شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

بازگشتن زال به زابلستان

          بفرمود پس شاه با موبدان            ستاره شناسان و هم بخردان‏

         كه جويند تا اختر زال چيست            بران اختر از بخت سالار كيست‏

         چو گيرد بلندى چه خواهد بدن            همى داستان از چه خواهد زدن‏

         ستاره‏شناسان هم اندر زمان            از اختر گرفتند پيدا نشان‏

        بگفتند با شاه ديهيم دار            كه شادان بزى تا بود روزگار

         كه او پهلوانى بود نامدار            سرافراز و هشيار و گرد و سوار

         چو بشنيد شاه اين سخن شاد شد            دل پهلوان از غم آزاد شد

         يكى خلعتى ساخت شاه زمين            كه كردند هر كس بدو آفرين‏

  دیوان حافظ - گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

         از اسپان تازى بزرّين ستام            ز شمشير هندى بزرّين نيام‏

         ز دينار و خز و ز ياقوت و زر            ز گستردنيهاى بسيار مر

         غلامان رومى بديباى روم            همه گوهرش پيكر و زرش بوم‏

         زبرجد طبقها و پيروزه جام            چه از زرّ سرخ و چه از سيم خام‏

         پر از مشك و كافور و پر زعفران            همه پيش بردند فرمان بران‏

         همان جوشن و ترگ و برگستوان            همان نيزه و تير و گرز گران‏

         همان تخت پيروزه و تاج زر            همان مهر ياقوت و زرّين كمر

  دیوان حافظ - دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

         و زان پس منوچهر عهدى نوشت            سراسر ستايش بسان بهشت‏

         همه كابل و زابل و ماى و هند            ز درياى چين تا بدرياى سند

         ز زابلستان تا بدان روى بست            بنوّى نوشتند عهدى درست‏

         چو اين عهد و خلعت بياراستند            پس اسپ جهان پهلوان خواستند

         چو اين كرده شد سام بر پاى خاست            كه اى مهربان مهتر داد و راست‏

         ز ماهى بر انديشه تا چرخ ماه            چو تو شاه ننهاد بر سر كلاه‏

         بمهر و بداد و بخوى و خرد            زمانه همى از تو رامش برد

  شاهنامه فردوسی - رفتن سام به جنگ مهراب

         همه گنج گيتى بچشم تو خوار            مبادا ز تو نام تو يادگار

         فرود آمد و تخت را داد بوس            ببستند بر كوهه پيل كوس‏

         سوى زابلستان نهادند روى            نظاره برو بر همه شهر و كوى‏

         چو آمد بنزديكى نيمروز            خبر شد ز سالار گيتى فروز

         بياراسته سيستان چون بهشت            گلش مشك سارا بد و زرّ خشت‏

          بسى مشك و دينار بر ريختند            بسى زعفران و درم بيختند

         يكى شادمانى بد اندر جهان            سراسر ميان كهان و مهان‏

         هر آنجا كه بد مهترى نامجوى            ز گيتى سوى سام بنهاد روى‏

  شاهنامه فردوسی - رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

         كه فرخنده بادا پى‏ء اين جوان            برين پاك دل نامور پهلوان‏

         چو بر پهلوان آفرين خواندند            ابر زال زر گوهر افشاندند

         نشست آنگهى سام با زيب و جام            همى داد چيز و همى راند كام‏

         كسى كو بخلعت سزاوار بود            خردمند بود و جهاندار بود

          بر اندازه‏شان خلعت آراستند            همه پايه برترى خواستند

        

      

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

احوال گنج قارون کایام داد بر باد
در گوش دل فروخوان تا زر نهان ندارد
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آبرود

(اِمر.)
۱- سنبل.
۲- نیلوفر.

آبرون

(اِ.) گل همیشه بهار.

آبریز

(اِمر.)۱ - فاضلاب.
۲- مستراح.
۳- آفتابه.
۴- دلو.

آبریزگان

(زَ) [ په. ] (اِمر.)
۱- عید آب پاشان، جشنی که ایرانیان در روزِ تیر - سیزدهمین روز از ماه تیر - برپامی داشتند و آب بر یکدیگر می‌پاشیدند.
۲- نوعی غذا.

آبزن

(زَ)
۱- (اِ.) تشتی از سفال یا فلز که در آن آب گرم و دارو می‌ریختند و بیمار را در آن می‌گذاشتند.
۲- وان.
۳- (اِفا.) آرام دهنده، تسکین دهنده، شخصی که مردم را به زبان خوش تسلی دهد.

آبزه

(زِ) (اِمر.) آبی که از کنار چشمه، رود، تالاب و امثال آن به بیرون تراود.

آبزی

(اِفا.) جانوری که در آب زندگی می‌کند.

آبسال

(اِمر.) بهار، آبسالان.

آبسالان

(اِمر.) بهاران، فصل کار.

آبست

(بَ) (اِ.) نک آبسته.

آبست

(~.) (اِ.) بخش درونی پوست مُرکبات.

آبست

(بِ)
۱- (ص.) آبستن.
۲- (اِ.) زهدان، رحم.

آبستره

(بِ تِ رِ) [ فر. ] (ص.)
۱- ویژگی شیوه‌ای که در آن سعی می‌شود اشیا به صورت غیرواقعی اما به نوعی بیان کننده عواطف هنرمند باشد.
۲- ویژگی هر اثر هنری که متکی به حالات ذاتی و درونی است نه نمودهای ...

آبستن

(بِ تَ) (ص.) = آبستان:
۱- حامله، باردار.
۲- پنهان، پوشیده. ؛~شب ~ است (کن.) وقوع حوادث تازه محتمل است.

آبستن کردن

(~. کَ دَ) (مص م.) حامله کردن، باردار کردن.

آبسته

(بِ تِ)
۱- (ص.) آبستن.
۲- (اِ.) زهدان، رحم.

آبسته

(بَ تِ) (اِ.) زمین آماده برای کاشت.

آبسه

(س ِ) [ فر. ] (اِ.) ورم عفونی در لثه یا هر نقطه‌ای از بدن، دمل.

آبسوار

(سَ) (اِمر.) حباب.

آبسکون

(بِ)(اِ.) نام دریای خزر و جزیره‌ای در آن.


دیدگاهتان را بنویسید