شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

      

          فريدون نهاده دو ديده براه            سپاه و كلاه آرزومند شاه‏

         چو هنگام برگشتن شاه بود            پدر زان سخن خود كى آگاه بود

         همى شاه را تخت پيروزه ساخت            همى تاج را گوهر اندر نشاخت‏

         پذيره شدن را بياراستند            مى و رود و رامشگران خواستند

         تبيره ببردند و پيل از درش            ببستند آذين بهر كشورش‏

         بزين اندرون بود شاه و سپاه            يكى گرد تيره بر آمد ز راه‏

         هيونى برون آمد از تيره گرد            نشسته برو سوگوارى بدرد

  دیوان حافظ - صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

         خروشى بر آورد دل سوگوار            يكى زرّ تابوتش اندر كنار

         بتابوت زر اندرون پرنيان            نهاده سر ايرج اندر ميان‏

         ابا ناله و آه و با روى زرد            بپيش فريدون شد آن شوخ‏مرد

         ز تابوت زر تخته برداشتند            كه گفتار او خوار پنداشتند

         ز تابوت چون پرنيان بركشيد            سر ايرج آمد بريده پديد

         بيافتاد ز اسپ آفريدون بخاك            سپه سربسر جامه كردند چاك‏

         سيه شد رخ و ديدگان شد سپيد            كه ديدن دگرگونه بودش اميد

         چو خسرو بر آن گونه آمد ز راه            چنين بازگشت از پذيره سپاه‏

  شاهنامه فردوسی - رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

         دريده درفش و نگونسار كوس            رخ نامداران برنگ آبنوس‏

         تبيره سيه كرده و روى پيل            پراكنده بر تازى اسپانش نيل‏

         پياده سپهبد پياده سپاه            پر از خاك سر بر گرفتند راه‏

         خروشيدن پهلوانان بدرد            كنان گوشت تن را بر آن رادمرد

         برين گونه گردد بما بر سپهر            بخواهد ربودن چو بنمود چهر

         مبر خود بمهر زمانه گمان            نه نيكو بود راستى در كمان‏

         چو دشمنش گيرى نمايدت مهر            و گر دوست خوانى نبينش چهر

          يكى پند گويم ترا من درست            دل از مهر گيتى ببايدت شست‏

  دیوان حافظ - خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

         سپه داغ دل شاه با هاى و هوى            سوى باغ ايرج نهادند روى‏

          بروزى كجا جشن شاهان بدى            و زان پيشتر بزمگاهان بدى‏

         فريدون سر شاه‏پور جوان            بيامد ببر بر گرفته نوان‏

         بر آن تخت شاهنشهى بنگريد            سر شاه را نز در تاج ديد

         همان حوض شاهان و سرو سهى            درخت گلفشان و بيد و بهى‏

         تهى ديد از آزادگان جشنگاه            بكيوان بر آورده گرد سياه‏

         همى سوخت باغ و همى خست روى            همى ريخت اشك و همى كند موى‏

         ميان را بزنّار خونين ببست            فكند آتش اندر سراى نشست‏

  شاهنامه فردوسی - رزم رستم با تورانيان‏‏

         گلستانش بر كند و سروان بسوخت            بيكبارگى چشم شادى بدوخت‏

         نهاده سر ايرج اندر كنار            سر خويشتن كرد زى كردگار

         همى گفت كاى داور دادگر            بدين بى‏گنه كشته اندر نگر

         بخنجر سرش كنده در پيش من            تنش خورده شيران آن انجمن‏

         دل هر دو بيداد از آن سان بسوز            كه هرگز نبينند جز تيره روز

         بداغى جگرشان كنى آژده            كه بخشايش آرد بريشان دده‏

         همى خواهم از روشن كردگار            كه چندان زمان يابم از روزگار

         كه از تخم ايرج يكى نامور            بيايد برين كين ببندد كمر

  شاهنامه فردوسی - پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

         چو ديدم چنين زان سپس شايدم            اگر خاك بالا بپيمايدم‏

         برين گونه بگريست چندان بزار            همى تا گيا رستش اندر كنار

         زمين بستر و خاك بالين او            شده تيره روشن جهان بين او

         در بار بسته گشاده زبان            همى گفت كاى داور راستان‏

         كس از تاج داران بدين سان نمرد            كه مر دست اين نامبردار گرد

         سرش را بريده بزار اهرمن            تنش را شده كام شيران كفن‏

         خروشى بزارى و چشمى پر آب            ز هر دام و دد برده آرام و خواب‏

         سراسر همه كشورش مرد و زن            بهر جاى كرده يكى انجمن‏

  دیوان حافظ - سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

         همه ديده پر آب و دل پر ز خون            نشسته بتيمار و گرم اندرون‏

         همه جامه كرده كبود و سياه            نشسته باندوه در سوگ شاه‏

         چه مايه چنين روز بگذاشتند            همه زندگى مرگ پنداشتند

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

قیاس امروز گیر از حال فردا
که هست امروز تو فردای دیروز
«عرفی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آرامش جان

(~ِ)(اِمر.) لحن بیست و سوم از الحان باربدی ؛ آرامش جهان، رامش جهان.

آرامگاه

(اِمر.)
۱- جای آرمیدن.
۲- مجازاً به معنی گور، قبر.

آرامی

(ص نسب.) قومی از قبایل سامی نژاد که نسبشان به «آرام» (اِرَم) پسر سام بن نوح می‌رسد. این قوم در قرن دوازده ق. م. به سرزمین‌های سوریه و شمال بین النهرین حمله بردند و بر دمشق و حلب دست یافتند. ...

آرامیدن

(دَ) (مص ل.)۱ - خفتن، استراحت کردن.
۲- قرار یافتن، آرام شدن.
۳- صبر کردن.

آرایش

(ی ِ)(اِمص.)
۱- زیب و زینت.
۲- آماده شدن و صف کشیدن سپاه.
۳- تصنع، ظاهر - سازی.
۴- زیبا کردن چهره.

آرایش جهان

(یِ ش ِ جَ) (اِمر.) لحن هفدهم ازالحان باربد. لحن خورشید هم گفته‌اند.

آرایش خورشید

(یِ ش ِ خُ) (اِمر.) هفدهمین لحن از الحان باربدی.

آرایشگاه

(یِ) (اِمر.) جای آرایش، مغازه سلمانی.

آرایشگر

(یِ گَ) (ص فا.) آن که آرایش کند، سلمانی.

آراییدن

(دَ) (مص م.) آراستن.

آرتروز

(تْ رُ) [ فر. ] (اِ.) هر گونه بیماری دردناک مفصلی به ویژه نوع التهابی آن که با تحلیل سطح مفصل‌ها همراه است.

آرتزین

(تِ یَ) [ فر. ] (اِ.) چاه جهنده، چاهی که بین دو دامنه در دره حفر کنند، و آبش به صورت جهنده از آن خارج می‌شود.

آرتیست

[ فر. ] (ص.)
۱- هنرمند، هنرپیشه.
۲- کنایه از:آدمی که برای رسیدن به خواسته‌هایش نقش بازی کند.

آرتیشو

(شُ) [ فر. ] (اِ.) گیاهی است بوته‌ای که قسمت درونی میوه آن مصرف خوراکی دارد، کنگر فرنگی.

آرخالق

(لُ) (اِ.) نک ارخالق.

آرد

[ په. ] (اِ.) گردی که از کوبیدن و آسیاب کردن غلات به دست می‌آید. ؛ ~ خود را بیختن و الک خود را آویختن کنایه از: وظایف خود را طی سالیان انجام دادن و دیگر اخلاقاً موظف ...

آردبیز

(اِمر.) غربال، غربیل.

آردل

(دِ) [ تُر. ] (اِ.) فراش، مأمور اجراء.

آردن

(دَ) (اِ.)
۱- آبکش.
۲- کفگیر.

آرده

(دِ) (اِ.) آرد کنجد سفید، ارده.


دیدگاهتان را بنویسید