شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ربط ما و تو نهان تا به کی از بیم رقیبان
گو بداند همه کس ما ز توییم و تو ز مایی
«هاتف اصفهانی»

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن مهراب بر سيندخت

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبسال

(اِمر.) بهار، آبسالان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.