آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

بسلم و بتور آمد اين آگهى            كه شد روشن آن تخت شاهنشهى‏

         دل هر دو بيدادگر پر نهيب            كه اختر همى رفت سوى نشيب‏

          نشستند هر دو بانديشگان            شده تيره روز جفا پيشگان‏

         يكايك بر آن رايشان شد درست            كزان رويشان چاره بايست جست‏

          كه سوى فريدون فرستند كس            بپوزش كجا چاره اين بود بس‏

         بجستند از آن انجمن هر دوان            يكى پاك دل مرد چيره زبان‏

         بدان مرد با هوش و با راى و شرم            بگفتند با لابه بسيار گرم‏

         در گنج خاور گشادند باز            بديدند هول نشيب از فراز

         ز گنج گهر تاج زر خواستند            همى پشت پيلان بياراستند

         بگردونها بر چه مشك و عبير            چه ديبا و دينار و خز و حرير

         ابا پيل گردونكش و رنگ و بوى            ز خاور بايران نهادند روى‏

         هر آن كس كه بد بر در شهريار            يكايك فرستادشان يادگار

         چو پردخته‏شان شد دل از خواسته            فرستاده آمد بر آراسته‏

         بدادند نزد فريدون پيام            نخست از جهاندار بردند نام‏

         كه جاويد باد آفريدون گرد            همه فرّهى ايزد او را سپرد

         سرش سبز باد و تنش ارجمند            منش بر گذشته ز چرخ بلند

         بدان كان دو بدخواه بيدادگر            پر از آب ديده ز شرم پدر

         پشيمان شده داغ دل بر گناه            همى سوى پوزش نمايند راه‏

         چه گفتند دانندگان خرد            كه هر كس كه بد كرد كيفر برد

         بماند بتيمار و دل پر ز درد            چو ما مانده‏ايم اى شه رادمرد

         نوشته چنين بودمان از بوش            برسم بوش اندر آمد روش‏

         هژبر جهان سوز و نر اژدها            ز دام قضا هم نيابد رها

          و ديگر كه فرمان ناپاك ديو            ببرّد دل از ترس كيهان خديو

         بما بر چنين خيره شد راى بد            كه مغز دو فرزند شد جاى بد

         همى چشم داريم از آن تاجور            كه بخشايش آرد بما بر مگر

          اگر چه بزرگست ما را گناه            به بى‏دانشى بر نهد پيشگاه‏

          و ديگر بهانه سپهر بلند            كه گاهى پناهست و گاهى گزند

          سوم ديو كاندر ميان چون نوند            ميان بسته دارد ز بهر گزند

         اگر پادشا را سر از كين ما            شود پاك و روشن شود دين ما

         منوچهر را با سپاه گران            فرستد بنزديك خواهشگران‏

         بدان تا چو بنده بپيشش بپاى            بباشيم جاويد و اينست راى‏

         مگر كان درختى كزين كين برست            بآب دو ديده توانيم شست‏

          بپوييم تا آب و رنجش دهيم            چو تازه شود تاج و گنجش دهيم‏

   ‏