آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

يكايك بشاه آمد اين آگهى            كه سام آمد از كوه با فرهى‏

         بدان آگهى شد منوچهر شاد            بسى از جهان آفرين كرد ياد

         بفرمود تا نوذر نامدار            شود تازيان پيش سام سوار

         كند آفرين كيانى بر اوى            بدان شادمانى كه بگشاد روى‏

         بفرمايدش تا سوى شهريار            شود تا سخنها كند خواستار

         ببيند يكى روى دستان سام            بديدار ايشان شود شادكام‏

         وزين جا سوى زابلستان شود            بر آيين خسرو پرستان شود

         چو نوذر بر سام نيرم رسيد            يكى نو جهان پهلوان را بديد

         فرود آمد از باره سام سوار            گرفتند مر يكدگر را كنار

         ز شاه و ز گردان بپرسيد سام            از يشان بدو داد نوذر پيام‏

         چو بشنيد پيغام شاه بزرگ            زمين را ببوسيد سام سترگ‏

         دوان سوى درگاه بنهاد روى            چنانكش بفرمود ديهيم جوى‏

         چو آمد بنزديكى شهريار            سپهبد پذيره شدش از كنار

         درفش منوچهر چون ديد سام            پياده شد از باره بگذارد گام‏

         منوچهر فرمود تا بر نشست            مر آن پاك دل گرد خسرو پرست‏

         سوى تخت و ايوان نهادند روى            چه ديهيم دار و چه ديهيم جوى‏

         منوچهر بر گاه بنشست شاد            كلاه بزرگى بسر بر نهاد

         بيك دست قارن بيك دست سام            نشستند روشن‏دل و شادكام‏

         پس آراسته زال را پيش شاه            بزرّين عمود و بزرّين كلاه‏

         گرازان بياورد سالار بار            شگفتى بماند اندر و شهريار

         بران برز بالاى آن خوب چهر            تو گفتى كه آرام جانست و مهر

          چنين گفت مر سام را شهريار            كه از من تو اين را بزنهار دار

         بخيره ميازارش از هيچ روى            بكس شادمانه مشو جز بدوى‏

         كه فرّ كيان دارد و چنگ شير            دل هوشمندان و آهنگ شير

         پس از كار سيمرغ و كوه بلند            و زان تا چرا خوار شد ارجمند

         يكايك همه سام با او بگفت            هم از آشكارا هم اندر نهفت‏

         و ز افگندن زال بگشاد راز            كه چون گشت با او سپهر از فراز

         سرانجام گيتى ز سيمرغ و زال            پر از داستان شد ببسيار سال‏

         برفتم بفرمان گيهان خداى            بالبرز كوه اندر آن زشت جاى‏

         يكى كوه ديدم سر اندر سحاب            سپهريست گفتى ز خارا بر آب‏

         برو بر نشيمى چو كاخ بلند            ز هر سو برو بسته راه گزند

         بدو اندرون بچّه مرغ و زال            تو گفتى كه هستند هر دو همال‏

         همى بوى مهر آمد از باد اوى            بدل راحت آمد هم از ياد اوى‏

         ابا داور راست گفتم براز            كه اى آفريننده بى‏نياز

         رسيده بهر جاى برهان تو            نگردد فلك جز بفرمان تو

         يكى بنده‏ام با تنى پر گناه            بپيش خداوند خورشيد و ماه‏

         اميدم ببخشايش تست بس            بچيزى دگر نيستم دسترس‏

         تو اين بنده مرغ پرورده را            بخوارى و زارى بر آورده را

         همى پرّ پوشد بجاى حرير            مزد گوشت هنگام پستان شير

         ببد مهرى من روانم مسوز            بمن باز بخش و دلم بر فروز

         بفرمان يزدان چو اين گفته شد            نيايش همان گه پذيرفته شد

         بزد پرّ سيمرغ و بر شد بابر            همى حلقه زد بر سر مرد گبر

         ز كوه اندر آمد چو ابر بهار            گرفته تن زال را بر كنار

         بپيش من آورد چون دايه‏اى            كه در مهر باشد و را مايه‏اى‏

         من آوردمش نزد شاه جهان            همه آشكاراش كردم نهان‏

   ‏