شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چشمه چشم مرا ای گل خندان دریاب
که به امید تو خوش آب روانی دارد
«حافظ»

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آستیم

(اِ.) = استیم. اشتیم. ستیم:
۱- چرک زخم، جراحت.
۲- زخم و جراحتی که در اثر سرما چرک و ورم کند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.