شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

برستم چنين گفت فرخنده زال كه برگير كوپال و بفراز يال‏

برو تازيان تا بالبرز كوه گزين كن يكى لشكر همگروه‏

ابر كى‏قباد آفرين كن يكى مكن پيش او بر درنگ اندكى‏

بدو هفته بايد كه ايدر بوى گه و بى‏گه از تاختن نغنوى‏

بگويى كه لشكر ترا خواستند همى تخت شاهى بياراستند

كه در خورد تاج كيان جز تو كس نبينيم شاها تو فرياد رس‏

تهمتن زمين را بمژگان برُفت كمر بر ميان بست و چون باد تفت‏

دیوان حافظ - لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

آوردن رستم كى‏قباد را از كوه البرز, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیقباد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

جای من خالی است در وحشت سرای آب و گل
بعد ازین صائب سراغ از گوشهٔ دل کن مرا
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به نزديك پدر خود

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یخ

(یَ) [ اوس. ] (اِ.) آبی که از سرما جامد شده باشد. ؛ ~ کسی نگرفتن کنایه از: الف - موفق نشدن. ب - مورد توجه قرار نگرفتن. ؛ ~کسی گرفتن کنایه از: کار او رونق گرفتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.