شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

صبح امید که بد معتکف پرده غیب
گو برون آی که کار شب تار آخر شد
«حافظ»

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – گفتارى در بخت زال در نزد ستاره ‏شناسان

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یک نواخت

(~. نَ) (ق مر.)
۱- یک سان.
۲- یک آوا.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.