شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

      

          ميان سپهدار و آن سرو بن            زنى بود گوينده شيرين سخن‏

         پيام آوريدى سوى پهلوان            هم از پهلوان سوى سرو روان‏

         سپهدار دستان مر او را بخواند            سخن هر چه بشنيد با او براند

         بدو گفت نزديك رودابه رو            بگويش كه اى نيك دل ماه نو

         سخن چون ز تنگى بسختى رسيد            فراخيش را زود بينى كليد

         فرستاده باز آمد از پيش سام            ابا شادمانى و فرخ پيام‏

         بسى گفت و بشنيد و زد داستان            سر انجام او گشت همداستان‏

  شاهنامه فردوسی - گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

         سبك پاسخ نامه زن را سپرد            زن از پيش او بازگشت و ببرد

         بنزديك رودابه آمد چو باد            بدين شادمانى و را مژده داد

         پرى روى بر زن درم بر فشاند            بكرسى‏ء زر پيكرش بر نشاند

         يكى شاره سر بند پيش آوريد            شده تار و پود اندرو ناپديد

         همه پيكرش سرخ ياقوت و زر            شده زر همه ناپديد از گهر

         يكى جفت پر مايه انگشترى            فروزنده چون بر فلك مشترى‏

         فرستاد نزديك دستان سام            بسى داد با آن درود و پيام‏

         زن از حجره آنگه بايوان رسيد            نگه كرد سيندخت او را بديد

  شاهنامه فردوسی - آمدن افراسياب به ايران زمين

         زن از بيم برگشت چون سند روس            بترسيد و روى زمين داد بوس‏

         پر انديشه شد جان سيندخت ازوى            بآواز گفت از كجائى بگوى‏

         زمان تا زمان پيش من بگذرى            بحجره در آيى بمن ننگرى‏

         دل روشنم بر تو شد بدگمان            بگوئى مرا تا زهى گر كمان‏

         بدو گفت زن من يكى چاره جوى            همى نان فراز آرم از چند روى‏

         بدين حجره رودابه پيرايه خواست            بدو دادم اكنون همينست راست‏

         بياوردمش افسر پر نگار            يكى حلقه پر گوهر شاهوار

         بدو گفت سيندخت بنمائيم            دل بسته ز انديشه بگشائيم‏

  دیوان حافظ - کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

         سپردم برودابه گفت اين دو چيز            فزون خواست اكنون بيارمش نيز

         بها گفت بگذار بر چشم من            يكى آب بر زن برين خشم من‏

         درم گفت فردا دهد ماه روى            بها تا نيابم تو از من مجوى‏

         همى كژّ دانست گفتار او            بياراست دل را به پيكار او

         بيامد بجستش برو آستى            همى جست از و كژى و كاستى‏

         بخشم اندرون شد از ان زن غمى            بخوارى كشيدش بروى زمى‏

         چو آن جامهاى گرانمايه ديد            هم از دست رودابه پيرايه ديد

         در كاخ بر خويشتن بر ببست            از انديشگان شد بكردار مست‏

  دیوان حافظ - اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

         بفرمود تا دخترش رفت پيش            همى دست بر زد برخسار خويش‏

         دو گل را بدو نرگس خوابدار            همى شست تا شد گلان آبدار

         برودابه گفت اى سر افراز ماه            گزين كردى از ناز بر گاه چاه‏

         چه ماند از نكو داشتى در جهان            كه ننمودمت آشكار و نهان‏

         ستمگر چرا گشتى اى ماه روى            همه رازها پيش مادر بگوى‏

         كه اين زن ز پيش كه آيد همى            به پيشت ز بهر چه آيد همى‏

         سخن بر چه سانست و آن مرد كيست            كه زيباى سر بند و انگشتريست‏

  شاهنامه فردوسی - شكيبايى ايرج و برترى عقلش

         ز گنج بزرگ افسر تازيان            بما ماند بسيار سود و زيان‏

         بدين نام بد داد خواهى بباد            چو من زاده‏ام دخت هرگز مباد

         زمين ديد رودابه و پشت پاى            فرو ماند از خشم مادر بجاى‏

         فرو ريخت از ديدگان آب مهر            بخون دو نرگس بياراست چهر

         بمادر چنين گفت كاى پر خرد            همى مهر جان مرا بشكرد

         مرا مام فرخ نزادى ز بن            نرفتى ز من نيك يابد سخن‏

         سپهدار دستان بكابل بماند            چنين مهر اويم بر آتش نشاند

         چنان تنگ شد بر دلم بر جهان            كه گريان شدم آشكار و نهان‏

  دیوان حافظ - رواق منظر چشم من آشیانه توست

         نخواهم بدن زنده بى‏روى او            جهانم نيرزد بيك موى او

         بدان كو مرا ديد و با من نشست            بپيمان گرفتيم دستش بدست‏

         فرستاده شد نزد سام بزرگ            فرستاده پاسخ بزال سترگ‏

         زمانى بپيچيد و دستور بود            سخنهاى بايسته گفت و شنود

         فرستاده را داد بسيار چيز            شنيدم همه پاسخ سام نيز

         بدست همين زن كه كنديش موى            زدى بر زمين و كشيدى بروى‏

         فرستاده آرنده نامه بود            مرا پاسخ نامه اين جامه بود

         فرو ماند سيندخت زان گفتگوى            پسند آمدش زال را جفت اوى‏

  شاهنامه فردوسی - بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

         چنين داد پاسخ كه اين خرد نيست            چو دستان ز پر مايگان گرد نيست‏

         بزرگست پور جهان پهلوان            همش نام و هم راى روشن روان‏

         هنرها همه هست و آهو يكى            كه گردد هنر پيش او اندكى‏

         شود شاه گيتى بدين خشمناك            ز كابل بر آرد بخورشيد خاك‏

         نخواهد كه از تخم ما بر زمين            كسى پاى خوار اندر آرد بزين‏

         رها كرد زن را و بنواختش            چنان كرد پيدا كه نشناختش‏

         چنان ديد رودابه را در نهان            كجا نشنود پند كس در جهان‏     

  دیوان حافظ - شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

     بيامد ز تيمار گريان بخفت            همى پوست بر تنش گفتى بكفت‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

صمنا با غم عشق تو چه تدبیر کنم
تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آشفته روز

(~.) (ص مر.) بدبخت، بداقبال.

آشفته سامان

(~.) (ص مر.)۱ - تهیدست، فقیر.
۲- شوریده، مجذوب.

آشفتگی

(شُ تِ) (حامص.)
۱- شوریدگی پریشان حالی.
۲- هرج و مرج.
۳- خشم، غضب.
۴- عشق، شیفتگی.

آشمال

(ص مر.) چاپلوس، متملق.

آشمالی

(حامص.) تملق، چاپلوسی.

آشموغ

[ په. ] (ص.)
۱- فریفتار، شریر.
۲- نام دیوی است از پیروان اهریمن.

آشنا

(~.) (اِ.) شنا، شناوری.

آشنا

(شْ یا ش ِ) [ په. ] (ص.)۱ - شناخته، غیر از بیگانه.
۲- خویش، نزدیک.
۳- دوست، یار.
۴- موافق، سازگار.
۵- کسی که از کاری اطلاع و آگاهی داشته باشد.

آشناه

(~.) (اِ.) شنا، آشنا.

آشناو

(~.) (اِ.) نک شنا.

آشناوری

(~. وَ)(ص مر.)کسی که همنشینی با او دلپذیر باشد.

آشناگر

(~. گَ) (ص فا.) شناگر، آب باز.

آشنایی

(~.)(حامص.)۱ - شناسایی، شناخت.
۲- خویشاوندی، دوستی.
۳- آگاهی از امری.

آشوب

(اِ.)
۱- فتنه، فساد.
۲- مایه فتنه، موجب فساد.
۳- شور و غوغا.
۴- هرج و مرج.
۵- انقلاب، شورش.
۶- ازدحام.

آشوبگر

(گَ)(ص فا.)۱ - فتنه جوی، شورش - خواه.
۲- فتان.

آشوبیدن

(دَ)
۱- (مص م.) آشفته کردن.
۲- (مص ل.) آشفته و متغیر شدن.
۳- خشمگین شدن.
۴- فتنه بر پا کردن.

آشور

(اِ.) گوشه‌ای است در دستگاه راست ماهور و دستگاه راست پنجگاه.

آشوردن

(دَ) (مص م.)
۱- زیر و زبر کردن، برهم زدن.
۲- آمیختن.
۳- خمیر کردن.

آشوریده

(دِ) (ص مف.) شورانیده، درهم کرده.

آشوغ

(ص.) ناشناخته، گمنام.


دیدگاهتان را بنویسید