شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در کاروان بیخودی ما شتاب نیست
خود را به یک دو جام به ما می‌توان رساند
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آتش

(تَ یا تِ) [ په. ] (اِ.) شعله و حرارتی که از سوختن اشیاء حاصل شود، آذر، آتیش. ؛آب در ~داشتن یا بودن کنایه از: کم شوق بودن. ؛ ~ کسی تند بودن کنایه از: سخت متعصب و پرشور بودن. ؛ ~ زیر خاکستر کنایه از: فتنه و آشوب پنهانی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.