شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

شاهنامه فردوسی - داستان ضحاك با پدرش

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

هیچ است آن دهان و نبینم از او نشان
موی است آن میان و ندانم که آن چه موست
«حافظ»

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آده

(دِ) (اِ.) چوب دراز، چوب بستی که روی زمین برپا کنند تا پرندگان روی آن بنشینند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.