Search
Close this search box.

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

اندرز كردن منوچهر پسرش را

          منوچهر را سال شد بر دو شست            ز گيتى همى بار رفتن ببست‏

         ستاره‏شناسان بر او شدند            همى ز آسمان داستانها زدند

         نديدند روزش كشيدن دراز            ز گيتى همى گشت بايست باز

         بدادند زان روز تلخ آگهى            كه شد تيره آن تخت شاهنشهى‏

         گه رفتن آمد بديگر سراى            مگر نزد يزدان به آيدت جاى‏

         نگر تا چه بايد كنون ساختن            نبايد كه مرگ آورد تاختن‏

         سخن چون ز داننده بشنيد شاه            برسم دگرگون بياراست گاه‏

         همه موبدان و ردان را بخواند            همه راز دل پيش ايشان براند

         بفرمود تا نوذر آمدش پيش            و را پندها داد ز اندازه بيش‏

         كه اين تخت شاهى فسونست و باد            برو جاودان دل نبايد نهاد

         مرا بر صد و بيست شد ساليان            برنج و بسختى ببستم ميان‏

         بسى شادى و كام دل راندم            برزم اندرون دشمنان ماندم‏

         بفرّ فريدون ببستم ميان            بپندش مرا سود شد هر زيان‏

         بجستم ز سلم و ز تور سترگ            همان كين ايرج نياى بزرگ‏

         جهان ويژه كردم ز پتيارها            بسى شهر كردم بسى بارها

         چنانم كه گويى نديدم جهان            شمار گذشته شد اندر نهان‏

         نيرزد همى زندگانيش مرگ            درختى كه زهر آورد بار و برگ‏

         از آن پس كه بردم بسى درد و رنج            سپردم ترا تخت شاهى و گنج‏

         چنانچون فريدون مرا داده بود            ترا دادم اين تاج شاه آزمود

         چنان دان كه خوردى و بر تو گذشت            بخوشتر زمان باز بايدت گشت‏

         نشانى كه ماند همى از تو باز            بر آيد برو روزگار دراز

         نبايد كه باشد جز از آفرين            كه پاكى نژاد آورد پاك دين‏

         نگر تا نتابى ز دين خداى            كه دين خداى آورد پاك راى‏

         كنون نو شود در جهان داورى            چو موسى بيايد بپيغمبرى‏

         پديد آيد آنگه بخاور زمين            نگر تا نتابى بر او بكين‏

         بدو بگرو آن دين يزدان بود            نگه كن ز سر تا چه پيمان بود

         تو مگذار هرگز ره ايزدى            كه نيكى ازويست و هم زو بدى‏

         از ان پس بيايد ز تركان سپاه            نهند از بر تخت ايران كلاه‏

         ترا كارهاى درشتست پيش            گهى گرگ بايد بدن گاه ميش‏

         گزند تو آيد ز پور پشنگ            ز توران شود كارها بر تو تنگ‏

          بجوى اى پسر چون رسد داورى            ز سام و ز زال آنگهى ياورى‏

         وزين نو درختى كه از پشت زال            بر آمد كنون بر كشد شاخ و يال‏

         از و شهر توران شود بى‏هنر            بكين تو آيد همان كينه‏ور

         بگفت و فرود آمد آبش بروى            همى زار بگريست نوذر بروى‏

         بى‏آنكش بدى هيچ بيماريى            نه از دردها هيچ آزاريى‏

         دو چشم كيانى بهم بر نهاد            بپژمرد و برزد يكى سرد باد   

       شد آن نامور پر هنر شهريار            بگيتى سخن ماند زو يادگار

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آب باز

(اِفا. اِمر.)
۱- شناگر.
۲- غواص.

آب بازی

(حامص.)۱ - شناگری.
۲- غواصی.

آب برداشتن

(بَ تَ) (مص ل.) فرق داشتن هدف باطنی با اعمال ظاهری.

آب بسته

(بِ بَ تِ) (اِمر.)
۱- شیشه، آبگینه، بلور.
۲- ژاله، شبنم.
۳- تگرگ، یخ.

آب بقا

(بِ بَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) آب حیات.

آب بند

(بَ) (ص. اِمر.)
۱- سَّد.
۲- کسی که ماست و پنیر و مانند آن را درست می‌کند.
۳- کسی که تَرَک ظروف شکسته را می‌گرفت.

آب بندی

(بَ)(حامص. اِ.)۱ - بستن مسیر آب.
۲- عایق کردن جایی یا چیزی در برابر نم و رطوبت.
۳- تنظیم شدن موتور ماشین یا هر دستگاه دیگری.
۴- ریختن آب در سماور، آب پاش و غیره.

آب بها

(بَ) (اِمر.) پولی که در ازای آب دهند، حق الشرب.

آب تاخت

(اِمر.)
۱- فشار آب، نیروی آب.
۲- پیشاب، ادرار.

آب تاختن

(تَ) (مص ل.) ادرار کردن، شاشیدن.

آب تلخ

(بِ تَ) (اِمر.) (کن.)
۱- شراب.
۲- (کن.) عرق.

آب تنی

(تَ) (حامص.) شنا، غوطه خوردن در آب.

آب جر

(جَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) جزر.

آب جو

(~ِ جُ) (اِمر.) نوشابه الکلی ضعیف که از مالتوز و مخمر آب جو تهیه شود، ماءالشعیر، شراب جو، فوگان، فقاع.

آب جگر

(بِ جِ) (اِمر.) کنایه از: خون، خونابه (طبق طب قدیم، جگر مرکز خون است).

آب حسرت

(بِ حَ رَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) اشک، سرشک.

آب حوضی

(حُ) (ص نسب.) کسی که آب حوض‌ها را کشیده و آن‌ها را تمیز می‌کرد.

آب حیات

(بِ حَ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- آب زندگانی ؛ گویند چشمه‌ای است در ظلمت که هر از آن بنوشد عمر جاودان پیدا می‌کند، اسکندر و خضر به دنبال آن رفتند، خضر از آن آب نوشید و عمر جاودان ...

آب حیوان

(~ ِ حَ یا حِ)(اِمر.) نک آب حیات.

آب خشک

(بِ خُ) (اِمر.) شیشه، آبگینه، بلور.


دیدگاهتان را بنویسید