شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

يكايك بشاه آمد اين آگهى            كه سام آمد از كوه با فرهى‏

         بدان آگهى شد منوچهر شاد            بسى از جهان آفرين كرد ياد

         بفرمود تا نوذر نامدار            شود تازيان پيش سام سوار

         كند آفرين كيانى بر اوى            بدان شادمانى كه بگشاد روى‏

         بفرمايدش تا سوى شهريار            شود تا سخنها كند خواستار

         ببيند يكى روى دستان سام            بديدار ايشان شود شادكام‏

         وزين جا سوى زابلستان شود            بر آيين خسرو پرستان شود

         چو نوذر بر سام نيرم رسيد            يكى نو جهان پهلوان را بديد

  شاهنامه فردوسی - پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

         فرود آمد از باره سام سوار            گرفتند مر يكدگر را كنار

         ز شاه و ز گردان بپرسيد سام            از يشان بدو داد نوذر پيام‏

         چو بشنيد پيغام شاه بزرگ            زمين را ببوسيد سام سترگ‏

         دوان سوى درگاه بنهاد روى            چنانكش بفرمود ديهيم جوى‏

         چو آمد بنزديكى شهريار            سپهبد پذيره شدش از كنار

         درفش منوچهر چون ديد سام            پياده شد از باره بگذارد گام‏

         منوچهر فرمود تا بر نشست            مر آن پاك دل گرد خسرو پرست‏

         سوى تخت و ايوان نهادند روى            چه ديهيم دار و چه ديهيم جوى‏

  شاهنامه فردوسی - خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

         منوچهر بر گاه بنشست شاد            كلاه بزرگى بسر بر نهاد

         بيك دست قارن بيك دست سام            نشستند روشن‏دل و شادكام‏

         پس آراسته زال را پيش شاه            بزرّين عمود و بزرّين كلاه‏

         گرازان بياورد سالار بار            شگفتى بماند اندر و شهريار

         بران برز بالاى آن خوب چهر            تو گفتى كه آرام جانست و مهر

          چنين گفت مر سام را شهريار            كه از من تو اين را بزنهار دار

         بخيره ميازارش از هيچ روى            بكس شادمانه مشو جز بدوى‏

         كه فرّ كيان دارد و چنگ شير            دل هوشمندان و آهنگ شير

  شاهنامه فردوسی - لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

         پس از كار سيمرغ و كوه بلند            و زان تا چرا خوار شد ارجمند

         يكايك همه سام با او بگفت            هم از آشكارا هم اندر نهفت‏

         و ز افگندن زال بگشاد راز            كه چون گشت با او سپهر از فراز

         سرانجام گيتى ز سيمرغ و زال            پر از داستان شد ببسيار سال‏

         برفتم بفرمان گيهان خداى            بالبرز كوه اندر آن زشت جاى‏

         يكى كوه ديدم سر اندر سحاب            سپهريست گفتى ز خارا بر آب‏

         برو بر نشيمى چو كاخ بلند            ز هر سو برو بسته راه گزند

  دیوان حافظ - عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

         بدو اندرون بچّه مرغ و زال            تو گفتى كه هستند هر دو همال‏

         همى بوى مهر آمد از باد اوى            بدل راحت آمد هم از ياد اوى‏

         ابا داور راست گفتم براز            كه اى آفريننده بى‏نياز

         رسيده بهر جاى برهان تو            نگردد فلك جز بفرمان تو

         يكى بنده‏ام با تنى پر گناه            بپيش خداوند خورشيد و ماه‏

         اميدم ببخشايش تست بس            بچيزى دگر نيستم دسترس‏

         تو اين بنده مرغ پرورده را            بخوارى و زارى بر آورده را

         همى پرّ پوشد بجاى حرير            مزد گوشت هنگام پستان شير

  شاهنامه فردوسی - تاخته كردن افراسياب بر ايران زمين

         ببد مهرى من روانم مسوز            بمن باز بخش و دلم بر فروز

         بفرمان يزدان چو اين گفته شد            نيايش همان گه پذيرفته شد

         بزد پرّ سيمرغ و بر شد بابر            همى حلقه زد بر سر مرد گبر

         ز كوه اندر آمد چو ابر بهار            گرفته تن زال را بر كنار

         بپيش من آورد چون دايه‏اى            كه در مهر باشد و را مايه‏اى‏

         من آوردمش نزد شاه جهان            همه آشكاراش كردم نهان‏

        

      

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بدین سپاس که مجلس منور است به دوست
گرت چو شمع جفایی رسد بسوز و بساز
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

یسر

(~.) (اِ.)
۱- درخت محلب (آلبالوی تلخ) را گویند که از چوب آن سابقاً جهت ساختن مسواک برای شست و شوی دندان‌ها استفاده می‌کردند.
۲- چوب درخت بان را گویند که چون محکم و تیره رنگ و معطر است از آن جهت ...

یسر

(یُ) [ ع. ] (اِمص.) آسانی، فراخی مق عسر.

یسنا

(یَ) (اِ.)
۱- پرستش، ستایش.
۲- یکی از بخش‌های اوستا که در هنگام مراسم مذهبی خوانده می‌شود.

یسیر

(یَ) [ ع. ] (ص.)
۱- کم، اندک.
۲- سهل، آسان.
۳- قمارباز.

یشت

(یَ شْ) (اِ.)
۱- پرستش، ستایش.
۲- بخشی از اوستا در ستایش آفریدگار و امشاسپندان.

یشتن

(یَ تَ) (مص ل.)
۱- ستایش کردن، نیایش کردن.
۲- دعا خواندن هنگام غذا خوردن.

یشته کردن

(یَ تِ. کَ دَ) (مص ل.) دعا خواندن، نماز کردن.

یشم

(یَ) (اِ.) یشپ ؛ از سنگ‌های معدنی گران بها به رنگ‌های سبز تیره و کبود.

یشمی

(یَ) (ص.) رنگ سبز تند، به رنگ یشم.

یشپ

(یَ) (اِ.) نک یشم.

یشک

(یَ) (اِ.) دندان، دندان پیشین.

یطاق

(یَ) [ تر. ] (اِ.) خوابگاه.

یعسوب

(یَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پادشاه زنبوران عسل.
۲- رییس بزرگ.

یعقوب

(یَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- کبک نر. ج. یعاقیب.
۲- پسر اسحق و پدر حضرت یوسف.

یعنی

(یَ) [ ع. ] (جمله فعلی)
۱- قصد می‌کند او (مفرد مذکر غایب از فعل مضارع از مصدر عنایت).
۲- در فارسی: بدین معنی، چنین معنی می‌دهد. ؛ ~ کشک کنایه از: دانستن جواب سر بالای طرف، یا فهمیدن مقصود ...

یغام

(یَ) (اِ.) غول بیابانی.

یغلاوی

(یَ) (اِ.)
۱- تابه کوچک دسته دار.
۲- کاسه کوچک دسته دار مخصوص غذا گرفتن سربازان.

یغلغ

(یَ لَ) [ تر. ] (اِ.) تیر پیکان دار.

یغما

(یَ) [ تر. ] (اِ.)
۱- تاراج، غارت، چپاول.
۲- نام شهری در ترکستان که زیبارویان آن معروف بودند.

یغماگر

(یَ گَ) [ تر - فا. ] (ص مر.) غارتگر، تاراج گر.


دیدگاهتان را بنویسید