شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

بازگشتن زال به زابلستان

          بفرمود پس شاه با موبدان            ستاره شناسان و هم بخردان‏

         كه جويند تا اختر زال چيست            بران اختر از بخت سالار كيست‏

         چو گيرد بلندى چه خواهد بدن            همى داستان از چه خواهد زدن‏

         ستاره‏شناسان هم اندر زمان            از اختر گرفتند پيدا نشان‏

        بگفتند با شاه ديهيم دار            كه شادان بزى تا بود روزگار

         كه او پهلوانى بود نامدار            سرافراز و هشيار و گرد و سوار

         چو بشنيد شاه اين سخن شاد شد            دل پهلوان از غم آزاد شد

         يكى خلعتى ساخت شاه زمين            كه كردند هر كس بدو آفرين‏

  دیوان حافظ - تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

         از اسپان تازى بزرّين ستام            ز شمشير هندى بزرّين نيام‏

         ز دينار و خز و ز ياقوت و زر            ز گستردنيهاى بسيار مر

         غلامان رومى بديباى روم            همه گوهرش پيكر و زرش بوم‏

         زبرجد طبقها و پيروزه جام            چه از زرّ سرخ و چه از سيم خام‏

         پر از مشك و كافور و پر زعفران            همه پيش بردند فرمان بران‏

         همان جوشن و ترگ و برگستوان            همان نيزه و تير و گرز گران‏

         همان تخت پيروزه و تاج زر            همان مهر ياقوت و زرّين كمر

  دیوان حافظ - اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

         و زان پس منوچهر عهدى نوشت            سراسر ستايش بسان بهشت‏

         همه كابل و زابل و ماى و هند            ز درياى چين تا بدرياى سند

         ز زابلستان تا بدان روى بست            بنوّى نوشتند عهدى درست‏

         چو اين عهد و خلعت بياراستند            پس اسپ جهان پهلوان خواستند

         چو اين كرده شد سام بر پاى خاست            كه اى مهربان مهتر داد و راست‏

         ز ماهى بر انديشه تا چرخ ماه            چو تو شاه ننهاد بر سر كلاه‏

         بمهر و بداد و بخوى و خرد            زمانه همى از تو رامش برد

  دیوان حافظ - مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

         همه گنج گيتى بچشم تو خوار            مبادا ز تو نام تو يادگار

         فرود آمد و تخت را داد بوس            ببستند بر كوهه پيل كوس‏

         سوى زابلستان نهادند روى            نظاره برو بر همه شهر و كوى‏

         چو آمد بنزديكى نيمروز            خبر شد ز سالار گيتى فروز

         بياراسته سيستان چون بهشت            گلش مشك سارا بد و زرّ خشت‏

          بسى مشك و دينار بر ريختند            بسى زعفران و درم بيختند

         يكى شادمانى بد اندر جهان            سراسر ميان كهان و مهان‏

         هر آنجا كه بد مهترى نامجوى            ز گيتى سوى سام بنهاد روى‏

  شاهنامه فردوسی - رفتن كى‏ كاوس به مازندران

         كه فرخنده بادا پى‏ء اين جوان            برين پاك دل نامور پهلوان‏

         چو بر پهلوان آفرين خواندند            ابر زال زر گوهر افشاندند

         نشست آنگهى سام با زيب و جام            همى داد چيز و همى راند كام‏

         كسى كو بخلعت سزاوار بود            خردمند بود و جهاندار بود

          بر اندازه‏شان خلعت آراستند            همه پايه برترى خواستند

        

      

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چون برگ لاله گرچه به خون غوطه‌ها زدیم
بخت سیه ز دامن ما چنگ برنداشت
«صائب تبریزی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آقازاده

(دِ) [ مغ - فا. ] (اِمر.) آقا، فرزند مردی بزرگ، فرزند سید، فرزند مجتهد.

آقاسی

[ مغ - فا. ] (اِ.) بزرگ، مهتر، سرور.

آقبانو

[ مغ - فا. ] (اِمر.) نوعی پارچه نخی نازک و گلدار که زنان از آن چارقد می‌دوزند.

آقسنقر

(سُ قُ) [ تر. ] (اِمر.)
۱- شاهین سفید.
۲- کنایه از: روز، آفتاب.
۳- نام بعضی امرای ترک.

آقشام

[ تر - فا. ] (اِمر.)
۱- غروب، شامگاه.
۲- نوبتی که بر در پادشاهان و امرای ترک در شامگاه می‌زدند.
۳- شیپوری که هنگام غروب در سربازخانه‌ها می‌زدند.

آقطی

[ معر. ] (اِ.) = اقطی. اقتی: گیاهی از تیره بداغ‌ها که به طور خودرو در نواحی شمال ایران می‌روید و گل‌های آن سفید و معطر و مغز ساقه اش نرم است. و برای تهیه مقاطع گیاهی در آزمایشگاه‌ها به ...

آقورایی

(اِ.) سوغات، تحفه سفر.

آقوش

(اِ.) درندگان، سباع.

آقچه

(چِ) [ تر - مغ. ] (اِ.)
۱- زر یا سیم مسکوک.
۲- پول طلا یا نقره.
۳- واحدی برای آب که تقریباً برابر دوازده ساعت آب است.

آل

[ ع. ] (اِ.) دودمان، طایفه.

آل

[ ع. ] (اِ.) جایی در بیابان که به هنگام تابش آفتاب همچون آب نماید، سراب.

آل

(اِ.) نام موجودی موهوم که عوام معتقدند ب ه زن تازه زا آسیب می‌رساند، به همین علت افرادی به مدت شش تا ده روز، تا صبح بالای سر زائو بیدار می‌ماندند.

آل

[ په. ]
۱- (ص.) سرخ، سرخ کم رنگ.
۲- (اِ.) نام درختی که از ریشه آن رنگی سرخ می‌گیرند و جامه باآن به رنگ سرخ درمی آورند.

آل تمغا

(تَ) [ تر - مغ. ] (اِمر.) مهر سرخ رنگی که پادشاهان مغول بر فرمان‌های خود می‌زدند.

آل عبا

(لِ عَ) [ ع. ] (اِمر.) خاندان پیغمبر اسلام. آل کسا و پنج تن آل عبا نیز نامیده می‌شود.

آلا

(ص.) سرخ، سرخ نیمرنگ.

آلاء

[ ع. ] (اِ.) جِ اِلی ؛ نیکی‌ها.

آلات

[ ع. ] (اِ.) جِ آلت ؛ وسایل.

آلاخون والاخون

(ص مر.)
۱- (عا.) دربه در، بی خانمان.
۲- سرگردان، بی پناه.

آلاس

(اِ.) زغال، زگال.


دیدگاهتان را بنویسید