شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

      

بسلم و بتور آمد اين آگهى            كه شد روشن آن تخت شاهنشهى‏

         دل هر دو بيدادگر پر نهيب            كه اختر همى رفت سوى نشيب‏

          نشستند هر دو بانديشگان            شده تيره روز جفا پيشگان‏

         يكايك بر آن رايشان شد درست            كزان رويشان چاره بايست جست‏

          كه سوى فريدون فرستند كس            بپوزش كجا چاره اين بود بس‏

         بجستند از آن انجمن هر دوان            يكى پاك دل مرد چيره زبان‏

         بدان مرد با هوش و با راى و شرم            بگفتند با لابه بسيار گرم‏

         در گنج خاور گشادند باز            بديدند هول نشيب از فراز

         ز گنج گهر تاج زر خواستند            همى پشت پيلان بياراستند

         بگردونها بر چه مشك و عبير            چه ديبا و دينار و خز و حرير

         ابا پيل گردونكش و رنگ و بوى            ز خاور بايران نهادند روى‏

         هر آن كس كه بد بر در شهريار            يكايك فرستادشان يادگار

         چو پردخته‏شان شد دل از خواسته            فرستاده آمد بر آراسته‏

         بدادند نزد فريدون پيام            نخست از جهاندار بردند نام‏

         كه جاويد باد آفريدون گرد            همه فرّهى ايزد او را سپرد

         سرش سبز باد و تنش ارجمند            منش بر گذشته ز چرخ بلند

         بدان كان دو بدخواه بيدادگر            پر از آب ديده ز شرم پدر

         پشيمان شده داغ دل بر گناه            همى سوى پوزش نمايند راه‏

         چه گفتند دانندگان خرد            كه هر كس كه بد كرد كيفر برد

         بماند بتيمار و دل پر ز درد            چو ما مانده‏ايم اى شه رادمرد

         نوشته چنين بودمان از بوش            برسم بوش اندر آمد روش‏

         هژبر جهان سوز و نر اژدها            ز دام قضا هم نيابد رها

          و ديگر كه فرمان ناپاك ديو            ببرّد دل از ترس كيهان خديو

         بما بر چنين خيره شد راى بد            كه مغز دو فرزند شد جاى بد

         همى چشم داريم از آن تاجور            كه بخشايش آرد بما بر مگر

          اگر چه بزرگست ما را گناه            به بى‏دانشى بر نهد پيشگاه‏

          و ديگر بهانه سپهر بلند            كه گاهى پناهست و گاهى گزند

          سوم ديو كاندر ميان چون نوند            ميان بسته دارد ز بهر گزند

         اگر پادشا را سر از كين ما            شود پاك و روشن شود دين ما

         منوچهر را با سپاه گران            فرستد بنزديك خواهشگران‏

         بدان تا چو بنده بپيشش بپاى            بباشيم جاويد و اينست راى‏

         مگر كان درختى كزين كين برست            بآب دو ديده توانيم شست‏

          بپوييم تا آب و رنجش دهيم            چو تازه شود تاج و گنجش دهيم‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آذرگشنسپ

(~. گُ نَ) (اِمر.) یکی از سه آتشکده بزرگ عهد ساسانی که در شیز آذربایجان قرار داشت.

آذرگون

(~.) (ص مر.) نک آذریون.

آذری

(ذَ) (ص نسب.) منسوب به آذر، آتشی.

آذری

(~.)(ص نسب.)
۱- اهل آذربایجان.
۲- نام زبان قدیم سکنه آذربایجان.

آذرین

(~.)(ص نسب.)۱ - آتشین.
۲- سنگ -‌های آتشفشانی.

آذریون

(~.)
۱- (ص مر.) آذرگون، آتش رنگ.
۲- (اِمر.) نوعی شقایق که کنارش سرخ و میانش سیاه باشد.

آذوقه

(قِ) (اِ.) نک آزوقه.

آذین

(اِ.)
۱- زیب، زینت، آرایش.
۲- رسم، قاعده، قانون.

آذین بستن

(بَ تَ) (مص م.) زینت کردن دکان و بازارها در روزهای جشن و شادمانی.

آر

۱ - (اسم فاعل) پسوند فاعلی و آن به آخر مصدر مرخم = سوم شخص مفرد ماضی پیوندد و صفت فاعلی را سازد: خریدار، پرستار، فرماندار.
۲- پسوند مفعولی (اسم مفعول) گرفتار، کشتار.
۳- پسوند اسم مصدر و آن در اصل «تار» ...

آر

[ فر. ] (اِ.) واحد مقیاس سطح برابر با ۱۰۰ مترمربع.

آر. پی. جی

[ انگ. R.P.G ] (اِ.) نوعی موشک - انداز کوچک ضد تانک.

آرا

[ ع. آراء ] (اِ.) جِ رأی ؛ رأی‌ها، اندیشه‌ها.

آرا (ی)

(ری. اِفا.) در ترکیبات به جای «آراینده» آید: بزم آرا، جهان آرا، صف آرا.

آراستن

(تَ) [ په. ] (مص م.)
۱- زینت دادن، زیور کردن.
۲- نظم دادن.
۳- آماده کردن.
۴- قصد کردن.
۵- مجهّز کردن (سپاه).
۶- هماهنگ کردن (موسیقی).
۷- غنی کردن، بی نیاز کردن.
۸- گماشتن، مأمور کردن.
۹- منقش کردن.
۱۰ - آباد کردن، معمور کردن. ...

آراسته

(تِ)
۱- (ص مف.) مزیُن، زینت شده.
۲- منظّم.
۳- (ص.) آماده، مهیّا.
۴- آهستگی، درنگ.
۵- آسایش، راحتی.
۶- خاموشی، سکوت.
۷- امن، امان.
۸- بستر، خوابگاه.
۹- جایگاه، مقام.
۱۰ - جای خلوت.
۱۱ - (ق.) آهسته، به تأنی.
۱۲ - اطمینان خاطر.

آرام

۱ - (اِ.) قرار، سکون.
۲- درنگ.
۳- آسایش، راحتی.
۴- (ص.)ساکت، خاموش.
۵- امن.
۶- (ق.) به آهستگی.

آرام بخش

(بَ) (ص فا.) تسکین دهنده، مسکن.

آرامانیدن

(دَ) (مص م.)
۱- آرام کردن.
۲- مطمئن کردن.
۳- سکونت دادن، اسکان.

آرامش

(مِ)
۱- (اِمص.) آرامیدن.
۲- وقار، سنگینی.
۳- (اِ.) خواب کوتاه و سبک.
۴- فراغت، آسایش.
۵- صلح وآشتی.
۶- سکون.


دیدگاهتان را بنویسید