آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه
ميان سپهدار و آن سرو بن زنى بود گوينده شيرين سخن
پيام آوريدى سوى پهلوان هم از پهلوان سوى سرو روان
سپهدار دستان مر او را بخواند سخن هر چه بشنيد با او براند
بدو گفت نزديك رودابه رو بگويش كه اى نيك دل ماه نو
سخن چون ز تنگى بسختى رسيد فراخيش را زود بينى كليد
فرستاده باز آمد از پيش سام ابا شادمانى و فرخ پيام
بسى گفت و بشنيد و زد داستان سر انجام او گشت همداستان
سبك پاسخ نامه زن را سپرد زن از پيش او بازگشت و ببرد
بنزديك رودابه آمد چو باد بدين شادمانى و را مژده داد
پرى روى بر زن درم بر فشاند بكرسىء زر پيكرش بر نشاند
يكى شاره سر بند پيش آوريد شده تار و پود اندرو ناپديد
همه پيكرش سرخ ياقوت و زر شده زر همه ناپديد از گهر
يكى جفت پر مايه انگشترى فروزنده چون بر فلك مشترى
فرستاد نزديك دستان سام بسى داد با آن درود و پيام
زن از حجره آنگه بايوان رسيد نگه كرد سيندخت او را بديد
زن از بيم برگشت چون سند روس بترسيد و روى زمين داد بوس
پر انديشه شد جان سيندخت ازوى بآواز گفت از كجائى بگوى
زمان تا زمان پيش من بگذرى بحجره در آيى بمن ننگرى
دل روشنم بر تو شد بدگمان بگوئى مرا تا زهى گر كمان
بدو گفت زن من يكى چاره جوى همى نان فراز آرم از چند روى
بدين حجره رودابه پيرايه خواست بدو دادم اكنون همينست راست
بياوردمش افسر پر نگار يكى حلقه پر گوهر شاهوار
بدو گفت سيندخت بنمائيم دل بسته ز انديشه بگشائيم
سپردم برودابه گفت اين دو چيز فزون خواست اكنون بيارمش نيز
بها گفت بگذار بر چشم من يكى آب بر زن برين خشم من
درم گفت فردا دهد ماه روى بها تا نيابم تو از من مجوى
همى كژّ دانست گفتار او بياراست دل را به پيكار او
بيامد بجستش برو آستى همى جست از و كژى و كاستى
بخشم اندرون شد از ان زن غمى بخوارى كشيدش بروى زمى
چو آن جامهاى گرانمايه ديد هم از دست رودابه پيرايه ديد
در كاخ بر خويشتن بر ببست از انديشگان شد بكردار مست
بفرمود تا دخترش رفت پيش همى دست بر زد برخسار خويش
دو گل را بدو نرگس خوابدار همى شست تا شد گلان آبدار
برودابه گفت اى سر افراز ماه گزين كردى از ناز بر گاه چاه
چه ماند از نكو داشتى در جهان كه ننمودمت آشكار و نهان
ستمگر چرا گشتى اى ماه روى همه رازها پيش مادر بگوى
كه اين زن ز پيش كه آيد همى به پيشت ز بهر چه آيد همى
سخن بر چه سانست و آن مرد كيست كه زيباى سر بند و انگشتريست
ز گنج بزرگ افسر تازيان بما ماند بسيار سود و زيان
بدين نام بد داد خواهى بباد چو من زادهام دخت هرگز مباد
زمين ديد رودابه و پشت پاى فرو ماند از خشم مادر بجاى
فرو ريخت از ديدگان آب مهر بخون دو نرگس بياراست چهر
بمادر چنين گفت كاى پر خرد همى مهر جان مرا بشكرد
مرا مام فرخ نزادى ز بن نرفتى ز من نيك يابد سخن
سپهدار دستان بكابل بماند چنين مهر اويم بر آتش نشاند
چنان تنگ شد بر دلم بر جهان كه گريان شدم آشكار و نهان
نخواهم بدن زنده بىروى او جهانم نيرزد بيك موى او
بدان كو مرا ديد و با من نشست بپيمان گرفتيم دستش بدست
فرستاده شد نزد سام بزرگ فرستاده پاسخ بزال سترگ
زمانى بپيچيد و دستور بود سخنهاى بايسته گفت و شنود
فرستاده را داد بسيار چيز شنيدم همه پاسخ سام نيز
بدست همين زن كه كنديش موى زدى بر زمين و كشيدى بروى
فرستاده آرنده نامه بود مرا پاسخ نامه اين جامه بود
فرو ماند سيندخت زان گفتگوى پسند آمدش زال را جفت اوى
چنين داد پاسخ كه اين خرد نيست چو دستان ز پر مايگان گرد نيست
بزرگست پور جهان پهلوان همش نام و هم راى روشن روان
هنرها همه هست و آهو يكى كه گردد هنر پيش او اندكى
شود شاه گيتى بدين خشمناك ز كابل بر آرد بخورشيد خاك
نخواهد كه از تخم ما بر زمين كسى پاى خوار اندر آرد بزين
رها كرد زن را و بنواختش چنان كرد پيدا كه نشناختش
چنان ديد رودابه را در نهان كجا نشنود پند كس در جهان
بيامد ز تيمار گريان بخفت همى پوست بر تنش گفتى بكفت
