شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

جمع ما جمع نباشد تو پریشان باشی
یاد حیرانی ما آری و حیران باشی
«وحشی بافقی»

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آجودان

[ فر. ] (اِ.)
۱- افسری که در خدمت افسر عالی رتبه باشد.
۲- (عا.) آژان، مأمور پلیس.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.