخورشيد بوى‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

صوفی ما که ز ورد سحری مست شدی
شامگاهش نگران باش که سرخوش باشد
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گریسه

(گِ سَ یا سَ) (اِ.)
۱- مکر، فریب.
۲- چاپلوسی.

گریغ

(گُ) [ په. ] (اِ.) گریز، فرار.

گریم

(گِ) [ فر. ] (اِ.) تغییر قیافه چهره هنرپیشه با آرایش و ابزاری خاص.

گریمور

(گِ مُ) [ فر. ] (اِفا.) گریم کننده صورت هنرپیشه.

گریه

(گِ یِ) (اِمص.) اشک ریختن، سرشک.

گریه انداختن

(~. اَ تَ) (مص م.) (عا.) گریاندن، گریانیدن.

گریوه

(گَ وِ) [ په. ] (اِ.)
۱- گردن، پشت گردن.
۲- کوه پست، پشته، تپه.

گریپ

فروت (گِ. فُ)(اِ.)میوه درخت گریپ - فروت از تیره مرکبات از جنس دارابی، قدری ترش، معطر و خوراکی.

گریپ

(گِ) [ فر. ] (اِ.) زکام، آنفلونزا.

گز

(~.) (اِ.) نوعی پارچه.

گز

(~.) (اِ.)
۱- درختچه‌ای زینتی از تیره گزها با برگ‌های ریز و به هم فشرده که دارای گل‌های منظم و صورتی یا سفید رنگ است. از ساقه آن ماده‌ای شیرین و مطبوع به نام گزانگبین خارج می‌شود.
۲- نوعی شیرینی که آن ...

گز

(~.) (اِ.) نوعی تیر بی پر.

گز

(~.) (ص.) گس.

گز

(گَ یا گِ) (اِ.) = گاز: دندان، سن.

گز

(گَ) (اِ.) واحد طول که در قدیم معادل ۲۴ انگشت بود. ؛ ~نکرده پاره کردن کنایه از: کاری را نسنجیده و از روی بی فکر کردن.

گزار

(گُ)۱ - (ص فا.) در ترکیب با بعضی واژه‌ها معنای گزارنده می‌دهد. مانند: نمازگزار.
۲- (اِ.) طرح یا نقشی که با مداد آن را روی کاغذ یا پارچه می‌کشند و بعد رنگ می‌کنند.

گزار

(~.) (اِ.) نیشتر حجام.

گزاردن

(گُ رْ دَ) [ په. ] (مص م.)
۱- ادا کردن، انجام دادن.
۲- بیان کردن.

گزارش

(گُ رِ) (اِمص.)
۱- تعبیر خواب.
۲- شرح و تفسیر.
۳- بیان، اظهار.

گزارش دادن

(~. دَ) (مص م.) خبر رساندن.


دیدگاهتان را بنویسید