بازگشتن زال به زابلستان

          بفرمود پس شاه با موبدان            ستاره شناسان و هم بخردان‏

         كه جويند تا اختر زال چيست            بران اختر از بخت سالار كيست‏

         چو گيرد بلندى چه خواهد بدن            همى داستان از چه خواهد زدن‏

         ستاره‏شناسان هم اندر زمان            از اختر گرفتند پيدا نشان‏

        بگفتند با شاه ديهيم دار            كه شادان بزى تا بود روزگار

         كه او پهلوانى بود نامدار            سرافراز و هشيار و گرد و سوار

         چو بشنيد شاه اين سخن شاد شد            دل پهلوان از غم آزاد شد

         يكى خلعتى ساخت شاه زمين            كه كردند هر كس بدو آفرين‏

         از اسپان تازى بزرّين ستام            ز شمشير هندى بزرّين نيام‏

         ز دينار و خز و ز ياقوت و زر            ز گستردنيهاى بسيار مر

         غلامان رومى بديباى روم            همه گوهرش پيكر و زرش بوم‏

         زبرجد طبقها و پيروزه جام            چه از زرّ سرخ و چه از سيم خام‏

         پر از مشك و كافور و پر زعفران            همه پيش بردند فرمان بران‏

         همان جوشن و ترگ و برگستوان            همان نيزه و تير و گرز گران‏

         همان تخت پيروزه و تاج زر            همان مهر ياقوت و زرّين كمر

         و زان پس منوچهر عهدى نوشت            سراسر ستايش بسان بهشت‏

         همه كابل و زابل و ماى و هند            ز درياى چين تا بدرياى سند

         ز زابلستان تا بدان روى بست            بنوّى نوشتند عهدى درست‏

         چو اين عهد و خلعت بياراستند            پس اسپ جهان پهلوان خواستند

         چو اين كرده شد سام بر پاى خاست            كه اى مهربان مهتر داد و راست‏

         ز ماهى بر انديشه تا چرخ ماه            چو تو شاه ننهاد بر سر كلاه‏

         بمهر و بداد و بخوى و خرد            زمانه همى از تو رامش برد

         همه گنج گيتى بچشم تو خوار            مبادا ز تو نام تو يادگار

         فرود آمد و تخت را داد بوس            ببستند بر كوهه پيل كوس‏

         سوى زابلستان نهادند روى            نظاره برو بر همه شهر و كوى‏

         چو آمد بنزديكى نيمروز            خبر شد ز سالار گيتى فروز

         بياراسته سيستان چون بهشت            گلش مشك سارا بد و زرّ خشت‏

          بسى مشك و دينار بر ريختند            بسى زعفران و درم بيختند

         يكى شادمانى بد اندر جهان            سراسر ميان كهان و مهان‏

         هر آنجا كه بد مهترى نامجوى            ز گيتى سوى سام بنهاد روى‏

         كه فرخنده بادا پى‏ء اين جوان            برين پاك دل نامور پهلوان‏

         چو بر پهلوان آفرين خواندند            ابر زال زر گوهر افشاندند

         نشست آنگهى سام با زيب و جام            همى داد چيز و همى راند كام‏

         كسى كو بخلعت سزاوار بود            خردمند بود و جهاندار بود

          بر اندازه‏شان خلعت آراستند            همه پايه برترى خواستند

   ‏