شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چو دیدم خوار خود را از در آن بی وفا رفتم
رسد روزی که قدر من بداند حالیا رفتم
«وحشی بافقی»

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – نامه گژدهم به نزديك كاوس‏

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبشت

(بِ) (ص.)
۱- نهفته.
۲- جاسوس.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.