شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای
دلم خون شد از غصه ساقی کجایی
«حافظ»

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن مهراب بر سيندخت

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آزگار

(زَ یا زِ) (ق.) (عا.) کامل، تمام، دراز، طولانی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.